woensdag 12 december 2012

'Subjectiveit diagnose ADHD pleit voor terughoudendheid'

‘De subjectiviteit van de diagnose ADHD en de beperkingen in de werkzaamheid van en kennis over de medicamenteuze behandeling, pleiten voor terughoudendheid met het stellen van de diagnose en met medicamenteuze behandeling.’

Dat schrijven drs. E.H. Nieweg en dr. L. Batstra in het Geneesmiddelenbulletin van november, waarin aandacht wordt besteed aan de behandeling van ’Attention Deficit Hyperactivity Disorder’ (ADHD) bij kinderen en adolescenten.

Toename medicatie
Volgens de auteurs worden de grenzen van ADHD en het indicatiegebied van medicatie niet alleen door medische, maar ook door sociale normen bepaald. Zij achten een maatschappelijke discussie hierover noodzakelijk. Het blad tekent op dat het aantal recepten voor de behandeling vanADHD twintig jaar sterk is toegenomen. Kinderen en jongeren zijn de grootste groep gebruikers.

Diagnose
De DSM-IV stelt dat het voor de diagnose ADHD noodzakelijk dat niet alleen de verschijnselen (symptomen) van aandachtstekort, hyperactiviteit en impulsiviteit ‘vaak’ aanwezig zijn, ‘er moet ook sprake zijn van klinisch relevant disfunctioneren (impairment).’
Daarnaast stellen zij het probleem dat de diagnose tot op zekere hoogte subjectief is, waardoor een groot grijs gebied is tussen ADHD en normaal gedrag en functioneren. ‘Deze diagnostische criteria kunnen verschillend worden geïnterpreteerd (wat is ’vaak’, wat is ’normaal’ en wanneer is sprake van disfunctioneren?)’

Medicijnen
In het artikel staat dat geneesmiddelen voor de behandeling van ADHD behoren te worden voorgeschreven door een arts die deskundig is op het gebied van gedragsstoornissen bij kinderen. Plus zo stellen zij, moeten medicijnen, volgens de geregistreerde indicatie pas in aanmerking komen als niet-medicamenteuze behandelingen geen of onvoldoende effect sorteren. ‘In diverse richtlijnen wordt een medicamenteuze behandeling nu als eerstekeuzebehandeling aanbevolen als sprake is van ernstige klachten. Maar, schrijven ze, ‘in deze richtlijnen wordt niet omschreven wat met ernstig wordt bedoeld.’

Ervaring
In de discussie over ADHD wordt vaak de kritiek naar voren gebracht dat geneesmiddelen te snel worden voorgeschreven, met voorbijgaan aan psychosociale behandelingen. Als toch wordt begonnen met een medicamenteuze behandeling van ADHD, dan heeft het middel waarmee de meeste ervaring is opgebouwd de voorkeur, namelijk methylfenidaat. Een realistische verwachting van medicatie is dat symptoomverbetering op de korte termijn bereikt kan worden, niet dat daarmee ook op de langetermijn effecten aanhouden.

Werkzaamheid
De auteurs gaan ook in op de werkzaamheid van amfetaminen en andere middelen bij de behandeling van ADHD bij kinderen en adolescenten. Zij constateren dat de geregistreerde middelen op de korte termijn een evidente werkzaamheid hebben in het verminderen van ADHD-gedragingen (symptomen) in vergelijking met placebo. 'Er is een groot placebo-effect, tot ongeveer 30 procent. Symptoomvermindering op de lange termijn is niet aangetoond. Ook is niet overtuigend aangetoond dat medicatie op de korte of lange termijn de impairments (het sociale en/of schoolse functioneren) verbetert.’

Laura Batstra pleit al langer voor terughoudendheid bij diagnoses in onder meer haar diverse blogs op Artsennet en haar vorig jaar verschenen boek 'Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen'.





zaterdag 8 december 2012

Regelhulp, wegwijzer van de overheid naar zorg en ondersteuning.


Wat is Regelhulp?

Regelhulp is een digitale wegwijzer van de overheid voor iedereen die op zoek is naar zorg of ondersteuning. Het webportaal bevat actuele informatie op het gebied van zorg, welzijn, opvoeden en opgroeien, en sociale zekerheid. Samenwerkende organisaties zijn onder andere gemeenten, het CIZ, UWV en SVB. Daarnaast zijn vele organisaties betrokken bij de totstandkoming van de inhoud. 
Voor inhoudelijke vragen over hulp en ondersteuning kunt u terecht bij de organisaties die deze hulp leveren.

Over deze site - Regelhulp, wegwijzer van de overheid naar zorg en ondersteuning.

vrijdag 30 november 2012

Aan de slag met ADHD

een praktisch werkboek voor volwassenen om executieve functies te versterken

Om in de huidige maatschappij goed te kunnen functioneren, is het van belang om te kunnen plannen, organiseren en je tijd in te delen. Helaas hebben juist mensen met ADHD hier grote moeite mee: hun brein schiet vaak alle kanten op.

In AAN DE SLAG MET ADHD biedt Ari Tuckman effectieve en direct toepasbare oefeningen gebaseerd op de meest recente inzichten over het brein en ADHD. Op die manier kunnen executieve functies zoals aandacht, werkgeheugen, timemanagement en impulscontrole worden versterkt, impulsen beheerst en doelen bereikt.

"Tuckman biedt een exceptionele vertaling van wetenschappelijke inzichten naar een zeer praktisch werkboek voor volwassenen met ADHD" - Russell Barkley

- Praktisch werkboek met nadruk op doen: beknopte informatie wordt afgewisseld met veel oefeningen
- Speciaal voor volwassenen met ADHD, maar ook voor iedereen die zijn executieve functies wil versterken
- ARI TUCKMAN is psycholoog en gespecialiseerd in de diagnose en behandeling van ADHD. Hij is auteur van diverse succesvolle boeken voor volwassenen met ADHD.



maandag 26 november 2012

SUZAN!¡ Hét ADHD Lifestyle Magazine van Nederland

Kennis, humor en emotie

Het doel van het ADHD Lifestyle Magazine is om mensen te informeren over het onderwerp ADHD op een manier die aanspreekt, maar ook op een manier die het onderwerp recht aandoet. De drie pijlers van het magazine zijn kennis, humor en emotie. Het magazine wordt daarom integer en veelzijdig, maar tegelijkertijd ook anders en een tikkeltje eigenwijs.

Er is geen budget, dus veel werk gebeurt vrijwillig. De meeste mensen die aan het magazine meewerken doen dit uit betrokkenheid bij het onderwerp en bij de doelgroep. Zij zien de noodzaak in van een positieve beeldvorming omtrent ADHD. 

Het is de bedoeling dat het magazine medio juni 2013 in de winkels ligt, maar ook in de vele wachtkamers, op scholen, bij werkgevers, bij opa en oma en bij politici. Kortom: overal!

Meer weten? Vul het contactformulier in of mail: info@adhdlifestylemagazine.nl





Alle honden hebben ADHD

Dit boeiende en informatieve boek benadert ADHD op een heel verfrissende manier. Op humoristische en liefdevolle wijze wordt de lezer begrip gevraagd voor kinderen die door hun ADHD 'anders' zijn. Voor degenen die iemand met ADHD kennen, zullen veel van de foto's uit de hondenwereld zeer herkenbaar zijn.



Kind met ADHD heeft vaak taalprobleem

Kinderen met ADHD zijn niet alleen heel druk, ze hebben in vergelijking met normale kinderen ook vaak een taalprobleem. Die problemen liggen met name op het gebied van de dagelijkse communicatie.

Esther Parigger concludeert dat kinderen met ADHD op dit gebied net zo slecht scoren als kinderen met een ernstige spraak- en taalstoornis. Verder lijkt er een grote overlap tussen onoplettendheid/hyperactiviteit-impulsiviteit die ADHD-kinderen zo kenmerkt, en spraak- en leesproblemen.

Dat kinderen met ADHD moeite hebben op school wordt meestal geweten aan gedragsproblemen. Dit onderzoek maakt duidelijk dat taalproblemen hierin ook een grote rol kunnen spelen. ADHD-kinderen zijn niet alleen `alle dagen heel druk'. Ze hebben in vergelijking met zich normaal ontwikkelende kinderen ook behoorlijke taalproblemen, met name in de dagelijkse omgang. Daarnaast weten we al dat kinderen met ADHD vaak moeite hebben op school, ze blijven bijvoorbeeld regelmatig zitten. Dit impliceert dat, niet alleen thuis of in de klas, maar ook in het onderzoek en in de behandeling van ADHD-kinderen, taal meer aandacht moet krijgen dan nu vaak het geval is.

Aan de andere kant wordt bij kinderen met een taalstoornis (ESM) de nadruk vaak gelegd op fonologische en grammaticale problemen. Pragmatische problemen zouden ook wel voorkomen, maar in mindere mate. Dit onderzoek toont aan dat interactievaardigheden van kinderen met een taalstoornis even slecht kunnen zijn als die van ADHD-kinderen, en bovendien significant slechter dan die van normale kinderen. Ook hier zou in de praktijk meer aandacht voor kunnen komen.

Mw. E.M. Parigger: Language and executive functioning in children with ADHD. 
Promotor is mw. prof. dr. A.E. Baker.

30 nov 2012 13:00

Aula - Lutherse kerk
Singel 411 | 1012 XM Amsterdam

Toegang vrij

Bron: nieuwsbank.nl




zaterdag 24 november 2012

ADHD, geen monster van Loch Ness

Op 31-jarige leeftijd werd bij Ilja Van Peel de diagnose van ADHD gesteld, een diagnose die zijn wereld helemaal ten goede veranderde.

Een lui kind met gebrek aan inzet werd er tijdens zijn jeugd vaak over hem geoordeeld..Maar ondanks de blijvende concentratieproblemen zette hij door, behaalde een diploma van bachelor in de psychologie en vond werk in de socioculturele sector.

Tot hij vader werd en hij merkte dat ook het vaderschap, het belangrijkste in zijn leven, een grote uitdaging in concentratie voor hem vormde. 'Wanneer ik kort hierna deelnam aan een praatgroep 'aandacht', werd plots alles voor mij duidelijk', begint hij zijn verhaal. 'Alle puzzelstukjes die ik in mijn leven had bijeengeraapt vielen op hun plaats. Ik begreep nu wat ik wel en niet goed kon en kon veel beter op moeilijke situaties anticiperen.'

