woensdag 30 november 2011

Opvoedwijzer ADD en ADHD


Er zijn boekenkasten vol geschreven over aandachtsproblemen bij kinderen. Helaas gaan veel boeken vooral in op wat er allemaal misgaat en worden ADD en ADHD alleen als iets negatiefs gezien. Opvoedwijzer ADD en ADHD is anders. In dit positieve boek stellen Edward Hallowell en Peter Jensen dat er tegenover elk negatief aspect van ADD-gedrag een positieve kracht staat: doorzetting in plaats van koppigheid, creatief versus impulsief, en enthousiast in plaats van opdringerig. Door op deze sterke punten te focussen, kunt u uw kind helpen om het beste uit zichzelf te halen.

In Opvoedwijzer ADD en ADHD laten Hallowell en Jensen zien hoe ouders en onderwijzers dat in de dagelijkse praktijk thuis en op school kunnen doen. Aan de hand van ontroerende voorbeelden en onderbouwd door recent wetenschappelijk onderzoek wordt duidelijk hoe onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen kinderen een solide basis kunnen bieden. En hoe kinderen met behulp van de cyclus van uitmuntendheid in 5 stappen een sterker zelf- en sociaal bewustzijn kunnen ontwikkelen.

Opvoedwijzer ADD en ADHD is een bijzonder boek: elke bladzijde weerspiegelt de compassie en kennis van twee internationaal gerespecteerde psychiaters die zelf ook lijden aan ADD.

´Verplichte kost voor iedereen die graag het beste uit zijn kind wil halen, dit prachtig geschreven en grensverleggende boek, dwingt je om anders naar kinderen met ADD te kijken en hun talenten te zien die vaak overschaduwd worden door frustratie en hoofdpijn.´ John Ratey, co-auteur van Driven to distraction

´Dit is precies wat er miste in het veld van ADD en ADHD´. Ken Duckworth, medisch directeur NAMI


De opvoedgids van twee bestsellerauteurs op het gebied van ADD en ADHD


NBD|Biblion recensie
De auteurs hebben als psycholoog respectievelijk psychiater vanuit hun praktijk en studie aandacht besteed aan de vaak negatieve beschrijvingen van kinderen met ADD en ADHD.

In hun boek geven ze daarom talrijke adviezen om op een positievere manier te kijken naar betrokken kinderen: doorzettingsvermogen, creativiteit en enthousiasme worden vaak niet of onvoldoende opgemerkt en gebruikt in de benadering van deze kinderen. Hen positief benaderen werkt veel beter dan steeds maar negatieve feedback geven.

De auteurs presenteren een 'cyclus van uitmuntendheid' in vijf stappen om de kinderen een sterker zelf- en sociaal bewustzijn te geven.

Een praktisch boek voor ouders en onderwijzers met ontroerende voorbeelden.

maandag 28 november 2011

HET RAPPORT

Zoon en dochter hebben het rapport gekregen. Twee prachtige rapporten met alleen maar voldoendes. En toch stond er op het rapport van dochter dat haar concentratie matig is en dat ze snel is afgeleid. Niet heel vreemd voor een kind met ADHD.
Mijn gedachten gaan terug naar mijn schooltijd. Helaas zijn deze herinneringen over het algemeen niet erg positief. Op mijn rapporten stond namelijk nooit iets leuks. Ik zal een korte samenvatting geven van zes jaar lagere school. Nonchalant, slordig, ongedurig en druk. Aandachttrekkend, onverschillig en niet geïnteresseerd. Onrustig, gauw afgeleid, een slechte concentratie én kan beter. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat er nooit bij iemand een stuiterbelletje is gaan rinkelen.

Tijdens de afscheidsavond, aan het einde van de zesde klas, konden alle ouders en klasgenootjes nog één keer horen hoe slecht het allemaal met mij gesteld was. Er werd verteld dat ik een plekje vooraan had gekregen, omdat ik hier om vroeg door mijn gedrag en om mijn geklets af te remmen. Ik was vaak boos, maar o nee, vervelend was ik zeker niet. Ik was alleen maar wat wispelturig. En wat was men benieuwd naar wat ik op de middelbare school zou gaan uitspoken. Want als ik wilde, kon ik best werk leveren.

Eigenlijk was ik een heel eenzaam meisje. Ik was anders dan de anderen. Ik herinner me die jongen die in de zesde klas nog in zijn broek plaste. Zonder naar oorzaak of gevolg te kijken, pakte de meester de meetlat en gaf de jongen op zijn donder. De lat zei krak en bijna iedereen moest lachen. Maar ik vond het ongelofelijk dom en onrechtvaardig en ik had de meester het liefst met meetlat en al over mijn tafeltje getrokken.

Hoewel ik me vaak verstandiger voelde dan mijn klasgenootjes had ik toch moeite met school. Ik besefte heel goed hoe dom en hoe onhandig ik vaak overkwam. Alles ging mis, ik werd alleen maar gecorrigeerd en hoorde bijna nooit iets positiefs. En omdat ik niet geestelijk gehandicapt ben, was ik mij ook nog eens pijnlijk bewust van mijn falen. Daarom zette ik een masker op, zodat niemand mijn onzekerheid en negatieve zelfbeeld kon zien.

Ik moet denken aan die keer dat ik in een boze bui ondoordacht de vioolstok van mijn zus door midden brak. De gevolgen van mijn gedrag overzag ik gewoon niet. En zo ging het ook op school. Er werd van mij verlangd dat ik mij hield aan de regels binnen de klas. Stil zitten, luisteren naar wat de leerkracht vertelde, mijn hand opsteken, netjes schrijven en nog veel meer.

