woensdag 18 juli 2012

VAKANTIE


Het is bijna weer zover. Na een jaar keihard werken ben ik er dan ook echt aan toe. En niet alleen ik. Bij zoon en dochter leeft het ook al weken. Ze zijn druk in de weer met het maken van lijstjes. Deze lijstjes mailen ze naar mij toe met de vraag of ik het snel uit wil printen. En als ze wat zijn vergeten gooien ze de oude lijstjes weg en maken ze gewoon weer nieuwe.

Bovenaan aan het lijstje van zoon staan de waterpistolen en zijn IPod. Gevolgd door zijn slaapspullen, zakgeld, boeken, strips en, niet onbelangrijk, een goed humeur. Kleren en toiletartikelen staan bijvoorbeeld niet op zijn lijstje, maar hier heeft dochter gelukkig wel aan gedacht. Haar lijstje is dan ook beduidend langer. Bovenaan staat de beer, maar ook de camera en het tekenboek ontbreken niet.

Het blijft niet bij deze lijstjes. Terwijl ik bezig ben met het invullen van stapels Schengenverklaringen gaat zoon namelijk nog een stapje verder en maakt complete planningen en schema’s. Van inpakken tot uitpakken en alles daar tussenin. De aankomst en de rondleiding op de camping staan gepland voor dag 1. Voor dag 2 staan lol en vrienden maken op de agenda. Voor de rest van de vakantie staan de minidisco, de kinderclub, bezienswaardigheden, de markt, winkelen met zakgeld, spelen met vrienden, het zwembad, een watergevecht en een gezinsuitje gepland.

Dat belooft wat. Als ik het schema zo bestudeer blijft er weinig tijd over voor niks doen en hangen, maar dat lost zich vast ook wel weer op. Die twee dingen beginnen overigens altijd pas op dag drie. Om twee weken van onze vakantie te genieten boeken we standaard drie dagen extra. Op deze eerste dagen zijn zoon en dochter namelijk compleet het spoor bijster. Het wegvallen van de structuur maakt complete monstertjes van ze en binnen 24 uur kent de hele camping ons. En na 48 uur wil ik nog maar één ding en dat is naar huis.

Na 72 uur worden de monstertjes zomaar weer kinderen. Maken ze vriendjes en vriendinnetjes en hebben ze heel veel lol. Zelf moet ik hier natuurlijk nog wel weer een dag van bijkomen, maar daarna wordt het voor mij ook eindelijk leuk. We doen dingen samen met de kinderen, maar ik kan dan ook eindelijk beginnen aan mijn stapel met boeken die al een jaar lang wachten om gelezen te worden. Want de kinderen vermaken zich en alle scheve gezichten op de camping staan ineens weer een stuk minder scheef. En als het na een paar weken weer tijd is om naar huis te gaan vragen zoon en dochter of ze voor altijd mogen blijven en of we alsjeblieft gaan emigreren.

Eenmaal thuis is het altijd weer behoorlijk afkicken. Dat begint als ik binnenkom in ons huis. Dat lijkt altijd zo vreemd. Zoon is blij dat hij weer kan spelen met zijn lego en dochter dat ze weer lui voor de TV kan hangen. Maar het buurtspeeltuintje is lang niet zo leuk als alle activiteiten op de camping. Het fietsen in de vlakke straat is beduidend saaier dan wandelen in de prachtige bergen en zonnebaden op het mooie strand. En de stapel post en de ontplofte mailbox schoppen me binnen een dag terug in de realiteit.

Na drie dagen regendruppels tellen achter het raam wil ik dan eigenlijk nog maar één ding en dat is op vakantie. En de lijstjes, de planningen en de toestanden neem ik dan zelfs graag voor lief. Helaas moet ik nog jaartje geduld hebben. Nog een jaartje naar school en aan het werk. Maar de tijd vliegt. Voordat we er erg in hebben zijn de voorbereidingen weer in volle gang. Dan gaan we weer op vakantie.

adhdnetwerk.nl

maandag 16 juli 2012

ADHD, ADD, Autisme en HSP

Apart, vreemd, net even iets anders dan de rest. Al die keren dat er aan mij is gevraagd of ik misschien licht autistisch ben, last heb van ADD of gewoon een HSP'er was, hebben voor kleine deukjes in mijn ego gezorgd. 

De keren dat ik een discotheek van binnen heb gezien zijn op één hand te tellen. Ik heb niet echt kunnen ontdekken of ik plezier vond in het uigaansleven want van één avondje stappen moest ik drie dagen bijkomen. Dat ik net even wat anders was dan mijn leeftijdsgenoten had ik al vrij snel door. Mijn emoties zijn altijd heel intens geweest.

Er is bij mij geen middenweg. Ik ben heel blij of heel boos. Ik ben heel chagrijnig of heel vrolijk. Ook wanneer er veel mensen in dezelfde ruimte zijn en er meerdere geluiden door elkaar te horen zijn, voel ik mijn accu leeglopen. Dit soort situaties putten me enorm uit. Nog een voorbeeld: als de persoon naast mij in de bus verdrietig is, voel ik dat direct. In het verleden werd ik dan ook verdrietig, maar gelukkig heb ik me hiervoor leren afsluiten.