Nadat op zijn 31ste verjaardag ook officieel de diagnose ADHD werd gesteld, ontstond bij hem de drang zoveel mogelijk informatie over ADHD bij volwassenen op te zoeken. Zijn verbazing was groot wanneer de gevonden informatie heel tegenstrijdig bleek te zijn. 'Ofwel werd er gesteld dat ADHD bij volwassenen niet bestond, ofwel werd medicatie als enige oplossing vooropgesteld.', aldus Van Peel.

Vanuit zijn persoonlijke ervaring met ADHD besliste hij zelf dan maar voor accurate informatieverstrekking te zorgen. In april 2010 richtte hij 'Loch Ness ADHD' op, waarna hij over heel Vlaanderen lezingen over ADHD begon te geven. 'Met de naam 'Loch Ness' wil ik aangeven dat ADHD geen uitgevonden monster is, maar wel degelijk bestaat', verduidelijkt hij. 'Maatschappelijke aanvaarding kan het probleem-karakter ervan sterk verminderen. ADHD is een aandoening, de persoon erachter niet. En in mijn lezingen geef ik die hoop aan ouders en volwassenen met ADHD.'

Studiedag 'Aan de slag met ADHD', 28 november, jeugdherberg Blauwput te Leuven, www.lochness.be

Belgische kinderen slikken meer medicijnen dan ooit

De Belgische kinderen nemen meer medicatie dan ooit. Het gebruik bij min-18-jarigen is in vijf jaar tijd met 15 procent gestegen. Dat blijkt uit cijfers van het Riziv, schrijft Het Laatste Nieuws. De stijging doet zich voor bij zowat alle medicijnen voor kinderen. Van liefst 12 van de 15 meest voorgeschreven middelen bij min-18-jarigen is het gebruik gestegen tussen 2007 en 2011.

De grootste stijging doet zich voor bij de refluxremmers, waarvan het gebruik met meer dan de helft toenam. Jaarlijks worden meer dan 3 miljoen van die maagzuurremmers voorgeschreven. Ook middelen tegen psychoses, zoals schizofrenie (+37 pct) en ADHD-medicatie (+35 pct) worden jaar na jaar vaker gebruikt, net als medicijnen tegen diabetes (+24 pct) en astma (+21 pct).

Overmedicatie
Kinderartsen en -psychiaters schrikken enorm van de "hallucinante" cijfers. Er is volgens hen één grote oorzaak: overmedicatie. "We schrijven kinderen véél te makkelijk en veel te veel medicatie voor", zegt professor kindergeneeskunde Yvan Vandenplas (VUB). "Een alarmerende evolutie die dringend een halt toegeroepen moet worden. De bijwerkingen van deze middelen zijn veel te gevaarlijk om er zo licht mee om te springen."

"Geen consumptieproduct"
Ook psychoanalyticus Stijn Vanheule (UGent) is verontrust door de sterke stijging. "Mensen zien geneeskunde te vaak als een consumptieproduct", meent hij. "Net zoals bij een kapotte computer die ze vervangen, moet ook een ziekte liefst in 1-2-3 opgelost zijn. Dus zoeken ze hun heil in geneesmiddelen die voor deze quick fix zorgen. Zeer onrustwekkend."

Bron: Het Laatste Nieuws





woensdag 21 november 2012

Autisme, wat nu..?: "Kleine Piet"

Autisme, wat nu..?: "Kleine Piet":

Een voorleesboek over een kleine zwarte Piet met autisme en ADHD. Jody Hens, zelf gediagnosticeerd met ADHD en autisme, schreef dit inspirerende boekje om aandacht te vragen voor het onderwerp en geld in te zamelen voor belangenverenigingen voor autisme en ADHD. De aftrap van de actie vindt plaats op zondag 13 november in Eindhoven, voorafgaand aan een sinterklaasviering speciaal voor kinderen met autisme of ADHD.

'via Blog this'

Recidive bij criminelen daalt door behandeling ADHD

Het behandelen van gedragsstoornissen bij veroordeelde criminelen zou een grote impact hebben op het recidivecijfer hebben. Crimineel gedrag bij mensen met ADHD daalt met ongeveer een derde als ze daarvoor medicatie krijgen, blijkt uit onderzoek. Vertaald naar een gemiddelde gevangenispopulatie, kan een dergelijke behandeling dan ook een dramatisch effect hebben, geloven deskundigen.

Van ongeveer 4% van de kinderen in het Verenigd Koninkrijk en ongeveer de helft zoveel volwassenen wordt aangenomen dat zij ADHD hebben.

Een onevenredig groot aantal mensen met ADHD wordt echter veroordeeld voor (vaak kleinere) vergrijpen. Vaak in verband met geweld en drugsmisbruik. Studies suggereren dat tussen de 10% tot 40% van de totale gevangenispopulatie de aandoening heeft. Slechts weinigen blijken daarvoor echter te zijn gediagnosticeerd of behandeld.

De behandeling van ADHD met medicijnen als Ritalin of Concerta is omstreden vanwege de veronderstelde bijwerkingen, die kunnen variëren van stoornissen aan het zenuwstelsel tot verhoogde bloeddruk en hartslag.

De onderzoekers stellen echter dat dergelijke geneesmiddelen een reële en meetbare invloed op onze criminaliteitscijfers kunnen hebben (hoewel het gebruik ervan natuurlijk van persoon tot persoon zorgvuldig moet worden afgewogen).

Het onderzoek werd uitgevoerd in Zweden, waar gegevens over medische behandelingen en strafrechtelijke veroordelingen eenvoudig te verkrijgen zijn via nationale registers. Wetenschappers bestudeerden vervolgens de gegevens van meer dan 25.000 mensen met ADHD, voor het grootste deel tieners en jongvolwassenen.

De bevindingen waren dat over een periode van vier jaar, 37% van de mannen en 15% van de vrouwen met ADHD was veroordeeld voor misdrijven. Dit in vergelijking met resp. 9% en 2% veroordeelden binnen de totale bevolking. Verder bleek dat medicamenteuze behandeling van ADHD in verband kon worden gebracht met een daling van het criminaliteitscijfer bij mannen met 32%  en bij vrouwen zelfs met 41%, hetgeen neerkomt op een totale daling van het criminaliteitscijfer van ongeveer 30% !

De bevindingen zijn gepubliceerd in het Amerikaanse New England Journal of Medicine.





zondag 18 november 2012

CG-Raad actueel | nieuwsberichten | gemengde gevoelens over regeerakkoord

Gemengde gevoelens over regeerakkoord 

Het conceptregeerakkoord van Rutte en Samsom roept nog veel onzekerheden op. CG-Raad en Platform VG zijn blij met het inkomensafhankelijk maken van de zorgpremie en het eigen risico. Ook het voornemen het VN-verdrag te ratificeren is verheugend. Maar ronduit bezorgd zijn we over het verdwijnen van compensatieregelingen voor chronisch zieken en gehandicapten en de ingrijpende voorstellen voor langdurige zorg.

Rutte en Samson gaan opnieuw zwaar bezuinigen, 16 miljard in totaal, waarvan 5 miljard op zorg en 3 miljard op sociale zekerheid. Op dit moment is nog onduidelijk welk effect deze nieuwe bezuinigingsronde zal hebben op de participatiemogelijkheden, eigen regie, arbeidskansen en inkomenspositie voor mensen met een beperking.

We zien ambitieuze hervormingen op een aantal terreinen, maar vragen ons af of de positie van mensen met een beperking goed geregeld wordt. Hieronder een eerste reactie op het conceptregeerakkoord op enkele belangrijke punten voor mensen met een handicap en chronische ziekte."

Lees verder via:
CG-Raad actueel | nieuwsberichten | gemengde gevoelens over regeerakkoord:

'via Blog this'

donderdag 15 november 2012

ADHD?!

Herkenbare columns over leven en werken met… 

Door:
Suzan Otten-Pablos


Is ADHD een modegril? Een verzonnen ziekte? Een hype?

Nee, maar er zijn tegenwoordig wel meer mensen die een diagnose laten stellen en zich laten behandelen. Ook met medicatie. Gelukkig wel. Dit komt omdat er steeds hogere eisen aan mensen worden gesteld.

Suzan weet als moeder van twee kinderen met ADHD als geen ander dat vooroordelen en onbegrip meer regel zijn dan uitzondering. Niet alleen binnen haar gezin, maar ook, als maatschappelijk werker en coach, in haar eigen praktijk.

Over haar leven en werken met ADHD schrijft Suzan wekelijks een column voor de Stichting ADHD Netwerk. In deze columns weet ze steeds de vinger, in begrijpelijke taal, op de zere plek te leggen. Herkenbaar, ontroerend, scherp, raak en met de nodige humor.

De missie van Suzan is dat mensen keuzes maken op basis van juiste informatie en niet van behandeling af zullen zien vanwege de vele broodje aap verhalen die over ADHD zijn verzonnen. Want dit veroorzaakt echt heel veel, onnodig, leed.

Het voorwoord van dit boek is door niemand minder geschreven dan Sandra Kooij
en Rob Rodrigues Pereira.



dinsdag 6 november 2012

Vis eten tijdens zwangerschap verlaagt kans op ADHD

ADHD lijkt een steeds groter probleem te worden onder de jeugd. De populaire aanname dat het komt door te veel suiker wordt door het Trimbos instituut verworpen. Wel lopen volgens hen kinderen waarvan de moeder tijdens de zwangerschap een hoge bloeddruk had, rookte of dronk wel een hoger risico, net als kinderen die te vroeg zijn geboren met een te laag geboortegewicht.

Onderzoek afkomstig van de Amerikaanse Boston University toont nu aan dat de visconsumptie van zwangere vrouwen er iets me te maken kan hebben. In vis zitten veel goede voedingsstoffen die de ontwikkeling van het kindje ten goede komen. Echter, via de omgeving komt er ook kwik terecht in de vis die wij eten. Sommige soorten bevatten meer kwik dan andere soorten, afhankelijk van het eetgedrag en de maximale leeftijd van de vis. Kwik is in grote hoeveelheden giftig voor mensen. In Nederland zit er echter in geen enkel product dat wij eten te veel kwik. Dit wordt gecontroleerd door de Voedsel en Waren Autoriteit.

Verband vis, kwik en ADHD
De Amerikaanse onderzoekers stelden vast dat vrouwen die tijdens de zwangerschap veel vis eten minder kans hebben op een kind met ADHD. Maar sommige onderzochte vrouwen die veel vis aten hadden een te hoog kwikgehalte in hun bloed, wat het risico op ADHD-gedrag bij de kinderen juist bleek te verhogen. Het eten van vis met kwik was volgens de onderzoekers de grootste reden van een te hoog kwikgehalte in het bloed van de onderzochte vrouwen.