Natuurlijk deed ik mijn best en het was geen kwestie van wel of niet willen. Ik was simpelweg, biologisch gezien, minder goed in staat om de vereiste motivatie op te brengen. Als er wat meer geduld, humor, creativiteit en kennis was geweest over de invloed van ADHD op mijn leerproces had ik een veel fijnere schooltijd gehad. Dan was er niet alleen aandacht geweest voor mijn zwakke kanten, maar ook voor mijn sterke kanten. Dan had het me geen jaren gekost om in mijzelf te leren geloven.

Er is nu gelukkig meer kennis over ADHD als vroeger. Maar helaas lijkt onze onderwijsminister alleen in de schoolscores geïnteresseerd te zijn. Dus toetsen we wat af en worden schoolcijfers verkeerd geïnterpreteerd. Een toets voorspelt in het individuele geval namelijk helemaal niets, want of een kind een bepaalde ontwikkeling zal doormaken kan vooraf niet worden vastgesteld.

Het zou moeten gaan over de onderwijskwaliteit en wat er nodig is voor leerkrachten om het maximale uit leerlingen te halen. Gelukkig worden op de school van zoon en dochter de verschillen over het algemeen wel gezien én geaccepteerd. En mijn kinderen weten dat ik niet trots ben op de cijfers die ze halen, maar dat ik trots ben op wie ze zijn.

Maar toch was die ene opmerking op het rapport van dochter voor mij voldoende om mij weer heel even net zo verdrietig en klein te voelen als toen.

28/11/11
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=84

vrijdag 25 november 2011

CONGRES 20 JANUARI 2012 - 'BEDREIGINGEN RONDOM HET ADHD-GEZIN"

'Bedreigingen rondom het ADHD-gezin: ADHD, agressie en criminaliteit'

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=77

Dit onafhankelijke congres wordt georganiseerd door de Stichting ADHD Netwerk. In een drietal plenaire voordrachten zal steeds een onderwerp worden belicht.

Het doel van dit congres is te laten zien hoe ADHD het gezinsleven kan beïnvloeden. De situaties van zowel ADHD kinderen als ADHD ouders wordt belicht. De problemen kunnen variëren van lichte opvoedproblemen tot ernstige gedragsstoornissen en zelfs tot agressief en crimineel gedrag.

Kernwoorden zijn dus: ADHD, agressie, gezin, geweld, criminaliteit, kinderen, volwassenen, verslaving, gedrag, kindermishandeling, partnergeweld

Gedurende 6 parallelle workshops in de middag wordt door deskundigen uit het werkveld een keur aan onderwerpen besproken.


dinsdag 22 november 2011

HYPERFOCUS



Mijn liefde voor schrijven zat er al vroeg in. Het enige vak waar ik voor slaagde op de middelbare school was Nederlands, omdat ik een negen haalde voor mijn opstel. De rest van de vakken gingen langs mij heen. Dan deed ik net alsof ik aan het opletten was en aan het einde van de les wist ik nog even weinig als aan het begin. Lange lessen waren het, dat wel.

Toen ik jaren later aan de directeur, van de enige school die me wilde hebben zonder diploma, vertelde dat ik van plan was om toch nog wat van mijn leven te maken keek hij me aan of ik gek geworden was. Hij geloofde niet dat dit meisje, dat van spijbelen haar hobby had gemaakt, haar toelatingsexamen voor het HBO zou gaan halen. Laat staan dat ze ooit zou gaan afstuderen.

En dat had ik nodig. Want ik wist natuurlijk allang wie er gelijk had en dat wilde ik met alle plezier aan de hele wereld laten zien. Vol trots studeerde ik vier jaar later met een prachtige cijferlijst af. En het heeft me niet eens overdreven veel moeite gekost. Dankzij de hyperfocus.

Dit is voor een buitenstaander eigenlijk heel gek. Want iemand die van de hak op de tak springt blijkt dus ineens wel in staat te zijn om zich prima te kunnen concentreren. Het symptoom aandachtstekort betekent dus eigenlijk niet dat iemand met ADHD zich nooit kan concentreren. Het betekent dat iemand met ADHD zijn aandacht en concentratie niet altijd doelbewust en gericht kan inzetten. En dat leidt vaak weer tot een gebrekkige aandacht of concentratie op momenten dat je er juist wel bij zou moeten zijn met je hoofd.

Vaak zeggen ouders dat hun kind wel in staat is om uren achtereen een computerspelletje te doen en het niet uit de concentratie te halen is. Hun kind heeft dus vast geen ADHD. Maar iemand met ADHD is juist wel in staat om de aandacht en concentratie volledig op een bepaalde activiteit te richten. Bij kinderen is dit vaak een computerspelletje of een spannende film. Zet mijn kinderen maar met een 3D brilletje in de bioscoop. Anderhalf uur geen ADHD te bespeuren.

Hyperfocus kan bijvoorbeeld veroorzaakt worden door de gedachte aan een bijna onmogelijk te halen tentamen. In één nacht stampte ik er eens een psychologieboek in. Onder druk ben ik namelijk in staat om tot zeer bijzondere prestaties te komen. Maar ik ben ook in staat om mijn hyperfocus langere tijd vast te houden. Zo viel ik binnen een jaar bijvoorbeeld heel veel af, nadat iemand zei dat deze poging vast weer een blauwe maandag van me was.

Het symptoom hyperfocus is dus eigenlijk een groot voordeel van ADHD, al wordt dit helaas meestal niet zo gezien. Een school heeft een vast rooster en dat gaat slecht samen met het willekeurige concentratievermogen van een kind met ADHD. En een werkgever zit niet te wachten op iemand die weken zit te dromen en dan opeens met een briljant uitgewerkt plan komt.

