door: Suzan Otten-Pablos
Het is bijna weer zover. Na een jaar keihard werken ben ik er dan ook echt aan toe. En niet alleen ik. Bij zoon en dochter leeft het ook al weken. Ze zijn druk in de weer met het maken van lijstjes. Deze lijstjes mailen ze naar mij toe met de vraag of ik het snel uit wil printen. En als ze wat zijn vergeten gooien ze de oude lijstjes weg en maken ze gewoon weer nieuwe.
Bovenaan aan het lijstje van zoon staan de waterpistolen en zijn IPod. Gevolgd door zijn slaapspullen, zakgeld, boeken, strips en, niet onbelangrijk, een goed humeur. Kleren en toiletartikelen staan bijvoorbeeld niet op zijn lijstje, maar hier heeft dochter gelukkig wel aan gedacht. Haar lijstje is dan ook beduidend langer. Bovenaan staat de beer, maar ook de camera en het tekenboek ontbreken niet.
Het blijft niet bij deze lijstjes. Terwijl ik bezig ben met het invullen van stapels Schengenverklaringen gaat zoon namelijk nog een stapje verder en maakt complete planningen en schema’s. Van inpakken tot uitpakken en alles daar tussenin. De aankomst en de rondleiding op de camping staan gepland voor dag 1. Voor dag 2 staan lol en vrienden maken op de agenda. Voor de rest van de vakantie staan de minidisco, de kinderclub, bezienswaardigheden, de markt, winkelen met zakgeld, spelen met vrienden, het zwembad, een watergevecht en een gezinsuitje gepland.
Dat belooft wat. Als ik het schema zo bestudeer blijft er weinig tijd over voor niks doen en hangen, maar dat lost zich vast ook wel weer op. Die twee dingen beginnen overigens altijd pas op dag drie. Om twee weken van onze vakantie te genieten boeken we standaard drie dagen extra. Op deze eerste dagen zijn zoon en dochter namelijk compleet het spoor bijster. Het wegvallen van de structuur maakt complete monstertjes van ze en binnen 24 uur kent de hele camping ons. En na 48 uur wil ik nog maar één ding en dat is naar huis.
Na 72 uur worden de monstertjes zomaar weer kinderen. Maken ze vriendjes en vriendinnetjes en hebben ze heel veel lol. Zelf moet ik hier natuurlijk nog wel weer een dag van bijkomen, maar daarna wordt het voor mij ook eindelijk leuk. We doen dingen samen met de kinderen, maar ik kan dan ook eindelijk beginnen aan mijn stapel met boeken die al een jaar lang wachten om gelezen te worden. Want de kinderen vermaken zich en alle scheve gezichten op de camping staan ineens weer een stuk minder scheef. En als het na een paar weken weer tijd is om naar huis te gaan vragen zoon en dochter of ze voor altijd mogen blijven en of we alsjeblieft gaan emigreren.
Eenmaal thuis is het altijd weer behoorlijk afkicken. Dat begint als ik binnenkom in ons huis. Dat lijkt altijd zo vreemd. Zoon is blij dat hij weer kan spelen met zijn lego en dochter dat ze weer lui voor de TV kan hangen. Maar het buurtspeeltuintje is lang niet zo leuk als alle activiteiten op de camping. Het fietsen in de vlakke straat is beduidend saaier dan wandelen in de prachtige bergen en zonnebaden op het mooie strand. En de stapel post en de ontplofte mailbox schoppen me binnen een dag terug in de realiteit.
Na drie dagen regendruppels tellen achter het raam wil ik dan eigenlijk nog maar één ding en dat is op vakantie. En de lijstjes, de planningen en de toestanden neem ik dan zelfs graag voor lief. Helaas moet ik nog jaartje geduld hebben. Nog een jaartje naar school en aan het werk. Maar de tijd vliegt. Voordat we er erg in hebben zijn de voorbereidingen weer in volle gang. Dan gaan we weer op vakantie.
adhdnetwerk.nl
Bovenaan aan het lijstje van zoon staan de waterpistolen en zijn IPod. Gevolgd door zijn slaapspullen, zakgeld, boeken, strips en, niet onbelangrijk, een goed humeur. Kleren en toiletartikelen staan bijvoorbeeld niet op zijn lijstje, maar hier heeft dochter gelukkig wel aan gedacht. Haar lijstje is dan ook beduidend langer. Bovenaan staat de beer, maar ook de camera en het tekenboek ontbreken niet.
Het blijft niet bij deze lijstjes. Terwijl ik bezig ben met het invullen van stapels Schengenverklaringen gaat zoon namelijk nog een stapje verder en maakt complete planningen en schema’s. Van inpakken tot uitpakken en alles daar tussenin. De aankomst en de rondleiding op de camping staan gepland voor dag 1. Voor dag 2 staan lol en vrienden maken op de agenda. Voor de rest van de vakantie staan de minidisco, de kinderclub, bezienswaardigheden, de markt, winkelen met zakgeld, spelen met vrienden, het zwembad, een watergevecht en een gezinsuitje gepland.
Dat belooft wat. Als ik het schema zo bestudeer blijft er weinig tijd over voor niks doen en hangen, maar dat lost zich vast ook wel weer op. Die twee dingen beginnen overigens altijd pas op dag drie. Om twee weken van onze vakantie te genieten boeken we standaard drie dagen extra. Op deze eerste dagen zijn zoon en dochter namelijk compleet het spoor bijster. Het wegvallen van de structuur maakt complete monstertjes van ze en binnen 24 uur kent de hele camping ons. En na 48 uur wil ik nog maar één ding en dat is naar huis.
Na 72 uur worden de monstertjes zomaar weer kinderen. Maken ze vriendjes en vriendinnetjes en hebben ze heel veel lol. Zelf moet ik hier natuurlijk nog wel weer een dag van bijkomen, maar daarna wordt het voor mij ook eindelijk leuk. We doen dingen samen met de kinderen, maar ik kan dan ook eindelijk beginnen aan mijn stapel met boeken die al een jaar lang wachten om gelezen te worden. Want de kinderen vermaken zich en alle scheve gezichten op de camping staan ineens weer een stuk minder scheef. En als het na een paar weken weer tijd is om naar huis te gaan vragen zoon en dochter of ze voor altijd mogen blijven en of we alsjeblieft gaan emigreren.
Eenmaal thuis is het altijd weer behoorlijk afkicken. Dat begint als ik binnenkom in ons huis. Dat lijkt altijd zo vreemd. Zoon is blij dat hij weer kan spelen met zijn lego en dochter dat ze weer lui voor de TV kan hangen. Maar het buurtspeeltuintje is lang niet zo leuk als alle activiteiten op de camping. Het fietsen in de vlakke straat is beduidend saaier dan wandelen in de prachtige bergen en zonnebaden op het mooie strand. En de stapel post en de ontplofte mailbox schoppen me binnen een dag terug in de realiteit.
Na drie dagen regendruppels tellen achter het raam wil ik dan eigenlijk nog maar één ding en dat is op vakantie. En de lijstjes, de planningen en de toestanden neem ik dan zelfs graag voor lief. Helaas moet ik nog jaartje geduld hebben. Nog een jaartje naar school en aan het werk. Maar de tijd vliegt. Voordat we er erg in hebben zijn de voorbereidingen weer in volle gang. Dan gaan we weer op vakantie.
adhdnetwerk.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten