MEDIAZIEKTE

Door: Suzan Otten-Pablos

Mijn kinderen zijn hip. Als we de berichten in de media moeten geloven lijden ze namelijk aan de modeziekte ADHD. En het etiket modeziekte krijg je echt niet zomaar. Om voor deze felbegeerde schijnverklaring in aanmerking te komen moet je namelijk wel aan een flink aantal kenmerken voldoen. Zegt de media.

De modeziekte ADHD zie je vooral bij kinderen waarvan de ouders op een dag naar de dokter rennen, omdat ze er een artikeltje over hebben gelezen of omdat ze er iets over op de televisie hebben gezien. Ze krijgen hierdoor een soort wauwgevoel en ze betrekken alle ADHD symptomen op zichzelf. Want aandacht krijgen, daar gaat het om. Een modeziekte is daarom eigenlijk ook alleen maar interessant voor ouders die het fijn vinden om tijdelijk heel veel belangstelling te krijgen. Met name van de media.

Vroeger hoorde je er eigenlijk nooit iets over. Tegenwoordig zitten er in iedere schoolklas wel een aantal leerlingen met ADHD. Vroeger heette het gewoon lastig, onhandelbaar en druk, maar tegenwoordig heeft het een pakkende naam. Dat ADHD vaker voorkomt dan vroeger komt niet omdat er thuis, in de klas en in het leven minder structuur is. En ook niet omdat we betere behandelmethoden en diagnostiek voor handen hebben als vroeger. Volgens de media.

ADHD wordt dus gewoon bedacht. Er is geen sprake van een aantoonbare afwijking of defect. En als dat er al is, staat het niet in verhouding tot de klachten. Want kinderen en volwassenen met ADHD hebben eigenlijk alleen maar voordeel van het label. Ze krijgen erkenning, aandacht en begrip. Mensen met ADHD zijn dan ook opvallend strijdbaar in hun zoektocht om door anderen serieus genomen te worden. Tenminste, dat zegt de media.

Ouders van kinderen met ADHD gaan tot het uiterste om de diagnose te krijgen. Pas nadat ze eindelijk de diagnose hebben gekregen zijn deze mensen opgelucht en tevreden. Dat komt omdat het een feest is van erkenning en herkenning en ze nu eindelijk weten wat ze hebben. En buitenstaanders moeten het vooral niet in hun hoofd halen om het af te doen als een modeziekte. Want er bestaat voor deze mensen niets ergers dan ontkenning of afzwakking van het probleem. Suggereert de media.

En dus doen deze mensen er alles aan om de diagnose ADHD te verdedigen. Overtuigd van het bestaan van het mode-etiket, wat ze zelf op het klachtenbeeld hebben geplakt, na het afstrepen van een lijstje met symptomen in een of ander suf damesblaadje. En uit pure wanhoop, omdat ze zich niet serieus genomen voelen, sluiten ze zich ook nog aan bij een clubje gelijkgestemden. Volgens de media.

Dat zijn de patiëntenverenigingen. Betaald en gemanipuleerd door de farmaceutische industrie. Ze maken van weldenkende mensen zielige slachtoffers, door ouders van kinderen met ADHD wijs te maken dat er iets mis is in de tere hersentjes van hun kinderen. Volwassenen maken ze wijs dat ADHD erfelijk zou zijn. En het allerergste van alles is dat heel veel artsen ook nog meedoen met deze toestand. In plaats van dat ze opzoek gaan naar ontplooiing op maat, schrijven ze gretig en met het grootste gemak pilletjes voor om de geest af te stompen met amfetamines. Horen, zien en lezen we in de media.

In de media is er dus volop aandacht voor het stigma ADHD en hoe slecht het allemaal wel niet is. Veel slechter is het natuurlijk dat men niet de moeite neemt om zich te verdiepen in de aanwezige, wetenschappelijke literatuur. Om journalistieke onzin te verkiezen boven evenwichtige, inhoudelijke en genuanceerde journalistiek. Maar als moeder van twee kinderen met een modeziekte heb ik natuurlijk alle begrip voor deze mediaziekte. Want kennis is saai en scoren is in.

ADHDnetwerk