Hyperfocus treedt voornamelijk op bij nieuwe en interessante dingen of in situaties waar de talenten en capaciteiten van iemand met ADHD volledig benut kunnen worden. Iemand met ADHD moet zich dus vooral niet gaan vervelen, want dan wordt iemand met ADHD vervelend.






















































































Als ik dit vroeger had geweten was ik misschien niet op vioolles en niet op dwarsfluitles gegaan. Ik haat noten lezen. Ook was ik misschien niet bij de turnvereniging en niet bij de badmintonclub gegaan. Ik ben geen motorisch wonder en zal dat ook nooit worden. Aan de andere kant had ik deze mislukte projecten ook niet willen missen. Want hierdoor heb ik mijn verstand gekregen en weet ik heel goed wat ik niet kan, maar vooral ook heel goed wat ik wél kan.

21/11/11
https://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=83

zaterdag 19 november 2011

ADHD in een Partnerrelatie

WWW.RELATIETIP.NL

Hou een gezonde relatie en blijf een stel als je partner of vriend, vriendin, man of vrouw ADHD of ADD heeft.


Een relatie waarin een van de partners ADHD heeft, wordt meestal gekenmerkt door ontzettend veel spanningen. ADHD'ers zijn geen eenvoudige mensen om mee om te gaan, wanneer het aankomt op samenwerking en emotionele stabiliteit. De uitwerking die zij hebben op hun partner leidt vaak tot onderlinge machtsstrijd en conflicten.


Wanneer jij en je partner een zgn. ADHD relatie hebben, kunnen de volgende richtlijnen nuttig zijn. De 25 aanwijzingen hieronder zijn een goed uitgangspunt voor gerichte communicatie. Lees ze samen hardop voor. Pauzeer na elke suggestie. Denk na, en bespreek hoe deze kan worden ingepast in jullie relatie. De sleutel tot succes is problemen eerlijk met elkaar bespreekbaar te maken en af te rekenen met de machtsstrijd. Haak niet af. Er is zo veel te winnen!


Wees zeker van een betrouwbare diagnose.
Er zijn veel omstandigheden die symptomen van ADHD gedrag kunnen veroorzaken, van te veel koffie tot borderline persoonlijkheidsstoornis, angststoornis, schizofrenie, organische hersenbeschadiging, alcoholisme, chronische hypomanie, bipolaire stoornissen (manisch-depressiviteit) tot een slecht werkende schildklier. Voordat je begint met een ADHD behandeling, laat de psychiater dan vaststellen dat je werkelijk ADHD hebt en niet iets anders. Zodra je zeker bent van de diagnose, leer dan zo veel mogelijk over ADHD. Hoe meer jij en je partner erover weten, hoe eenvoudiger het wordt elkaar te helpen. De eerste stap in het omgaan met ADHD is educatie.

Houd je gevoel voor humor.
Als je het goed beschouwt, is ADHD van tijd tot tijd echt lachwekkend. Mis de kans niet te lachen wanneer de appeltaart een cake wordt omdat je vergat appels te kopen, wanneer je een halfuur in je eentje in de verkeerde bioscoop zit, wanneer je een avond te vroeg op je gasten zit te wachten. Op deze psychische breekpunten, wanneer je in een fractie van een seconde moet beslissen kwaad te worden, te huilen of te lachen, kies dan voor de lach. Humor is een fantastische ADHD overlevingsstrategie.


Verklaar een wapenstilstand.
Nadat de diagnose ADHD is gesteld en jullie weten wat dit inhoudt, wordt het hoog tijd diep adem te halen en de witte vlag te zwaaien. Jullie hebben beiden een adempauze nodig voordat de relatie kan worden aangepakt. Wellicht hebben jullie behoefte aan het ventileren van jullie opgekropte nare gevoelens. Doe dat, zodat er ruimte komt voor andere, betere gevoelens. Het is onzinnig de wrok met je mee te blijven dragen.

Ruim tijd in voor praten.
Jullie zullen tijd nodig hebben met elkaar te praten over ADHD (wat is het, hoe beïnvloedt dit je relatie, wat willen jullie beiden ondernemen, hoe voelen jullie je daarover). Voer deze gesprekken niet tussen de bedrijven door, bijvoorbeeld tijdens de reclames op tv of tijdens de afwas. Plan tijd hiervoor, zet je antwoordapparaat aan en reserveer deze voor jullie zelf.

Lucht je hart.
Vertel elkaar precies wat er in je hoofd omgaat. De effecten van ADHD zullen in elk koppel anders zijn. Vertel elkaar hoe ADHD jullie raakt. Neem geen blad voor de mond, maar zeg hoe je aan het doordraaien bent, wat je wensen zijn, wat je wilt veranderen, wat je wilt behouden. Gooi de kaarten op tafel en probeer alles eruit te gooien voordat jullie op elkaar reageren. ADHD'ers hebben de neiging een discussie te beëindigen als het moeilijk wordt. In dit geval is het het gesprek zelf het belangrijkste.

Schrijf jullie klachten en aanbevelingen op.
Om te voorkomen dat dingen worden vergeten, is het goed zwart op wit te hebben wat jullie willen veranderen en wat jullie willen bewaren.

Ontwikkel een behandelingsplan.
Laat samen je gedachten gaan over manieren waarop doelen kunnen worden bereikt. Wellicht heb je hierbij professionele hulp nodig, maar het is een goed idee alvast samen een begin te maken.

Hou je allebei aan de gemaakte afspraken.
Onthoud, een van de hoofdkenmerken van ADHD is moeite met het uitvoeren van plannen. Jullie moeten er dus samen hard aan werken.

Maak lijstjes.
Je zult zien dat veel genoteerde punten routinehandelingen worden. Dit schept orde in de chaos.