De vrouwen met een hoge hoeveelheid kwik in het bloed liepen in het onderzoek 40 tot 70 procent meer kans op een kindje met ADHD-symptomen. Kinderen van moeders die tijdens de zwangerschap meer dan twee porties vis per week aten, liepen 60 procent minder kans op het hebben van ADHD. Deze cijfers laten zien dat het moeilijk is om de juiste balans te vinden tussen het eten van vis en het laag houden van de hoeveelheid kwik in het bloed. Wel kan het zo zijn dat de vrouwen die veel kwik in hun bloed hadden vooral vis aten waar veel kwik in zit, zoals zwaardvis, koningsmakreel en verse tonijn, terwijl andere vrouwen vis aten met een laag kwikgehalte, zoals zalm, bot en schelvis.

Onderzoek vis tijdens zwangerschap
De onderzoekers namen van 421 moeders vlak nadat ze bevallen waren een haarmonster, en analyseerden de haren in het laboratorium op het kwikgehalte. Ook vroegen de onderzoekers de vrouwen naar hun visconsumptie tijdens de zwangerschap. Acht jaar later werden de kinderen onderzocht op ADHD-symptomen.

Bij een hoog kwikgehalte in het geanalyseerde haarmonster was er een verhoogde kans op ADHD-gedrag bij het kind. Het kwikgehalte waarbij dit werd aangetoond was iets lager dan het huidige limiet dat veilig wordt bevonden voor zwangere vrouwen. De resultaten werden gepubliceerd in het vaktijdschrift Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine.

Vis-advies in Nederland
Ook in Nederland is men op de hoogte van de schadelijke gevolgen van kwik. Het Voedingscentrum heeft een voorlichtingspagina waarop uitleg wordt gegeven. Zo meldt de voedingsautoriteit: “Een teveel aan kwik kan schadelijk zijn voor de gezondheid. Kwik kan bij volwassenen en (ongeboren) baby’s schade veroorzaken aan het erfelijk materiaal en allergische reacties veroorzaken.”

Door het Voedingscentrum wordt geadviseerd om 2 keer per week vis te eten. Het gaat hierbij om een portie van 100 tot 150 gram. Hoewel er volgens de instelling één keer per week vettere soorten vis moet worden gegeten, wordt aangeraden om niet te vaak zwaardvis, haai, koningsmakreel en tonijn klaar te maken. De waarschuwing geldt nadrukkelijk voor zwangere vrouwen of vrouwen die zwanger willen worden, kinderen en vrouwen die borstvoeding geven.

Bronnen: BabyVandaag / Eurekalert




maandag 5 november 2012

Skizzle Nederland


We weten het allemaal:  
Pesten maakt levens stuk..!!

Kinderen die bijzonder of speciaal zijn, of afwijkend gedrag vertonen, lopen een verhoogde kans om gepest te worden. Met name kinderen die (extra) kwetsbaar zijn (autisme, adhd) kunnen ernstig beschadigd raken en daar de rest van hun leven last van houden.

Skizzle Nederland helpt jongeren die gepest worden of werden. De organisatie is opgericht door de nu achttien jarige Jeffrey Arenz.


Blogger: Autisme, wat nu..? - Skizzle Nederland:

'via Blog this'

zondag 4 november 2012

Digitale oefeningen - Website tip..!

Digitale oefeningen - Home

Op mijn website kan je meer informatie vinden omtrent digitale oefeningen voor kinderen met beperkingen. Ikzelf heb een zoon met ASS, ADHD en DCD. Gelet op de complexiteit van zijn problemen is het soms een zoektocht om de juiste manier te vinden om hem dingen aan te leren.

Nieuw verschenen boeken over AD(H)D


zaterdag 3 november 2012

Mindfulness bij volwassenen met ADHD

Een achtstappenprogramma om emoties te beheersen, aandacht te verbeteren en doelen te bereiken

Onafgemaakte klusjes, vergeten afspraken, zoekgeraakte spullen ...
Elke dag worstelen mensen met ADHD met de gevolgen van hun aandachtsproblemen. Door hun impulsieve ADHD-brein zijn ze het ene moment snel afgeleid, terwijl ze op andere momenten juist weer zó in een taak op kunnen gaan dat ze zich er niet los van kunnen maken. De moeite met het sturen van aandacht kan voor behoorlijk wat stress en frustratie zorgen.

Mindfulness is een effectieve methode om je brein te trainen en meer grip op je aandacht te krijgen. "Mindfulness bij volwassenen met ADHD" biedt een achtstappenprogramma waarmee je naar je aandacht leert 'kijken': waar is je aandacht nu, ben je afgeleid of juist overgeconcentreerd? Met behulp van oefeningen als de zitmeditatie en bodyscan word je je bewust van je gedachten, emoties en lichaam. Op die manier kun je je aandacht steeds weer terugbrengen naar wat jij belangrijk vindt. Een aantal oefeningen uit het achtstappenprogramma vind je ook als audio-oefeningen op www.hogrefe.nl/mindfulnessbijADHD.

"Dit is een geweldig boek, een belangrijk boek, een boek dat grenzen overschrijdt. Iedereen die geïnteresseerd is in de behandeling van ADHD bij volwassenen moet dit boek lezen! Gebaseerd op gedegen onderzoek, toegankelijk in stijl, overtuigend in opzet, en vooral volledig nieuw in aanpak, biedt dit boek precies wat het belooft: een mindfulness recept voor ADHD. Ik raad dit boek zeer aan!" - Edward Hallowell

"Mindfulness bij volwassenen met ADHD" is geschreven voor iedereen die moeite heeft met aandachtregulatie. De korte, overzichtelijke oefeningen en handige lijstjes met tips en reminders maken dit boek zeer geschikt voor het ADHD-brein. Daarnaast is het een handige gids voor professionals die mensen met ADHD begeleiden in het omgaan met hun aandachtsproblemen.

Lydia Zylowska is psychiater en gespecialiseerd in de behandeling van volwassenen met ADHD. Ze is medeoprichter van het UCLA Mindful Awareness Research Center en doet onderzoek naar mindfulness en ADHD. Ze is een veelgevraagd spreker over dit onderwerp.



Train werkgeheugen kinderen bij adhd

Naar schatting 50.000 tot 60.000 kinderen in Nederland hebben de diagnose aandachtstekortstoornis ADHD. De discussie over de juiste behandeling spitst zich voor al toe op wel of geen medicatie. Een zeer intensieve training van het werkgeheugen kan bij kinderen met adhd een effectieve methode zijn om hun aandacht en concentratie te verbeteren, zo lezen we in spitsnieuws.

Kinderen met ADHD zijn volgens klinisch psycholoog Wytze van der Zwaag voortdurend op zoek naar prikkels om ’geconcentreerd te blijven’. „Anders gaan ze bewegen, en druk doen. Bij internet en tv wordt het probleem van concentratie juist groter omdat hun werkgeheugen te weinig wordt belast en slechter wordt, terwijl het bijvoorbeeld voor taal en rekenen essentieel is.”

De Zweedse professor Klingberg ontwikkelde de methode Cogmed waarbij het ’falend’ aandachtssysteem juist zeer intensief getraind wordt met computerspelletjes vijf weken lang, vijf dagen per week, elke dag veertig minuten, op de toppen van hun kunnen. Door zware training treden er volgens Van der Zwaag veranderingen op in gedrag en leerprestaties.

Orthopedagoog Paul Leseman van de universiteit van Utrecht is terughoudender over de resultaten van deze methode. Het zijn vooral ouders die het betere gedrag na de training van het werkgeheugen rapporteren maar op school blijken die resultaten minder meetbaar. Leseman is een voorstander van het trainen van aandacht en het werkgeheugen in levensechte situaties, dus in de klas, in een real life context, waarbij je bijvoorbeeld begeleiding van de aandacht bij leertaken kan bieden wat langdurige effecten lijkt te bieden.

Klinisch psycholoog Sebastiaan Dovis, die bij de universiteit van Amsterdam(UvA) promoveert op ADHD is nog niet overtuigd van de de methode. Volgens hem staat het trainen van het werkgeheugen en onderzoek naar het effect ervan nog in de kinderschoenen. Er zijn eerste onderzoeken die goede resultaten boeken maar er zijn ook zeer recente studies die geen verbetering aangeven in vergelijking met een placebotraining.

Bron: ggznieuws


dinsdag 30 oktober 2012

Kinderen met ADHD of depressie pesten 3 keer zo vaak

Onderzoek over pesten heeft zich tot nu toe vooral toegespitst op de gevolgen van het kwetsende gedrag. Maar de oorzaken, dat is voorlopig nog een onderbelichte zaak. Een Amerikaanse studie werpt wel licht op de mogelijke oorzaken: wie een mentale stoornis heeft, zoals ADHD of een depressie heeft (gemiddeld) drie keer zoveel kans om een pestkop te zijn. Sommige stoornissen hebben een sterker effect dan andere: bij ODD stijgt het risico tot zes keer zoveel. Dat wil niet zeggen dat elke pester ook een mentale stoornis heeft.

Voor het onderzoek werd de data van 64.000 kinderen tussen 6 en 17 jaar gebruikt (data afgenomen in 2007). 15 procent van de kinderen werd geïdentificeerd als pestkoppen.

Maar waarom doen ze dat? "Een deel van de reden is de diagnose van een mentale stoornis", zegt auteur Frances Turcotte-Benedict van de universiteit van Brown.

Kinderen met oppositioneel-opstandige gedragsstoornis (oppositional defiant disorder, of ODD) hebben het meest kans: zij zijn zes keer vaker een pestkop dan kinderen zonder stoornis. Deze stoornis wordt gekenmerkt door opstandig, ongehoorzaam, driftig, agressief en sociaal onaangepast gedrag, zowel tegenover kinderen als tegenover volwassenen.

ADHD'ers eindigen ook vaker als pestkop: zij blijken drie keer zo vaak te pesten als kinderen zonder stoornis.

Depressief pesten
Verrassend genoeg leidt ook een depressie tot vaker pestgedrag: ook drie keer zoveel. Voorheen werd depressief gedrag vooral gezien als gevolg van pestgedrag. Het is mogelijk dat depressieve kinderen bepaald gedrag negatiever en bedreigender ervaren dan ze werkelijk zijn, en daar op reageren.

Of er kan iets anders aan de grondslag liggen: een stresserende factor, zoals bvb een scheiding, waardoor kinderen depressief worden enerzijds en pestgedrag vertonen anderzijds. Het is onbekend in hoeveel gevallen het zowel oorzaak als gevolg is, of welk effect vaker eerst komt.

Jongens & meisjes
Er werd in de studie geen verschil gevonden tussen jongens en meisjes met mentale stoornissen en pestgedrag; terwijl jongens over het algemeen vaker worden geassocieerd met pestgedrag.
Er was wel een verschil in de diagnose: bij blanke jongens werd vaker een mentale stoornis vastgesteld dan bij meisjes.

De studie werd voorgesteld op een congres van de vereniging van Amerikaanse pediaters. De onderzoekster, Turcotte-Benedict, benadrukte dat er extra onderzoek nodig is om de link tussen mentale stoornissen en pestgedrag te onderzoeken, zeker met het oog op preventie.

Bron: DeMorgen.be




zaterdag 20 oktober 2012

Lancering ADHD voor Kids


Op woensdag 17 oktober hebben Charly Luske en Ron Boszhard samen met de kinderen het psycho-educatieprogramma www.adhdvoorkids.nl gelanceerd tussen de giraffen in Burgers’ Zoo.

Drie op de honderd Nederlandse kinderen worstelen met ADHD. Het informeren van kinderen over hun aandoening is een belangrijk onderdeel van de behandeling. Karakter heeft daarom een online psycho-educatieprogramma ontwikkeld voor kinderen met ADHD van 6 tot 8 jaar.

Speurtocht door Burgers’ Zoo op zoek naar dieren met ADHD kenmerken
De giraffe is één van de dierlijke hoofdrolspelers in het online programma dat kinderen vanuit een positieve invalshoek leert wat ADHD nu eigenlijk is en hoe ze er goed mee om kunnen leren gaan. De kinderen kregen allemaal een giraf pet op en gingen samen met Charly Luske en Ron Boszard opzoek naar de ADHD kenmerken bij andere dieren in de dierentuin. 

Visueel prikkelende en stimulerende psycho-educatie voor jonge kinderen
In drie fasen komt het kind meer te weten over ADHD. Vijf vrolijke dieren leiden het kind in de eerste fase langs educatieve spelletjes en leggen uit wat ADHD precies is. In het tweede deel vertellen bekende en onbekende Nederlanders met ADHD hoe zij deze stoornis ervaren en benadrukken ook positieve aspecten van ADHD. Zo wordt het zelfbeeld van een kind positief beïnvloed. De laatste fase draait om herkenning en acceptatie van de eigen specifieke kenmerken. In drie weken leert het kind meer over ADHD en over zichzelf!

Voor wie?
Kinderen kunnen het programma zelfstandig doorlopen, onder begeleiding van ouders/verzorgers. Ook is het zeer geschikt als ondersteuning bij de behandeling van ADHD door psychologen, orthopedagogen en remedial teachers.

Over de auteurs
ADHD voor kids is ontwikkeld in samenwerking met Karakter. Karakter is het expertisecentrum voor complexe kinder- en jeugdpsychiatrie dat jaarlijks ruim 5.500 patiënten begeleidt en behandelt. Meer informatie over Karakter vindt u op www.karakter.com.

Meer informatie en bestellen?
Ga naar de website www.adhdvoorkids.nl en lees het verslag op www.burgerszoo.nl
ADHD voor kids is vanaf 18 oktober te bestellen via www.uitgeverijboom.nl

http://www.adhdvoorkids.nl/


Kinderen met ADHD: meer kans op verslaving

Kinderen met gedragsstoornissen als Conduct Disorder en ADHD lopen op latere leeftijd een groter risico op het ontwikkelen van een verslaving. Dat stelt psychiater Pieter-Jan Carpentier op grond van onderzoek waarop hij vandaag promoveert aan de Radboud Universiteit Nijmegen. 

Carpentier pleit voor vroegtijdige signalering en behandeling van deze risicojongeren. De psychiater deed uitgebreid onderzoek onder 193 heroïne-verslaafde patiënten, die al jarenlang met methadon waren behandeld. Bij bijna driekwart van deze patiënten werden diverse psychiatrische stoornissen vastgesteld. Bij de meerderheid van de deelnemers waren psychiatrische problemen al in de jeugd aantoonbaar.

Carpentier: "De verslaafden in mijn onderzoeksgroep zijn als kind nooit behandeld voor hun gedragsstoornissen. Effectieve behandelmethoden zijn er nu wel. Vroegtijdig opsporing en behandeling kan niet alle problemen voorkomen, maar de ernst er van wel verminderen."


Bron: De Gelderlander


Kids met ADHD ook later meer problemen

Kinderen met ADHD-symptomen hebben als volwassene vaker problemen als verslaving, relatieproblemen en asociaal gedrag dan kinderen zonder deze symptomen. Dit is de uitkomst van het langst lopende onderzoek naar ADHD tot nu toe, dat is gepubliceerd in het vaktijdschrift Archives of General Psychiatry. Geen prettig vooruitzicht, voor ouders die een kind met ADHD hebben.

Onderzoekers van NYU Langone Medical Center in New York volgden 135 mannen die door hun hyperactieve gedrag op school in 1970 naar het ziekenhuis waren doorverwezen. Deze kinderen zouden volgens onderzoeksleidster Rachel Klein met de huidige kennis de diagnose ADHD hebben gekregen. Toen de jongens 18 werden, stelden de onderzoekers een controlegroep samen uit 136 andere 18-jarige jongens die rond dezelfde tijd het ziekenhuis hadden bezocht maar geen ADHD-symptomen vertoonden.

Toen de mannen 41 waren werden ze geïnterviewd. De mannen die als kinderen ADHD-symptomen hadden, waren gemiddeld 2,5 jaar eerder van school gegaan dan de controlegroep. Maar vier procent van de groep was gaan doorleren na de middelbare school, tegen 29 procent van de controlegroep.

In beide groepen liep het salaris op tot $1.5 miljoen per jaar. In de controlegroep was het gemiddelde salaris echter ongeveer $175.000, waar de kinderen met ADHD ongeveer $93.000 per jaar verdienden.

De personen in de ADHD-groep waren vaker gescheiden of verslaafd, en hadden vaker een antisociale gedragsstoornis. Ongeveer één derde had wel eens in de gevangenis gezeten. In de andere groep was dat aantal drie keer zo laag. Meer dan één op de vijf van de hyperactieve jongens kreeg later de diagnose ADHD, tegenover één op twintig in de controlegroep.

Bron: nu.nl


Autisme, wat nu..?: Persoonlijkheidsstoornissen komen ook bij jongeren...

Autisme, wat nu..?: Persoonlijkheidsstoornissen komen ook bij jongeren...: Persoonlijkheidsstoornissen blijken bij jongeren net zo vaak voor te komen als bij volwassenen. Dat blijkt uit het promotieonderzoek van Dineke Feenstra...

maandag 8 oktober 2012

Criteria ADHD en autisme voor meisjes aanpassen

Psychiaters en psychologen herkennen autisme en ADHD bij meisjes veel minder snel dan bij jongens. Dat komt omdat de criteria voor meisjes niet kloppen. Psychiater Patricia van Wijngaarden en hoogleraar Klinische Kinder- en Jeugdpsychiatrie Rutger-Jan van der Gaag van het UMC St Radboud willen aangepaste criteria voor meisjes. Van der Gaag doet zijn pleidooi voorafgaand aan het symposium Jeugd- en Gezinsonderzoek op 11 oktober.

Van der Gaag is begeleider van een langlopend onderzoek naar lichte stoornissen bij meisjes. "Waar jongens met ADHD vaker impulsief en lastig zijn, is een meisje dat lekker druk is en veel kletst toch juist gezellig in huis? Bij een jongen die zich terugtrekt, denken we meteen aan autisme. Dat doen we niet bij meisjes die verlegen of angstig zijn. Die vinden we dromerig. Het verschil is dat meisjes niemand tot last zijn. Daardoor slaat niemand alarm of wordt er deskundige hulp ingeschakeld.”

Voorgeschiedenis
Meisjes met problemen doorlopen vaak onopgemerkt hun school. ADHD-meisjes zijn vaak impulsief, neigen soms tot hyperseksueel gedrag. Meisjes met autisme lopen risico slachtoffer te worden van misbruik. "Veel van deze meisjes komen later in de hulpverlening terecht met etiketten als borderline, verslaving, angststoornissen", zegt Van der Gaag. "Diagnoses in de verslavingszorg wijzen op een voorgeschiedenis van niet onderkende problemen in de kindertijd."

Criteria
Op latere leeftijd leidt het niet behandelen van ADHD en autisme tot een grotere kans op seksueel misbruik, onder meer door loverboys, middelengebruik en verslaving. Van der Gaag erkent dat de diagnose lastig is. "Een probleem is dat de officiële criteria voor ADHD en autisme kloppen voor jongens, maar niet voor meisjes." Het onderzoek van Van Wijngaarden laat volgens Van der Gaag zien dat de criteria voor meisjes moeten worden bijgesteld, want dat er egens iets mis gaat blijkt uit de cijfers. Van alle kinderen met de diagnose ADHD zijn op dit moment vier op de vijf jongen. Op volwassen leeftijd is de verhouding jongens-meisjes één om één.

Bron: MedNet




donderdag 13 september 2012

ADHD vergroot risico op zelfbeschadiging bij meisjes

Meer dan 50 procent van de Amerikaanse meisjes met ADHD beschadigt zichzelf en meer dan 20 procent doet een zelfmoordpoging. Dat ontdekten Amerikaanse onderzoekers die tien jaar lang een groep meisjes met ADHD volgden.

De onderzoekers concluderen ook dat de meisjes blijvend problemen ondervinden met schoolprestaties en relaties. Ze hebben daarom speciale aandacht nodig tijdens hun vroege volwassenheid. Coaching zou meisjes met ADHD kunnen helpen met relaties en problemen op school.

De onderzoekers vergeleken 140 meisjes met ADHD van 6 tot 12 jaar oud met een controlegroep van 88 meisjes. Ze kwamen uit verschillende sociale milieus in de regio van San Francisco. Hoewel de meisjes met ADHD beduidend hoger scoorden op zelfbeschadiging en zelfmoordpogingen, was er nauwelijks verschil in het voorkomen van eetstoornissen, middelengebruik en gevaarlijk rijgedrag.

Een artikel over het onderzoek is online verschenen in het wetenschappelijk tijdschrift Journal of Consulting and Clinical Psychology.