Stap uit het patroon van 'gekweld en ontstemd zijn'.
Het is niet de bedoeling dat de niet-ADHD'er zijn/haar ADHD partner steeds moet smeken om aandacht, aan iets te beginnen of achter de computer vandaan te komen. ADHD'ers hebben meer dan andere mensen elke dag enige tijd voor zichzelf nodig om tot rust te komen. Het is belangrijk dit gegeven te accepteren en de persoon in kwestie deze ongestoorde tijd te gunnen. Maak echter afspraken hierover, bijvoorbeeld dagelijks tussen 8 en 9 's avonds. Dit is te verkiezen boven de strijd die anders dagelijks ontstaat, wanneer de batterijen leeg zijn.

Hang een schoolbord in huis.
Geschreven boodschappen worden gemakkelijker onthouden. Leer jezelf dan wel aan werkelijk notities erop te maken en regelmatig naar het bord te kijken.

Leg notitieblokken en potloden op alle strategische punten. 
Bijvoorbeeld: bij je bed, in de auto, in de badkamer en in de keuken. Overweeg op te schrijven wat je zou willen dat de ander doet.


Je kunt elkaar dan elke dag een lijstje geven. Wanneer jullie dit besluiten te doen, onthoud dan dat het wordt gedaan in een sfeer van hulpvaardigheid en niet van dictatorschap. Hou een gezamenlijke huisagenda bij en maak er een gewoonte van deze allebei dagelijks in te kijken.

Bespreek jullie seksleven in het licht van ADHD.
ADHD, met name de grote afleidbaarheid, kan een negatief effect hebben op de seksuele interesse en prestatie. Daarnaast is er een flink aantal ADHD'ers dat de kick die vreemdgaan oplevert niet of nauwelijks kan weerstaan. Bij de aanpak ervan is het belangrijk te weten dat deze intieme en emotionele problemen veroorzaakt worden door ADHD, en door niets anders. Gebruik ADHD echter nooit als excuus voor ontrouw !

Doorbreek het ingeslepen patroon van rommelmaker en opruimer.
Het is namelijk niet de bedoeling dat de niet-ADHD'er hoofdverantwoordelijk is voor de orde in het huishouden. Maak een gedetailleerde takenlijst (wellicht van dag tot dag en van uur tot uur) en hou je allebei aan de afspraken.

Reken af met dader/slachtoffer rollen.
ADHD'ers voelen zich snel een hulpeloos slachtoffer dat is overgeleverd aan de genadeloze handen van zijn/haar niet ADHD partner. Iemand met ADHD heeft veel aanmoediging en structuur nodig, en de partner kan hier een belangrijke bijdrage in leveren. Maar zorg ervoor dat openlijk wordt besproken wat en waarom er iets gebeurt. Hiermee voorkom je dat aanmoediging en structuur wordt uitgelegd als bemoeizucht en gezeur.

Vermijd het meester/slaaf model.
Dit lijkt op een andere punt van deze pagina, maar hier voelt de niet ADHD'er zich vaak de slaaf van zijn/haar partners ADHD. Hij/zij voelt zich absoluut niet goed bij het idee dat het slagen van de relatie op zijn/haar schouders rust. De niet-ADHD'er kan de ADHD-symptomen ervaren als een serieuze bedreiging voor de relatie, als een dagelijkse ontwrichting van wat had kunnen zijn en wat ooit was: een liefdevolle verbintenis.

Breek met de sado-masochistische routine waarin jullie je bevinden.
Vanuit de tijd voor de diagnose werd gesteld, houden koppels met ADHD zich veel bezig met aanval en tegenaanval. Waar jullie rekening mee moeten houden is dat 'vechten' uiteindelijk 'goed' gaat aanvoelen, omdat het zo vertrouwd wordt. ADHD is prikkelend: er is voor beide partners altijd wel een reden geïrriteerd te raken en hierdoor ruzie te maken. Probeer echter je woede te verplaatsen van de persoon naar de ADHD. Zeg "Ik haat ADHD", in plaats van "Ik haat jou", of zeg "Ik word gek van die ADHD", in plaats van "Jij maakt me gek".

Laat de organisatie over aan degene die het best kan organiseren.
Het heeft absoluut geen zin je tijd en humeur te verdoen met iets wat je niet (goed) kunt. Ben je bijvoorbeeld slecht in boekhouden, doe de boekhouding dan niet. Heb je absoluut geen kijk op wat voor cadeautje je voor je jarige nichtje moet kopen, laat dit dan aan je partner over. Zie het als het grote voordeel van een stel zijn. Je hebt een ander die je kan helpen met dingen waarin je zelf minder goed bent. Zorg er alleen voor dat hetgeen de ander doet in plaats van jou, voldoende wordt gewaardeerd, opgemerkt, en beantwoord met tegenprestaties.

Pas op voor de gevaren van leiderschap, dominantie en onderwerping.
Deze liggen op de loer in veel relaties, en in het bijzonder in die met ADHD. Stop de concurrentiestrijd en probeer jullie rollen duidelijk te maken, zodat jullie kunnen gaan werken aan samenwerking.

Knip de rode draad van negativiteit door.
Veel ADHD'ers berusten al heel lang in de houding "Er is voor mij toch geen hoop". Dit gevoel kan overslaan op de partner. Zwartkijken en doemdenken is een bijtende kracht die de ADHD-behandeling tegenwerkt. Het lijkt op een repeterend cassettebandje dat meedogenloos, onverzoenlijk en oneindig door het brein van de persoon met ADHD speelt, elke dag opnieuw. De volgende gedachten spelen steeds door het hoofd: "Je kunt het niet", "Je bent slecht", "Je bent dom", "Je bent gek", "Je bent a-sociaal", "Het lukt toch niet", "Kijk eens naar alle gemiste kansen", "Het is gedoemd te mislukken". Niet alleen wanneer iets echt fout gaat, spelen deze gedachten, maar ook tijdens een normale zakelijke bijeenkomst, tijdens een autorit naar huis of tijdens het vrijen. Het is heel moeilijk romantisch te zijn, wanneer het hoofd overloopt van negatieve gedachten. De gedachten verleiden de ADHD'er continu, zoals een satanische meesteres, en uiteindelijk gaat de ADHD'er er zelfs 'van houden'. Het is heel moeilijk deze stroom gedachten te stoppen, maar door bewustwording en aanhoudende inspanning kunnen ze verdwijnen. Hierbij is de hulp van een psychotherapeut absoluut geen overbodige luxe.

Wees royaal met complimenten en aanmoedigingen.
Sla de positieve woorden op in je hoofd en speel dit 'bandje' vaak af. Zoek naar positieve dingen die je dagelijks tegen je partner en jezelf zegt. Bouw elkaars zelfvertrouwen bewust en weloverwogen op. Aanvankelijk zal het geforceerd en vreemd aanvoelen, maar na een tijd zal het beiden een goed gevoel geven. Een blijvend positief effect is het resultaat.

Leer beiden hoe je je humeur kunt beheren.
Vooruitlopen op gebeurtenissen kan een ADHD'er helpen om te gaan met de hoogte- en dieptepunten in het leven. Wanneer je bij voorbaat weet dat wanneer je zegt "Goedemorgen, schat" het antwoord zal luiden "Laat me met rust!", is het eenvoudiger hiermee om te gaan. En wanneer de ADHD'er iets over zijn/haar humeur heeft geleerd, kan de reactie op "Goedemorgen, schat", "Ik zit in een van mijn ADHD-dips" zijn. Dit is beter dan de ander aan te vallen.

Maak kwaliteittijd voor elkaar.
Wanneer je hier speciaal tijd voor moet vrijmaken, ruim dan tijd hiervoor in! Het is een vereiste. Veel mensen met ADHD gedragen zich als kwikzilver; zo heb je ze, zo zijn ze onbereikbaar. Goede gesprekken voeren, uitdrukken van genegenheid, gezamenlijk problemen aanpakken, samen spelen en plezier hebben, zijn dé ingrediënten van een goede relatie. Zorg ervoor dat jullie een aantal maal per week dus écht samen zijn.

Gebruik ADHD nooit als excuus!
Beide partners hebben de verantwoordelijkheid voor hun eigen doen en laten. Maar, ook al is ADHD geen excuus, kennis over het syndroom kan ontzettend veel toevoegen aan het elkaar begrijpen.

Met dank aan Hersenstorm.

Meer lezen?


zaterdag 12 november 2011

HOKJESGEEST

Door: Suzan Otten-Pablos

Het was een harde landing. Staatssecretaris Velhuizen van Zanten vindt mij een slechte moeder. Mijn kinderen zijn eigenlijk heel gewoon en ik ben knettergek. Het etiketje ADHD hebben ze gekregen, omdat ik hier beter van kon worden. Ik wilde een rugzakje en een Persoongebonden Budget (PGB). En daarom heb ik mijn kinderen uit eigen belang aan de Ritalin gezet.

Als ik naar de kledingbeurs was gegaan in een knus buurtcentrum had ik met enkele gerichte opvoedtips de kou uit de lucht kunnen halen. Onder het genot van een kopje kruidenthee met een sesamkoekje had ik met andere moeders kunnen praten over eten en seks. Dan had ik eerder geweten dat ADHD helemaal geen hersenziekte is, dat de erfelijkheidsfactor onzin is en dat het hier alleen maar gaat om een doodgewoon opvoedprobleem.

Het etiketje heb ik gebruikt om mijzelf te verontschuldigen. Ik had de kracht in mijn gezin moeten zoeken en mijn kinderen hadden ook nog eens beter in de kleren gezeten. Twee vliegen in één klap. Ook had ik minder hoge eisen aan mijn kinderen moeten stellen, want ze mogen van mij alleen met hoge cijfers thuiskomen. Dan had ik eerder geweten dat mijn kinderen zielige, verwaarloosde slachtoffertjes zijn door toedoen van mijn slechte pedagogische kwaliteiten.

Ook had ik geweten dat het niets te maken heeft met de plannetjes van minster van Bijsterveldt die in het Passend Onderwijs alle kinderen samen in één klas wil zetten om ze allerlei toetsen te laten doen. En dat het ook niets te maken heeft met de indicatiecriteria van het PGB.
Volgens de Volkskrant onderschrijven zelfs deskundigen de kritiek van de staatssecretaris. Dit zijn dan weliswaar niet de deskundigen in mijn omgeving. Want de deskundigen die ik ken vinden dat ADHD wel bestaat. Zij vinden de berichtgeving nogal verbazingwekkend en onsamenhangend. Zij vinden dat we de beperkingen van mensen moeten accepteren en dat dit nu net is wat deskundigen doen door een diagnose stellen. Zeggen dat er iets is, dat er beperkingen zijn en dat het niet komt door de omgeving.

Maar wacht eens even. Ook de staatssecretaris heeft een vreemde draai gemaakt. Na de televisie uitzending over De ADHD hype zijn er vragen gesteld door verschillende Kamerleden aan de staatssecretaris. Ze was toen van mening dat kinderen niet ten onrechte de diagnose ADHD krijgen en niet ten onrechte behandeld worden met pillen. Ze ging er toen vanuit dat de professionals die deze diagnose kunnen stellen bekend zijn met de beschikbare protocollen.

Dit wisselende gedrag verklaart misschien waarom ik altijd een beetje bang ben voor deze staatssecretaris. Ik vind deze mevrouw namelijk een beetje onberekenbaar. Helemaal nadat ik vorige week op televisie heb gezien hoe ze handtastelijk werd naar de voorzitter van het PGB debat. En ook de reactie hierna leek verdacht veel op een behoorlijke stemmingswisseling.

Het ligt dus niet aan mij. Kinderpsychiaters, kinderpsychologen en kinderartsen zijn dus wel prima in staat om onderscheid te kunnen maken tussen een overvraagd kind of een kind met een stoornis en we hoeven de professionaliteit van deze artsen dus helemaal niet in twijfel te trekken.