Bron: Oudervereniging Balans; Tijdschrift Balans Magazine

woensdag 18 juli 2012

VAKANTIE


Het is bijna weer zover. Na een jaar keihard werken ben ik er dan ook echt aan toe. En niet alleen ik. Bij zoon en dochter leeft het ook al weken. Ze zijn druk in de weer met het maken van lijstjes. Deze lijstjes mailen ze naar mij toe met de vraag of ik het snel uit wil printen. En als ze wat zijn vergeten gooien ze de oude lijstjes weg en maken ze gewoon weer nieuwe.

Bovenaan aan het lijstje van zoon staan de waterpistolen en zijn IPod. Gevolgd door zijn slaapspullen, zakgeld, boeken, strips en, niet onbelangrijk, een goed humeur. Kleren en toiletartikelen staan bijvoorbeeld niet op zijn lijstje, maar hier heeft dochter gelukkig wel aan gedacht. Haar lijstje is dan ook beduidend langer. Bovenaan staat de beer, maar ook de camera en het tekenboek ontbreken niet.

Het blijft niet bij deze lijstjes. Terwijl ik bezig ben met het invullen van stapels Schengenverklaringen gaat zoon namelijk nog een stapje verder en maakt complete planningen en schema’s. Van inpakken tot uitpakken en alles daar tussenin. De aankomst en de rondleiding op de camping staan gepland voor dag 1. Voor dag 2 staan lol en vrienden maken op de agenda. Voor de rest van de vakantie staan de minidisco, de kinderclub, bezienswaardigheden, de markt, winkelen met zakgeld, spelen met vrienden, het zwembad, een watergevecht en een gezinsuitje gepland.

Dat belooft wat. Als ik het schema zo bestudeer blijft er weinig tijd over voor niks doen en hangen, maar dat lost zich vast ook wel weer op. Die twee dingen beginnen overigens altijd pas op dag drie. Om twee weken van onze vakantie te genieten boeken we standaard drie dagen extra. Op deze eerste dagen zijn zoon en dochter namelijk compleet het spoor bijster. Het wegvallen van de structuur maakt complete monstertjes van ze en binnen 24 uur kent de hele camping ons. En na 48 uur wil ik nog maar één ding en dat is naar huis.

Na 72 uur worden de monstertjes zomaar weer kinderen. Maken ze vriendjes en vriendinnetjes en hebben ze heel veel lol. Zelf moet ik hier natuurlijk nog wel weer een dag van bijkomen, maar daarna wordt het voor mij ook eindelijk leuk. We doen dingen samen met de kinderen, maar ik kan dan ook eindelijk beginnen aan mijn stapel met boeken die al een jaar lang wachten om gelezen te worden. Want de kinderen vermaken zich en alle scheve gezichten op de camping staan ineens weer een stuk minder scheef. En als het na een paar weken weer tijd is om naar huis te gaan vragen zoon en dochter of ze voor altijd mogen blijven en of we alsjeblieft gaan emigreren.

Eenmaal thuis is het altijd weer behoorlijk afkicken. Dat begint als ik binnenkom in ons huis. Dat lijkt altijd zo vreemd. Zoon is blij dat hij weer kan spelen met zijn lego en dochter dat ze weer lui voor de TV kan hangen. Maar het buurtspeeltuintje is lang niet zo leuk als alle activiteiten op de camping. Het fietsen in de vlakke straat is beduidend saaier dan wandelen in de prachtige bergen en zonnebaden op het mooie strand. En de stapel post en de ontplofte mailbox schoppen me binnen een dag terug in de realiteit.

Na drie dagen regendruppels tellen achter het raam wil ik dan eigenlijk nog maar één ding en dat is op vakantie. En de lijstjes, de planningen en de toestanden neem ik dan zelfs graag voor lief. Helaas moet ik nog jaartje geduld hebben. Nog een jaartje naar school en aan het werk. Maar de tijd vliegt. Voordat we er erg in hebben zijn de voorbereidingen weer in volle gang. Dan gaan we weer op vakantie.

adhdnetwerk.nl

maandag 16 juli 2012

ADHD, ADD, Autisme en HSP

Apart, vreemd, net even iets anders dan de rest. Al die keren dat er aan mij is gevraagd of ik misschien licht autistisch ben, last heb van ADD of gewoon een HSP'er was, hebben voor kleine deukjes in mijn ego gezorgd. 

De keren dat ik een discotheek van binnen heb gezien zijn op één hand te tellen. Ik heb niet echt kunnen ontdekken of ik plezier vond in het uigaansleven want van één avondje stappen moest ik drie dagen bijkomen. Dat ik net even wat anders was dan mijn leeftijdsgenoten had ik al vrij snel door. Mijn emoties zijn altijd heel intens geweest.

Er is bij mij geen middenweg. Ik ben heel blij of heel boos. Ik ben heel chagrijnig of heel vrolijk. Ook wanneer er veel mensen in dezelfde ruimte zijn en er meerdere geluiden door elkaar te horen zijn, voel ik mijn accu leeglopen. Dit soort situaties putten me enorm uit. Nog een voorbeeld: als de persoon naast mij in de bus verdrietig is, voel ik dat direct. In het verleden werd ik dan ook verdrietig, maar gelukkig heb ik me hiervoor leren afsluiten.

Op school keek ik liever uit het raam, fantaseerde over mijn toekomstdromen en miste de helft van de les. Ik heb stapels boeken maar lees er geen één uit omdat ik niet zo lang geboeid kan blijven. Ook heb ik vaak last van black outs als ik weet dat mensen naar me kijken wanneer ik de meest simpele dingen moet doen.

Overgevoelig
Toen ik klein was had ik tijdens Kerst aan de grote tafel met de hele familie al heel snel door wie zich aan wie irriteerde, hoe degene naast mij zich daadwerkelijk voelde en dat oma eigenlijk op van de zenuwen was. Al deze dingen werden ook opgemerkt tijdens mijn schooltijd, in het bedrijfsleven en in mijn vriendenkring. Tijdens mijn opleiding is het mij weleens gevraagd of ik licht autistisch ben. Deze situatie heeft zich enkele keren herhaald tijdens het bedrijfsleven en anderen vinden me trekjes van ADD hebben. Ikzelf heb de term HSP gevonden en gebruikte dit als mijn weerwoord.

ADHD, HSP, ADD en Autisme
Ik wist eigenlijk niet goed wat de termen inhielden. Maar vanaf mijn pubertijd kwamen ze steeds meer voorbij. Kort samengevat heeft een persoon met ADHD onder andere last van lichamelijke onrust, maar ook innerlijke onrust en impulsiviteit.

Iemand met ADD is snel afgeleid, rusteloos en vaak impulsief. Kenmerkend voor ADD is het hebben van meerdere intense stemmingsschommelingen op een dag. Ook slaapproblemen, vergeetachtigheid, ongeorganiseerdheid, een ander tijdsbesef en moeite met het onderhouden van sociale contacten horen er bijna altijd bij.

Zelf vond ik de term HSP. Een HSP'er, wat staat voor Hoog Sensitief Persoon, is iemand die zeer overgevoelig is voor licht, geluid, drukte, stemmingen en emoties van anderen. Alle indrukken die ieder mens binnenkrijgt wordt bij een HSP'er verdubbeld.

Ik ben ik
Maar een echt vredig gevoel had ik hierbij niet. Ik ben misschien dromerig, overgevoelig en wat ingewikkeld. Maar in situaties die er toe doen functioneer ik als ieder ander. De kunst is om er iets positiefs van te maken en ik geloof dat het me steeds beter afgaat. Door mijn dromerigheid ben ik erg creatief en mijn overgevoeligheid helpt me goed in anderen te kunnen inleven. Ik word in het dagelijks leven niet belemmerd door dit alles en ben tot de conclusie gekomen dat ik alle afkortingen en lastige termen van tafel schuif. Ik ben Zita. Punt.

Bron: Ze.nl

woensdag 11 juli 2012

PRIKKEN OF SLIKKEN



Toen ik nog niet zolang wist dat zoon ADHD had deed ik allerlei wanhopige pogingen om zijn ADHD te genezen. Het ging er bij mij gewoon werkelijk echt niet in dat deze diagnose weleens levenslang zou kunnen zijn. Als er iets was wat ik absoluut niet wilde was het medicijnen geven aan mijn kind. En dus had ik mijn hoop volledig gevestigd op de alternatieve therapieën.

Zo kwam ik met zoon bij een mevrouw terecht die gespecialiseerd was in Reiki. In haar huis had ze hiervoor op de bovenverdieping een speciaal ingericht kamertje. Al op de trap kwam de geur van rustgevende wierook me tegemoet. Zoon keek me een beetje vreemd aan, maar hij was nog jong, dus hij vond het allemaal wel best. En de reiki-mevrouw luisterde ook zo goed naar mij, waardoor ik mij volkomen begrepen voelde.

Omdat ik zo graag wilde dat het zou helpen maakte ik mezelf serieus wijs dat het ook hielp. En dit legde ik vervolgens dan ook iedereen in de mond. Tegen de toenmalige juf zei ik regelmatig dat hij er thuis zo’n rustig kind van geworden was. Honderdtachtig graden verschil met voor de behandeling. De juf keek me aan of ik gek geworden was, want er was op school natuurlijk helemaal niets veranderd.

Achteraf schaam ik me eigenlijk wel een beetje voor mezelf. Dat ik zo halsstarrig bezig was en mijn ogen wilde sluiten voor iets wat er wel was, maar wat ik niet wilde zien. En dat allemaal omdat het gewoon niet in mijn ideale plaatje paste. Bijna dwangmatig wilde ik mijn kind veranderen in een gemiddeld en gewoon kind.

Aan de andere kant deed ik het natuurlijk uit liefde. Het was alleen maar goed bedoeld om hem afzijdig te houden van die troep die artsen aan hem voor wilden schrijven. Wist ik veel dat al die alternatieve smeerseltjes en mengseltjes ook niet altijd even gezond zijn en dat hierin ook giftige stoffen kunnen zitten. Wat ik wilde was de best mogelijke behandeling voor mijn kind. Niets meer en niets minder. Maar ondertussen baatte het hem niet en schaadde het hem wel.

Inmiddels weet ik dat deze alternatieve periode een proces was om dingen te verwerken en om het een plaats te kunnen geven. Het schaamtegevoel kan ik daarom relativeren. Want mijn vlucht uit de werkelijkheid is een vlucht die heel veel ouders van kinderen met een diagnose nemen. Logisch en verklaarbaar. En de meeste ouders komen gelukkig ook weer vrij snel met beide benen op de grond.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel. Deze mensen blijven niet alleen hangen, ze worden zelfs opvallend strijdlustig en gaan hand in hand met de alternatieve genezers. Zij voeren een ware strijd tegen de pillenmaffia. Ze promoten niet alleen allerlei alternatieve therapieën, ze schoppen ook nog eens keihard om zich heen, om ouders die niet langer stil willen staan, maar vooruit willen kijken, onzeker te maken.

Zo kreeg ik de afgelopen weken meerdere welgemeende adviezen. Kinderen zouden rustiger worden als ze brandweerrood ondergoed zouden dragen en als ze zich inbeelden dat ze een boom zijn. Een ander idee was emigreren. Verder las ik over een coach die konijnen inzet tijdens haar therapie. En ook was er een blog over de werking van acupunctuur te lezen.

Zoon zag het helemaal zitten om een boom te worden. Dan kon hij tenminste 100 worden. Het brandweerrode ondergoed vond hij iets minder. Emigreren brengt veelt rust. Vooral voor mij. En dochter wilde ogenblikkelijk starten met de konijnentherapie. Maar ze begreep uiteindelijk gelukkig ook dat de desbetreffende mevrouw veel geld aan deze therapie verdient. Dat ze op marktplaats een konijn plus een hok koopt voor 10 euro en dat ze 60 euro rekent voor een sessie om het konijntje te mogen aaien.

Over de acupunctuur ben ik maar even niet begonnen. De halfjaarlijkse controle bij de tandarts is al traumatisch genoeg. Bij de gedachte aan een lijf vol naalden zullen mijn kinderen nooit meer slapen. Dus wat mij betreft is het liever slikken dan prikken. En aan de kinderboerderij denken is trouwens ook veel leuker. Om de konijntjes te aaien. Helemaal gratis.

adhdnetwerk.nl

maandag 9 juli 2012

GASSEN MAAR !

Door: Suzan Otten-Pablos

Er zijn mensen die zich netjes aan de regeltjes houden. Zij geven aan dat ze medicatie gebruiken als onderdeel van de behandeling van de bij hen gediagnostiseerde ADHD. En die eerlijkheid kost deze mensen met ADHD, die deel willen nemen aan het verkeer, veel geld. Zij moeten namelijk ineens veel meer gaan betalen dan een persoon die niet weet dat hij ADHD heeft of iemand die het niet netjes heeft opgegeven.

Let op. Hoe druk je iemand met ADHD in een hokje? Heel simpel. Zeg tegen iemand die sinds twee jaar de diagnose ADHD heeft en al tien jaar zijn rijbewijs; betalen jij. Ben je erg vooruit gegaan sinds je diagnose? Leuk. Rijd je beter met medicatie? Telt niet mee. Je hebt de diagnose ADHD, dus je bent een gevaar op de weg. Niet zeuren. En dat je al jaren je maximale no-claim hebt en in heel je leven maar drie verkeersboetes hebt gekregen doet ook even niet ter zake.

Belachelijk verhaal, maar toch is dit lange tijd de realiteit geweest. Iedere drie jaar moesten mensen met de diagnose ADHD meer dan 200 euro betalen voor een gesprekje van een kwartier. Dit werd een herkeuring genoemd. Een duur woord voor een praatkwartiertje waar totaal niet werd ingegaan op rijervaring, eventuele ongevallen en snelheidsovertredingen.

Mensen met ADHD rijden over het algemeen, niet allemaal dus, inderdaad slechter dan mensen zonder ADHD. Dat blijkt uit verschillende studies, onder andere van Barkley. Ze maken bijvoorbeeld meer ongelukken, hebben meer verkeersboetes en zitten vaker onder invloed achter het stuur. Echter mét medicatie rijden ze over het algemeen juist beter. En daarom was het ook zo raar dat de keuring alleen mensen betrof die medicatie gebruiken.

Pure geldklopperij dus. En hoeveel mensen met ADHD zouden er op de weg rijden, die de diagnose niet zwart op wit hebben staan? Daarbij kunnen mensen zonder ADHD ook van alles hebben waardoor ze niet goed kunnen rijden. En wat dacht je van al die druggebruikers, alcoholisten en mensen die wat dan ook gebruiken? Die mogen wel gewoon autorijden?

Onder bepaalde omstandigheden kan ik me dus best voorstellen dat onbehandelde ADHD tot gevaarlijke situaties kan leiden. Maar dat geldt ook voor mensen met slechte ogen, oude mensen en mensen met andere risicovolle eigenschappen. Als je het zo bekijkt moet je in beginsel iedereen gaan keuren en niet alleen bij mensen met ADHD een sticker op het voorhoofd plakken.

Maar gelukkig lijkt het gedaan te zijn met deze onzin. De Tweede Kamer gaf minister Melanie Schultz deze week de opdracht de keuringen voor deze groep mensen per direct af te schaffen. De driejaarlijkse keuring kost mensen met de diagnose ADHD namelijk, onnodig, bakken met geld. De minister moet nu onder meer het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen opdragen de keuringen niet meer uit te voeren. Eigenlijk wilde Schultz een advies van de Gezondheidsraad afwachten, voordat ze een besluit zou nemen over de driejaarlijkse keuringen. Want ze wilde niet samen met de Kamer verantwoordelijk zijn voor ongelukken die zouden gebeuren zonder dat ze het advies van de Gezondheidsraad zou hebben afgewacht.

Maar misschien had  Schultz juist veel eerder in gesprek moeten gaan met een specialist. Een specialist had haar namelijk goed uit kunnen leggen hoe ADHD in elkaar steekt. Het zou handiger zijn geweest als de overheid en het CBR eerder hadden geluisterd naar mensen die er onderzoek naar hebben gedaan en er voor hebben geleerd.

Gelukkig kunnen de mensen met ADHD die dagelijks met de auto van A naar B willen rijden vanaf nu weer opgelucht ademhalen. De verplichte keuring is namelijk voltooid verleden tijd. Iedereen wordt vanaf nu weer op dezelfde manier gekeurd, namelijk door middel van het rijexamen. En zo hoort het ook. Dus mensen, de tank volgooien en gassen maar!

02/07/2012
adhdnetwerk.nl

vrijdag 29 juni 2012

TOETSEN

Het is toetsmaand bij zoon en dochter op school. De vorderingen worden gemeten door iedere dag één of in het ergste geval drie toetsen af te nemen. In de nieuwsbrief is aan de ouders geadviseerd om hun kinderen goed uitgerust op school te laten komen. Bezoekjes aan dokters en tandartsen zijn in deze maand, onder schooltijd, niet gewenst.

De Citotoetsen beginnen al in de kleuterklas en de eerste Cito Entreetoets wordt afgenomen in groep 5. De eerste Cito Entreetoets van zoon kan ik mij nog goed herinneren. Want ondanks dat er, op mijn aandringen, een aantal aanpassingen werden gedaan, zoals het vergroten van de toetsvragen, was het resultaat bedroevend. En ook in het jaar daarna was er geen stijgende lijn waar te nemen. Sterker nog; de scores gaven de intelligentie weer van een wandelende tak en als je niet beter zou weten zou je denken dat we hier met een zwakbegaafd kind te maken hadden. Gelukkig kwam zoon na de Entreetoets gewoon weer met hoge cijfers thuis en was iedereen weer enigszins gerust gesteld.

Zelf ben ik absoluut geen voorstander van het eeuwige getoets. Het liefst zou ik er zelfs lekker luchtig over doen. Maar dat kan dus niet. De resultaten van de toetsen bepalen namelijk voor een belangrijk deel de toekomst en zijn het uitgangspunt voor de keuze van het vervolgonderwijs. Er hangt dus heel veel van de toetsen af. Zeker van de Cito Eindtoets in groep 8. Niet alleen voor de kinderen trouwens. De onderwijsinspectie kijkt namelijk naar de eindscores, van alle leerlingen samen, op een school. En een hogere totale score betekent beter onderwijs. Dit opbrengstgerichte werken is eigenlijk ontzettend treurig. Er wordt namelijk geen rekening gehouden met het feit dat de vele toetsen zijn ontwikkeld voor gemiddelde, doorsnee kinderen. En dat ontgaat mijn kinderen, waarbij toch al niet alles vanzelfsprekend verloopt, natuurlijk ook niet.

De toetsen houden dus geen rekening met kinderen die bijvoorbeeld ADHD of motorische problemen hebben. Het is daarom de vraag hoe het voor deze kinderen zit met de interpretatie van de toetsresultaten. Het is namelijk zeer onwaarschijnlijk dat de resultaten een betrouwbaar beeld geven van de leermogelijkheden van het kind. De toetsen zijn immers gemaakt voor doorsnee kinderen en houden geen rekening met afwijkingen van het gemiddelde. En de Cito Eindtoets geeft al helemaal geen beeld van het leerpotentieel van het kind. Deze toets geeft juist het tegenovergestelde aan en kijkt in hoeverre het kind daadwerkelijk heeft kunnen profiteren van het reguliere onderwijsaanbod.

De prestaties bij toetsen worden grotendeels beïnvloed door de omgeving waarin en de manier waarop de toetsen worden afgenomen. We zouden daarom veel beter moeten kijken naar wat het individuele kind nodig heeft om te kunnen presteren. Zo heeft zoon moeite om langere tijd geconcentreerd te werken. Het zal hem helpen als hij tussendoor een paar keer lekker mag bewegen. Zoon kun je bij het toetsen het beste op een rustige plek alleen laten werken, terwijl dochter op een rustige plaats tot niets komt. Zij heeft juist regelmatig even een tikje op haar schouder nodig om door te kunnen werken.

Volgend jaar zit zoon in groep 8 en heeft hij de gevreesde Cito Eindtoets. De resultaten zullen in belangrijke mate zijn toekomst bepalen. Om er voor te zorgen dat hij een advies krijgt dat recht doet aan zijn mogelijkheden is het te hopen dat er op basis van de Cito Entreetoetsen vooraf maatregelen worden genomen. De toetsscores van deze Cito Entreetoetsen doen namelijk totaal geen recht aan wat zoon daadwerkelijk kan. En zoon is hierin niet de enige. Het is daarom eigenlijk veel eerlijker om de niet-doorsnee leerlingen een extra toetsmogelijkheid te geven. Een extra toetsmogelijkheid die rekening houdt met de individuele vaardigheden én met de individuele tekorten van het kind.