Een opgeheven vingertje van de staatssecretaris is dus niet nodig. En voor de staatssecretaris op het idee komt: quota stellen ook niet. Ze hoeft dus geen maximum te stellen aan het aantal diagnoses wat gegeven mag worden. En ze hoeft ook geen boetes te heffen als dit maximum wordt overschreden.

Door een suggestieve foto in de krant te plaatsen van een meisje die ADHD zou hebben, alsof je dat aan de foto kunt zien, in een luxe omgeving, wordt de suggestie gewekt dat het allemaal de schuld van ouders is, die hun kind willen laten presteren. Maar de kwetsende borrelpraat van de staatsecretaris is een ordinaire verdwijntruc van disfunctionerende kinderen en een idiote redenering door grove onwetendheid.
Want niets is makkelijker dan ongenuanceerd bezuinigen, zonder verder te kijken dan je neus lang is. Alsof deze kinderen opeens geen problemen meer hebben als we ze geen label geven. De pijn die gaat ontstaan door dit wanbeleid zal enorm zijn.

Het is natuurlijk pas echt goed politiek bedrijven als de staatssecretaris bereid is om na twee moties van afkeuring haar conclusies te trekken. Ze voelt zich zelf dan weliswaar geenszins beschadigd, er zijn veel mensen die hier heel anders over denken. Ze zou het, als ze de Bijbel wil volgen, ook niet moeten kunnen aanzien dat er zoveel onbenut talent, wat ons gegeven is, verloren gaat.

Maar als ze haar baantje toch persé wil houden zal deze mevrouw haar hokjesgeest, haar ongenuanceerde wereldbeschouwing, moeten laten varen. Ze zal moeten inzien dat het probleem niet de medicalisering is, maar het niet kunnen en niet willen accepteren dat mensen anders kunnen zijn. Dan zou ze weten waarom God de medicatie heeft geschapen. Dat het in de meeste gevallen een eerste vereiste is om de kracht van het individu én van het gezin überhaupt te kunnen aanspreken en te kunnen gebruiken.

Het etiketje mens moet dus ook nog op het hoofd van mevrouw de staatssecretaris worden geplakt. Daarom is een deskundige uit mijn netwerkje bereid om de staatsecretaris een stageplaats aan te bieden. En ook ik ben de beroerdste niet, want stiekem gun ik deze dame namelijk ondertussen zelf een kind met een label. Ik nodig de staatssecretaris daarom uit om een dagje mee te komen draaien in mijn gezin. Dan ben ik benieuwd hoelang het duurt voordat ze zelf heel hard naar de anti- hoofdpijn pilletjes rent.

En ondertussen heb ik mijn abonnement op de Volkskrant opgezegd. Want voor tendentieuze berichtgeving wil ik niet langer betalen.

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=549&idblog=26

ADHD De deskundige, dat ben je zelf

Geen enkele ouder geeft zijn kind graag medicijnen voor lastig gedrag en al helemaal niet een medicijn dat regelmatig negatief in de publiciteit komt. Zo wordt Ritalin tegenwoordig soms eerder beschouwd als schadelijk dan als een voor veel kinderen onmisbaar hulpmiddel bij de behandeling van ADHD.

Als kinderarts krijgt Rob Rodrigues Pereira dikwijls dezelfde vragen van ouders zoals: 
  • Doe ik er wel goed aan deze ‘drug’ aan mijn kind te geven? 
  • Is het op de lange duur niet schadelijk? 
  • Hoe lang moet ik doorgaan? 
  • Blijft het karakter van mijn kind hetzelfde? 
  • Wordt hij geen zombie?
Zoals na het stellen van de diagnose ADHD een goed begrip van deze aandoening zeer belangrijk is, zo is ook een goede voorlichting over medicijnen essentieel om je kind optimaal te laten profiteren van deze middelen.

Helaas blijkt in de praktijk dat ouders (maar ook "deskundigen", artsen / hulverleners) vaak niet goed weten hoe zij met medicijnen moeten omgaan.

ADHD
De deskundige, dat ben je zelf
Behandelen met methylfenidaat (Ritalin, Concerta, Equasym XL of Medikinet CR), met dexamfetamine en met atomoxetine (Strattera)

Door: Rob Rodrigues Pereira, kinderarts Maasstad Ziekenhuis, locatie Zuider, Rotterdam.

De volledige tekst is gratis te lezen / downloaden via deze link.


Meer lezen over medicatie bij ADHD?

donderdag 10 november 2011

Over medicatie voor volwassenen met ADHD

Beschrijving
Over medicatie voor volwassenen met ADHD is geschreven voor degenen die medicatie (willen gaan) gebruiken. Het doel van het boek is snel een overzicht te bieden van de medicamenteuze mogelijkheden, van effect, bijwerkingen, doseringen, en van de plaats die de medicijnen onderling innemen. Ook voor partners, vrienden, familieleden, behandelaars en andere belangstellenden kan het boek nuttig zijn.

Over medicatie voor juist volwassenen met ADHD is nog erg weinig geschreven. Dit kan samenhangen met het feit dat nog geen enkel ADHD-medicijn is geregistreerd voor deze leeftijdsgroep. Er zijn wel verschillende medicijnen geregistreerd voor kinderen met ADHD. Een recept voor een volwassene wordt off label voorgeschreven. Het is dan de taak van de voorschrijvend arts de patiënt extra goed te informeren. Dit boek hoopt aan die informatie bij te dragen.