25/06/2012
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=140

donderdag 21 juni 2012

Niet alle ADHD-patiënten zijn gelijk

ADHD kent veel verschijningsvormen. Het ene kind met ADHD is het andere niet. Dat suggereert neuropsycholoog Patrick de Zeeuw in zijn onderzoek waarop hij op 13 oktober 2011 promoveerde aan de Universiteit Utrecht.

Op basis van eerder wetenschappelijk onderzoek definieerde De Zeeuw 3 soorten psychische functies waarin kinderen met ADHD kunnen afwijken van gezonde kinderen. Kinderen met ADHD zijn slechter in het remmen van gedrag, ze vinden het moeilijk impulsen te onderdrukken.

Daarnaast zijn ze minder beloningsgevoelig, hun gedrag is moeilijk te sturen via complimenten en straf. Als laatste hebben ADHD-kinderen problemen met gevoel voor tijd en timing. Ze hebben moeite met inschatten wanneer dingen gaan gebeuren of wanneer zij weer kunnen gaan praten in een gesprek.

Met deze kennis liet De Zeeuw 57 kinderen met ADHD en 83 gezonde kinderen via de computer neuropsychologische tests doen. Via de tests spoorde hij afwijkingen in de drie soorten gedrag op. Van de kinderen met ADHD die problemen hadden bij het uitvoeren van deze tests, had 80% slechts in één van de drie soorten gedrag een afwijking.

Dat wil zeggen dat de meerderheid van de kinderen die gedrag slecht kunnen onderdrukken, meestal juist geen problemen hebben met beloningsgevoeligheid of met timing. Of dat kinderen die minder gevoelig zijn voor beloningen juist minder problemen hebben met onderdrukking of timing.

‘ADHD kent veel verschijningsvormen’, vertelt De Zeeuw. ‘Het ene kind met ADHD is het andere niet. Toch is het overheersende idee in de wetenschap dat ADHD veroorzaakt wordt door een afwijking op één plaats in de hersenen. Dat is niet de goede weg, denk ik.’

‘In mijn onderzoek laat ik zien dat meerdere neurobiologische wegen naar ADHD kunnen leiden. Het kan ons denken over ADHD veranderen. Als we binnen de stoornis verschillende typen patiënten onderscheiden, kunnen we in de toekomst die patiënten wellicht ook passender behandelen.’

Bron: UMCU





zaterdag 16 juni 2012

Malou van Hintum: Niet Normaal Wel Speciaal

Malou van Hintum is zelfstandig journalist en publicist. Ze schreef het onlangs verschenen boek ‘Doe eens normaal. Over zin en onzin van psychiatrische diagnoses’. Van Hintum: "Er zijn genoeg mensen die we bewonderen juist omdat ze afwijken van wat we normaal vinden." In de komende weken schrijft Malou van Hintum een column over haar boek.

Niet Normaal Wel Speciaal
We hebben de neiging om mensen die zich anders gedragen dan we normaal vinden, een stoornis toe te schrijven. Maar een stoornis is eigenlijk niet meer dan de extreme uiting van eigenschappen die we allemaal hebben – maar wel allemaal in verschillende mate. En die extremen vinden we lang niet altijd negatief. Integendeel.

Iedereen kent mensen met afwijkende eigenschappen die we hoog waarderen, zoals de muzikale wonderkinderen, de intellectueel briljante kinderen die klassen overslaan, de romanschrijvers en kunstenaars die ons verbazen en verrassen met hun creatieve gedachten, beelden en schilderijen. Er zijn genoeg mensen die we bewonderen juist omdat ze afwijken van wat we normaal vinden; waarbij ‘normaal’ in zulke gevallen meestal ‘gemiddeld’ betekent.

Wat we van deze mensen niet weten, is dat hun genie vaak ook een duistere kant kent. Met name musici en kunstenaars lijden bovengemiddeld aan bipolaire stoornis, wat betekent dat ze behalve hoge pieken, ook diepe dalen kennen. De Britse komiek, schrijver en acteur Stephen Fry maakte er een prachtige tweedelige documentaire over: ‘Stephen Fry –The Secret Life of the Manic Depressive’. Fry, die zelf aan bipolaire stoornis lijdt, won er een Emmy Award mee.

Iemand anders die met zijn stoornis hoge ogen gooit is de Engelse Daniel Tammet. Hij heeft de diagnose Asperger en is een voorbeeld voor veel mensen met autisme die het ‘Proud to be Aut’ in hun vaandel dragen. Zij benadrukken de positieve kanten die de sterke neiging tot systematiseren en patroonherkenning voor het uitoefenen van beroepen als programmeur en wiskundige kan hebben.

Ook mensen met ADD en ADHD zeggen dat het gedrag waarop dit label wordt geplakt, positieve kanten heeft. Tegenover chaotisch gedrag, impulsiviteit en concentratiestoornissen staan sneller en associatiever denken, enthousiasme, veel energie en creativiteit – niet altijd, niet bij iedereen, maar het kan wel een positieve kant zijn van een verzameling eigenschappen die nu als ‘stoornis’ te boek staat.

Betekent dit dat het dus allemaal wel meevalt met die psychische aandoeningen, en dat stoornissen als ADD/ADHD en autisme modeziektes zijn? Nee. Het betekent dat er een grijs gebied ligt tussen gek en gezond, waarbinnen mensen zowel voordeel als nadeel kunnen hebben van bepaalde eigenschappen. Dat hangt af van de intensiteit ervan, van de mate waarin ze erin slagen hun gedrag in goede banen te leiden, en van de omgeving waarin ze functioneren. Soms is ‘niet normaal’ een stoornis. Maar soms ook is ‘niet normaal’ speciaal.



Bron: www.welingelichtekringen.nl

donderdag 7 juni 2012

MEDIAZIEKTE

Door: Suzan Otten-Pablos

Mijn kinderen zijn hip. Als we de berichten in de media moeten geloven lijden ze namelijk aan de modeziekte ADHD. En het etiket modeziekte krijg je echt niet zomaar. Om voor deze felbegeerde schijnverklaring in aanmerking te komen moet je namelijk wel aan een flink aantal kenmerken voldoen. Zegt de media.

De modeziekte ADHD zie je vooral bij kinderen waarvan de ouders op een dag naar de dokter rennen, omdat ze er een artikeltje over hebben gelezen of omdat ze er iets over op de televisie hebben gezien. Ze krijgen hierdoor een soort wauwgevoel en ze betrekken alle ADHD symptomen op zichzelf. Want aandacht krijgen, daar gaat het om. Een modeziekte is daarom eigenlijk ook alleen maar interessant voor ouders die het fijn vinden om tijdelijk heel veel belangstelling te krijgen. Met name van de media.

Vroeger hoorde je er eigenlijk nooit iets over. Tegenwoordig zitten er in iedere schoolklas wel een aantal leerlingen met ADHD. Vroeger heette het gewoon lastig, onhandelbaar en druk, maar tegenwoordig heeft het een pakkende naam. Dat ADHD vaker voorkomt dan vroeger komt niet omdat er thuis, in de klas en in het leven minder structuur is. En ook niet omdat we betere behandelmethoden en diagnostiek voor handen hebben als vroeger. Volgens de media.

ADHD wordt dus gewoon bedacht. Er is geen sprake van een aantoonbare afwijking of defect. En als dat er al is, staat het niet in verhouding tot de klachten. Want kinderen en volwassenen met ADHD hebben eigenlijk alleen maar voordeel van het label. Ze krijgen erkenning, aandacht en begrip. Mensen met ADHD zijn dan ook opvallend strijdbaar in hun zoektocht om door anderen serieus genomen te worden. Tenminste, dat zegt de media.

Ouders van kinderen met ADHD gaan tot het uiterste om de diagnose te krijgen. Pas nadat ze eindelijk de diagnose hebben gekregen zijn deze mensen opgelucht en tevreden. Dat komt omdat het een feest is van erkenning en herkenning en ze nu eindelijk weten wat ze hebben. En buitenstaanders moeten het vooral niet in hun hoofd halen om het af te doen als een modeziekte. Want er bestaat voor deze mensen niets ergers dan ontkenning of afzwakking van het probleem. Suggereert de media.

En dus doen deze mensen er alles aan om de diagnose ADHD te verdedigen. Overtuigd van het bestaan van het mode-etiket, wat ze zelf op het klachtenbeeld hebben geplakt, na het afstrepen van een lijstje met symptomen in een of ander suf damesblaadje. En uit pure wanhoop, omdat ze zich niet serieus genomen voelen, sluiten ze zich ook nog aan bij een clubje gelijkgestemden. Volgens de media.

Dat zijn de patiëntenverenigingen. Betaald en gemanipuleerd door de farmaceutische industrie. Ze maken van weldenkende mensen zielige slachtoffers, door ouders van kinderen met ADHD wijs te maken dat er iets mis is in de tere hersentjes van hun kinderen. Volwassenen maken ze wijs dat ADHD erfelijk zou zijn. En het allerergste van alles is dat heel veel artsen ook nog meedoen met deze toestand. In plaats van dat ze opzoek gaan naar ontplooiing op maat, schrijven ze gretig en met het grootste gemak pilletjes voor om de geest af te stompen met amfetamines. Horen, zien en lezen we in de media.

In de media is er dus volop aandacht voor het stigma ADHD en hoe slecht het allemaal wel niet is. Veel slechter is het natuurlijk dat men niet de moeite neemt om zich te verdiepen in de aanwezige, wetenschappelijke literatuur. Om journalistieke onzin te verkiezen boven evenwichtige, inhoudelijke en genuanceerde journalistiek. Maar als moeder van twee kinderen met een modeziekte heb ik natuurlijk alle begrip voor deze mediaziekte. Want kennis is saai en scoren is in.

ADHDnetwerk

woensdag 6 juni 2012

BENCHMARKEN


Door: Suzan Otten-Pablos

Stel: net voor je veertigste heb je de diagnose ADHD gekregen. Je zocht hulp omdat je zoveel van jezelf in je kinderen herkende. Want je kinderen hebben ook ADHD. En de diagnose voelt eigenlijk als een opluchting. Je begrijpt nu eindelijk waarom veel dingen in je leven mis zijn gelopen. Je kunt vanaf nu weer vooruit kijken en op een fijnere manier verdergaan met je leven. Denk je.

Want het blijkt helemaal niet zo eenvoudig te zijn om de draad van je leven weer op te pakken en om verder te gaan waar je was gebleven. Want je hebt veel nare dingen meegemaakt. Door je ADHD. En om deze reden besluit je om af te rekenen met je verleden door in therapie te gaan.

Een moedige beslissing, want de therapie is niet altijd even makkelijk. Er wordt je regelmatig een spiegel voorgehouden en je wordt vaak geconfronteerd met de pijn uit het verleden. Om deze reden blijf je soms ook wel eens een weekje weg bij de therapie. Omdat het je dan allemaal even naar de keel grijpt. En heel af en toe vergeet je het gewoon echt om naar de therapie te gaan. Of je komt niet keurig op tijd. En dat doe je niet expres, dat komt door je ADHD.

Je krijgt drie keer een waarschuwing. En als je voor de vierde keer te laat komt hoef je helemaal niet meer terug te komen. En dat is niet voor niets. Het levert namelijk op deze manier geen geld op. En kwalitatief goede producten die te duur worden, worden onder invloed van de zorgverzekeringen, in de strijd om de concurrentie, opgegeven en stopgezet. En jij voelt je verdrietig, want het is je wéér niet gelukt.

De ontwikkeling van ROM (Routine Outcome Monitoring) levert een bijdrage aan deze concurrentie. ROM is van oorsprong een systeem waarbij meetinstrumenten worden gebruikt om de effecten van een individueel behandeltraject te evalueren. Maar inmiddels is de toepassing veel breder geworden. Want door de metingen per instelling te vergelijken (benchmarken) moet duidelijk worden welke instellingen goede resultaten boeken. En op grond van deze uitkomsten nemen zorgverzekeraars beslissingen.

In het maartnummer van het Tijdschrift voor Psychiatrie hebben elf deskundigen, terecht, felle kritiek geuit op het benchmarken op basis van ROM-gegevens. Zij stellen dat het in het beste geval nog jaren zal duren voordat er geschikte instrumenten zijn ontwikkeld die het mogelijk maken om wetenschappelijk en ethisch verantwoord te benchmarken met ROM-gegevens.

Op zich is er natuurlijk niets mis met benchmarken en om beter te worden door te leren van vergelijken. Als er in een bepaald ziekenhuis bijvoorbeeld veel mensen doodgaan kan het betekenen dat de zorgzwaarte in dit ziekenhuis groter is en dat er in andere ziekenhuizen lichtere patiënten worden behandeld die niet doodgaan. En ook op scholen kun je door leerlingen aan de poort te selecteren het slagingspercentage omhoog schroeven.

In de psychiatrie werkt het benchmarken niet anders. Want met het inzichtelijk maken van de behandeleffecten van veelvoorkomende stoornissen kunnen zorgaanbieders onderzoeken welke verschillen er zijn in effectiviteit van behandeling tussen locaties, afdelingen of therapeuten. En zorgverzekeraars kunnen kijken naar de verschillen in effectiviteit tussen GGZ-instellingen.

ROM is echter niet ontwikkeld voor benchmarken. ROM is ontwikkeld als kwaliteitsinstrument waarmee de behandeling van de individuele cliënt verbeterd kan worden. ROM meet herhaaldelijk de uitkomst van de behandeling bij individuele patiënten, met als doel dat de behandelaar bij de patiënt de vinger aan de pols kan houden. Benchmarken is het behandeleffect van een groep patiënten vergelijken met een eigen of een landelijke norm. En daar wringt nou precies de schoen.

Door ROM toch in te zetten als middel om te benchmarken lijkt het er op dat geld belangrijker is geworden dan kwaliteit en dat de zorg steeds sneller, korter en goedkoper moet worden. De behandeling van iemand met ADHD stoppen, omdat hij toevallig niet altijd even goed in staat is om te plannen en hierdoor af en toe te laat komt, lijkt misschien goedkoop. Maar de kans op een herhaalde hulpvraag is natuurlijk levensgroot. Het levert dan nieuwe intakes op en dus meer geld voor die instelling. Maar uiteindelijk kosten de niet of half behandelde cliënten op andere plekken in de samenleving bakken met geld.

ADHDNetwerk


Samen bouwen aan de toekomst van onze kinderen

Als een kind een kinderpsychiatrische stoornis heeft, is dit voor een gezin een hele uitdaging. Sommige aandoeningen zoals ADHD kunnen bovendien een leven langdoorspelen. Ouders willen het beste voor hun kind, en ze geloven steevast dat ook kinderen met problemen kansen moeten krijgen.

Daarom betreuren we het zeer dat het huidige ADHD-debat gekleurd wordt door ongenuanceerde en tendentieuze berichten. Maar al te vaak lijkt het niet te gaan over de kinderen, hun problemen en hun noden, maar over individuele overtuigingen.
In het bijzonder valt daarin de berichtgeving over de vermeende overdiagnostiek en de vermeende medicalisering op. Hoewel we niet ontkennen dat er op die gebieden wat aan de hand kan zijn, ervaren we dat het debat dermate ongenuanceerd verloopt dat het schadelijk is voor onze kinderen.

Om deze reden is een aantal ouders en hulpverleners op vrijdag 1 juni 2012 met elkaar om de tafel gaan zitten. Een gemêleerd gezelschap met een gezamenlijk doel, namelijk ervoor zorgen dat er een correct beeld geschetst wordt ten aanzien van ADHD in de media. Zodat uiteindelijk kinderen met ADHD de zorg geboden kan worden die ze nodig hebben.

Teneinde dit juiste beeld te scheppen willen wij een beroep doen op iedereen die daaraan kan bijdragen; ouders, deskundigen en overige professionals. Al degenen die vanuit het perspectief van ervaring en kennis mee kunnen onderbouwen waarom ADHD niet weggezet kan en mag worden als een modeverschijnsel. In de beeldvorming valt immers op dat velen een mening uiten zonder te weten waar het echt over gaat. Niet enkel lijkt men niet te weten wat ADHD voor een kind en voor het gezin betekent, men geeft bovendien ook de indruk dat ouders niet willen investeren in een goede toekomst voor hun kinderen en daarin vooral gemakzuchtigeoplossingen kiezen.

Daarom willen we een gezamenlijke strategie bedenken om ADHD en de behandeling van ADHD op een correcte en positieve manier op de kaart te zetten, door middel van constructieve initiatieven, zoals debatten, blogs, artikelen, ...

Zo willen we ervoor zorgen dat de media op een correcte en positieve manier aandacht aan ADHD gaat besteden. Want alleen dan zullen we erin slagen invloed uit te oefenen op het ADHD-debat, en op de zorg voor de kinderen met ADHD.

We rekenen ook op u. Om samen te bouwen aan de toekomst van onze kinderen.
Dan pas zal geen kind buiten spel komen te staan.

Meer informatie? Mail naar: we-bouwen-samen@live.nl

Miek Wijnbergen en Angelique Bergsma (ouders van het Platform VerontrusteOuders),
Gera Schutte en Suzan Otten-Pablos (coaches en ouder),
Rob Pereira (kinderarts),
Arga Paternotte (oud-hoofdredacteur Balans Magazine en adjunct directeur
Oudervereniging Balans)
Jacky Stuifmeel
Robert Vermeiren en Michiel Noordzij (kinderpsychiater)

maandag 4 juni 2012

Jochem Myjer maakt ADHD-liedje voor Brammetje Baas

AMSTERDAM - Cabaretier Jochem Myjer heeft voor de film Brammetje Baas een nummer gemaakt. Dat laat distributeur Benelux Film Distributors donderdag weten.

De jeugdfilm van Anna van der Heijde gaat over een jongetje dat moeilijk stil kan zitten en daar last mee krijgt op school. Myer is altijd open geweest over zijn ADHD.

"Ik herkende mezelf zo vreselijk in Brammetje Baas dat ik vond dat ik er niet onderuit kon om een liedje te schrijven", zegt Myjer. "Ik heb Ik Ben Anders Dan de Rest geschreven als een soort lijflied voor alle kindertjes die heel druk zijn omdat ik vind dat het juist heel leuk is om anders te zijn dan de rest en boven de anderen uit te springen."

Het liedje heet ‘Ik ben anders dan de rest’. De film Brammetje Baas gaat op 27 juni 2012 in premiere.

Acteerdebuut
Brammetje Baas is naar een scenario van Tamara Bos, bekend van onder meer Minoes, Het Paard van Sinterklaas en Dolfje Weerwolfje. In de film zijn onder anderen Katja Herbers, Egbert-Jan Weeber, Tjebbo Gerritsma en René Groothof te zien. Coen van Overdam speelt de hoofdrol van Brammetje en maakt met deze film zijn acteerdebuut.

De 7-jarige Brammetje denkt veel na over de wereld om zich heen. Hij merkt al snel dat hij een beetje anders is dan andere kinderen. Bij de strenge meester Vis in groep 3 komt hij pas echt in de problemen. Zijn ouders worstelen met de vraag in hoeverre zij van hun zoontje moeten verlangen dat hij zich aanpast zonder doodongelukkig te worden...

Trailer


Het liedje kun je hier bekijken en beluisteren: 'Ik ben Anders dan de Rest'




Atletiek / Sport voor kinderen met ADHD

Atletiek is een individuele sport en daarom goed geschikt voor kinderen die het minder goed in een team doen. Dit kan zijn doordat ze snel afgeleid zijn of doordat ze minder goed in staat zijn sociale contacten aan te gaan.

Iedere trainer heeft vast wel eens een kind in de groep gehad met bijvoorbeeld ADHD, PDD-NOS, autisme of het syndroom van down. Deze kinderen hebben in de groep een beetje extra aandacht nodig (of juist helemaal niet). Het is in ieder geval belangrijk dat iedereen aan sport kan doen en dat verenigingen iedereen die mee kan doen lekker mee laat trainen op zijn of haar niveau.

Er zijn zelfs verenigingen die speciale groepen inrichten op kinderen met autisme, zoals in Rhenen en Wageningen (gezamenlijke groep) en Alphen a/d Rijn.

___________________


Sport en ADHD?! Wat kun je ermee? is het eerste boek in Nederland dat zich richt op het training geven aan en het coachen van kinderen met ADHD. Een bijzondere, maar vaak ook complexe groep kinderen binnen de sportclub. Naast de voor- en nadelen van ADHD binnen de sport worden er praktische tips gegeven voor de aanpak van deze kinderen. Deze methode is vanuit de hulpverlening aan kinderen met ADHD vertaald naar de praktijk binnen de sport.
Door zijn eenvoudige opbouw is dit zowel een handboek als een naslagwerk voor trainers en coaches, maar ook voor ouders.




Zoeken in Bol.com