Over medicatie is geschreven op basis van de laatste informatie uit wetenschappelijk onderzoek en de ervaringen met de medicatie in de praktijk van de behandeling van ADHD bij volwassenen, zoals die wordt toegepast bij PsyQ, psycho-medische programma's.
Het boek is een uitgave van Kenniscentrum ADHD bij volwassenen, PsyQ, Den Haag.

dr. J.J. Sandra Kooij is psychiater en manager zorg van Programma ADHD bij volwassenen van PsyQ in Den Haag. Zij promoveerde in 2006 op het proefschrift ADHD in adults. Clinical studies on assessment and treatment

Aandachtsgebieden: Mentale gezondheid, ADHD, Volwassenen



NBD|Biblion recensie

Kooij is als psychiater werkzaam in de zorg voor volwassenen met ADHD en schreef reeds eerder een dissertatie en positief beoordeelde boeken over dit onderwerp (laatst: 'ADHD bij volwassenen : diagnostiek en behandeling', derde druk, 2009)*. Daarin werd ook al over medicatie geschreven.
Er is vaak kritiek op het gebruik van stimulantia en andere medicijnen bij kinderen (en volwassenen) met ADHD. Dit hang onder andere samen met het feit dat er vaak te gemakkelijk het etiket ADHD wordt geplakt en dan ten onrechte medicatie wordt voorgeschreven. De auteur benadrukt terecht dat er (bij een juist gestelde diagnose) veel leed is en dat goed voorgeschreven medicatie in die gevalleen zeker nuttig kan zijn.

In dit boekje geeft zij een overzicht van de mogelijke medicijnen. Deze zijn echter geen van alle voor het gebruik bij volwassenen geregistreerd, geven vaak bijwerkingen en moeten met de nodige aandacht gebruikt worden. Zij geeft dit in kort bestek prima aan. De bijgevoegde dvd geeft in acht korte hoofdstukjes de tekst nogmaals en is vooral bruikbaar voor groepsvoordrachten. Dit boek is vooral van belang voor medicijngebruikers.

(NBD|Biblion recensie, M.A.M. Bomhof, neuroloog-psychiater)

dinsdag 8 november 2011

TERUG NAAR DE MIDDELEEUWEN

Door: Suzan Otten-Pablos

Minister Schippers (VWS) bezuinigt. Tenminste, dat denkt ze. Het kabinet wil bijna zeshonderd miljoen euro minder uitgeven aan psychiatrische zorg. De ombuigingsmaatregelen betreffen onder andere de invoering van de eigen bijdrage. Schippers hoopt op deze manier dat patiënten minder snel zullen worden doorgestuurd naar de psychiater. Eigenlijk is dit idee natuurlijk net zo gek als blindedarmpatiënten minder snel doorsturen naar de chirurg.

Zonder er nu verder dramatisch over te doen, de bezuinigingen in de Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ) zijn wel een beetje dom. Ook laten sommige politici zich nogal onwetend uit over mensen met een onzichtbare handicap; de psychiatrische patiënten. En Schippers beweert zelfs dat psychiatrische problemen ook prima op te lossen zijn door een goed gesprek te hebben met de buurman.

Maar de bezuinigingen gaan verder dan de eigen bijdrage. Neem de kinder- en jeugdpsychiatrie.
Het kabinet wil dit bij de gemeenten onderbrengen in de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). De kinderpsychiatrie wordt dan uit de verzekerde zorg gehaald.
Verwijzing kan alleen als daar geld voor is in de gemeentekas en een gemeenteambtenaar zal
moeten beoordelen of een kind naar de kinderpsychiater mag.

Verder zullen zorgverzekeraars in contracten bepalen dat de meeste zorg door de vrijgevestigde psychiater zelf geleverd zal moeten worden. Heel krom. Deze psychiaters werden in het verleden beschouwd als eenpit-neuzelaars en moesten in groepsverband gaan samenwerken. En nu er mooie samenwerkingspraktijken zijn, waar systeempsychiatrie wordt toegepast, mag het ineens niet meer. En dus gaan we eigenlijk weer terug naar de middeleeuwen.

Diagnostiek is niet het invullen van een lijstje. Systeemproblemen horen bij een kinderpsychiatrische diagnose, maar een systeembehandeling door een kinderpsychiater is binnenkort voltooid verleden tijd. Psychiaters zullen weer als eenpitter in een kamertje moeten gaan werken. Zonder tijd voor overleg met scholen en zonder aandacht voor de organisatie- en proceskant van de behandeling.

Dus zoon heeft pech dat hij druk is door zijn ADHD. En dochter moet ook niet moeilijk doen over
haar concentratieproblemen. En laat moeder, ik dus, ook maar gewoon druk en chaotisch zijn.
Niet zeuren. De onthande schooljuf heeft trouwens ook pech, oma levert maar fijn kritiek en de buren blijven maar lekker boos. De systeemproblemen die horen bij ADHD zijn nou eenmaal een modeverschijnsel en veel te duur.

Maar helaas. Goedkoop is duurkoop. Domweg bezuinigen alsof het om broodjes kroket gaat,
zal nooit werken binnen de GGZ. Men lijkt niet te beseffen dat het bezuinigen op zelfstandig gevestigde kinderpsychiaters de zorg alleen maar minder efficiënt en duurder maakt.
Erg, want door de bezuinigingsmaatregelen zullen er zelfs meerdere grote zelfstandige kinderpsychiatrische praktijken in Nederland gaan verdwijnen.

De politiek zwalkt tussen ideologie en keiharde bezuinigingen. Het verwachte gevolg is grote schade voor kinderen met een kinderpsychiatrische aandoening. Maar ook ouders, docenten, begeleiders en veel meer maatschappelijke zaken, die niet meer kunnen worden aangestuurd zullen hierdoor veel schade oplopen.

We mogen dus wel vast gaan beginnen om de buurman goed op te leiden. Hij zal straks namelijk een groot deel van de complexe kinderpsychiatrische zorg uit moeten gaan voeren. Want die psychiaters zijn toch eigenlijk maar schurkjes die teveel omzet maken. Ze krijgen bovendien cadeautjes van de farmacie om pillen te pushen, voor een aandoening als ADHD, die eigenlijk veel beter reageert op een fruitdieet.

07/11/11
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=76

zondag 6 november 2011

"Kleine Piet"

Een voorleesboek over een kleine zwarte Piet met autisme en ADHD. Jody Hens, zelf gediagnosticeerd met ADHD en autisme, schreef dit inspirerende boekje om aandacht te vragen voor het onderwerp en geld in te zamelen voor belangenverenigingen voor autisme en ADHD. De aftrap van de actie vindt plaats op zondag 13 november in Eindhoven, voorafgaand aan een sinterklaasviering speciaal voor kinderen met autisme of ADHD.

Herkenning
Jody weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is voor kleine kinderen met ADHD en/of autisme om de wereld om hen heen te begrijpen. Voor veel van deze kinderen brengt de periode rond Sinterklaas zoveel onrust en onduidelijkheid met zich mee dat zij niet in staat zijn te genieten van het feest. Het voorleesboekje over Kleine Piet vertelt over de avonturen van dit Pietje met autisme en ADHD en geeft veel herkenning bij kinderen met vergelijkbare problemen. Ook voor kinderen zonder een diagnose is het boekje zeer geschikt; het geeft aanleiding om na te denken over “anders zijn” en het helpen van elkaar.

Aftrap actie met Sinterklaasviering
Jody presenteert het eerste exemplaar van haar boek op zondag 13 november op de locatie van Spectrum Brabant in Eindhoven. In aanwezigheid van Sinterklaas en zwarte pieten wordt de aftrap voor de actie gegeven. Aansluitend vindt een speciale, prikkelarme Sinterklaasviering plaats, volledig afgestemd op kinderen met autisme of ADHD.

Voor meer informatie en aanmelden, kijk op de website http://www.kleinepiet.nl en http://www.spectrumbrabant.nl/sinterklaas-en-autisme.htm

Autisme, wat nu..?: Sinterklaas en autisme

Autisme, wat nu..?: Sinterklaas en autisme: Sinterklaas is bij uitstek een tijd die onrust veroorzaakt bij kinderen met een vorm van autisme en/ of adhd. Vanaf oktober liggen de pepe...

woensdag 2 november 2011

ADHD bij Volwassenen

Beschrijving

Bij 5% van de volwassenen in Nederland komt ADHD voor, en bij ongeveer 20% van de psychiatrische en verslaafde patiënten. ADHD op volwassen leeftijd kan effectief worden behandeld, maar de stoornis wordt nog niet altijd herkend door professionals. ADHD bij volwassenen is geschreven voor studenten, arts-assistenten, psychologen, psychiaters, behandelaars en andere geïnteresseerden, om snel een overzicht te krijgen over de huidige stand van de wetenschap, en over de werkwijze bij diagnostiek en behandeling. 

In deze derde druk is het boek grondig herschreven en uitgebreid op basis van het laatste wetenschappelijk onderzoek. Behalve de diagnostiek worden de veelvoorkomende patronen van comorbiditeit besproken alsmede de differentiaal diagnostiek. Overlap in klachten en misdiagnostiek van chronische vermoeidheid bij meisjes en vrouwen met ADD wordt toegelicht. Nieuw is het hoofdstuk over de chronische slaapproblemen bij ADHD en de mogelijke consequenties voor de algemene gezondheid (obesitas, diabetes, cardiovasculaire ziekten en kanker). Ook nieuw zijn de paragrafen over ADHD en intelligentie, criminaliteit, seksualiteit, dyslexie en autisme. Toegevoegd zijn diagnostische instrumenten, zoals het gestructureerde 

Diagnostisch Interview voor ADHD bij volwassenen (DIVA), en een ultrakort en wat langer screeningsinstrument, alle op basis van de DSM-IV-criteria voor ADHD. Wat betreft de behandeling is er meer informatie over psycho-educatie en motivatie, en over individuele en groepscoaching. De langwerkende stimulantia en andere nieuwe medicijnen voor ADHD worden uitgebreid besproken, evenals de registratie en vergoeding. Er is een nieuw hoofdstuk over behandeling met melatonine voor de verlate slaapfase stoornis. 

Ten slotte is een hoofdstuk toegevoegd over de opzet en organisatie van een afdeling ADHD bij volwassenen met een multidisciplinair team. Referenties, websites en nuttige adressen zijn alle bijgewerkt.
Dr. J.J. Sandra Kooij is psychiater en onderzoeker op het gebied van ADHD bij volwassenen. Zij is hoofd van Programma ADHD bij volwassenen van PsyQ in Den Haag, en van het gelijknamige Kenniscentrum.


NBD|Biblion recensie
In 2003 schreef de psychiater Kooij in haar tweede druk van dit boek nog dat er bij 1% van de volwassen bevolking sprake was van ADHD. In de huidige derde druk noemt zij al een voorkomen van 5%! Dit geeft aan dat er de laatste jaren steeds meer bekend geworden is over deze voor de omgeving zowel als voor de patient zeer hinderlijke aandoening. De eerdere edities werden zeer positief ontvangen. 

Zij geeft een helder geschreven, didactische en praktische uitleg over de verschijnselen en behandeling. In 2006 is zij in Nijmegen op dit onderwerp gepromoveerd. In de huidige druk is de medicamenteuze en psychotherapie geactualiseerd. 

Het boek is ook in volume toegenomen, mede door een hoofdstuk over de opzet van gespecialiseerde behandelafdelingen. Sterk aanbevolen voor opleidingen geneeskunde, psychologie, pedagogiek, psychiatrie en andere geinteresseerden. Prima boek, ook voor niet-professionals.

(NBD|Biblion recensie, M.A.M. Bomhof, neuroloog-psychiater)

Zoeken in Bol.com