Op school keek ik liever uit het raam, fantaseerde over mijn toekomstdromen en miste de helft van de les. Ik heb stapels boeken maar lees er geen één uit omdat ik niet zo lang geboeid kan blijven. Ook heb ik vaak last van black outs als ik weet dat mensen naar me kijken wanneer ik de meest simpele dingen moet doen.

Overgevoelig
Toen ik klein was had ik tijdens Kerst aan de grote tafel met de hele familie al heel snel door wie zich aan wie irriteerde, hoe degene naast mij zich daadwerkelijk voelde en dat oma eigenlijk op van de zenuwen was. Al deze dingen werden ook opgemerkt tijdens mijn schooltijd, in het bedrijfsleven en in mijn vriendenkring. Tijdens mijn opleiding is het mij weleens gevraagd of ik licht autistisch ben. Deze situatie heeft zich enkele keren herhaald tijdens het bedrijfsleven en anderen vinden me trekjes van ADD hebben. Ikzelf heb de term HSP gevonden en gebruikte dit als mijn weerwoord.

ADHD, HSP, ADD en Autisme
Ik wist eigenlijk niet goed wat de termen inhielden. Maar vanaf mijn pubertijd kwamen ze steeds meer voorbij. Kort samengevat heeft een persoon met ADHD onder andere last van lichamelijke onrust, maar ook innerlijke onrust en impulsiviteit.

Iemand met ADD is snel afgeleid, rusteloos en vaak impulsief. Kenmerkend voor ADD is het hebben van meerdere intense stemmingsschommelingen op een dag. Ook slaapproblemen, vergeetachtigheid, ongeorganiseerdheid, een ander tijdsbesef en moeite met het onderhouden van sociale contacten horen er bijna altijd bij.

Zelf vond ik de term HSP. Een HSP'er, wat staat voor Hoog Sensitief Persoon, is iemand die zeer overgevoelig is voor licht, geluid, drukte, stemmingen en emoties van anderen. Alle indrukken die ieder mens binnenkrijgt wordt bij een HSP'er verdubbeld.

Ik ben ik
Maar een echt vredig gevoel had ik hierbij niet. Ik ben misschien dromerig, overgevoelig en wat ingewikkeld. Maar in situaties die er toe doen functioneer ik als ieder ander. De kunst is om er iets positiefs van te maken en ik geloof dat het me steeds beter afgaat. Door mijn dromerigheid ben ik erg creatief en mijn overgevoeligheid helpt me goed in anderen te kunnen inleven. Ik word in het dagelijks leven niet belemmerd door dit alles en ben tot de conclusie gekomen dat ik alle afkortingen en lastige termen van tafel schuif. Ik ben Zita. Punt.

Bron: Ze.nl

woensdag 11 juli 2012

PRIKKEN OF SLIKKEN



Toen ik nog niet zolang wist dat zoon ADHD had deed ik allerlei wanhopige pogingen om zijn ADHD te genezen. Het ging er bij mij gewoon werkelijk echt niet in dat deze diagnose weleens levenslang zou kunnen zijn. Als er iets was wat ik absoluut niet wilde was het medicijnen geven aan mijn kind. En dus had ik mijn hoop volledig gevestigd op de alternatieve therapieën.

Zo kwam ik met zoon bij een mevrouw terecht die gespecialiseerd was in Reiki. In haar huis had ze hiervoor op de bovenverdieping een speciaal ingericht kamertje. Al op de trap kwam de geur van rustgevende wierook me tegemoet. Zoon keek me een beetje vreemd aan, maar hij was nog jong, dus hij vond het allemaal wel best. En de reiki-mevrouw luisterde ook zo goed naar mij, waardoor ik mij volkomen begrepen voelde.

Omdat ik zo graag wilde dat het zou helpen maakte ik mezelf serieus wijs dat het ook hielp. En dit legde ik vervolgens dan ook iedereen in de mond. Tegen de toenmalige juf zei ik regelmatig dat hij er thuis zo’n rustig kind van geworden was. Honderdtachtig graden verschil met voor de behandeling. De juf keek me aan of ik gek geworden was, want er was op school natuurlijk helemaal niets veranderd.

Achteraf schaam ik me eigenlijk wel een beetje voor mezelf. Dat ik zo halsstarrig bezig was en mijn ogen wilde sluiten voor iets wat er wel was, maar wat ik niet wilde zien. En dat allemaal omdat het gewoon niet in mijn ideale plaatje paste. Bijna dwangmatig wilde ik mijn kind veranderen in een gemiddeld en gewoon kind.

Aan de andere kant deed ik het natuurlijk uit liefde. Het was alleen maar goed bedoeld om hem afzijdig te houden van die troep die artsen aan hem voor wilden schrijven. Wist ik veel dat al die alternatieve smeerseltjes en mengseltjes ook niet altijd even gezond zijn en dat hierin ook giftige stoffen kunnen zitten. Wat ik wilde was de best mogelijke behandeling voor mijn kind. Niets meer en niets minder. Maar ondertussen baatte het hem niet en schaadde het hem wel.

Inmiddels weet ik dat deze alternatieve periode een proces was om dingen te verwerken en om het een plaats te kunnen geven. Het schaamtegevoel kan ik daarom relativeren. Want mijn vlucht uit de werkelijkheid is een vlucht die heel veel ouders van kinderen met een diagnose nemen. Logisch en verklaarbaar. En de meeste ouders komen gelukkig ook weer vrij snel met beide benen op de grond.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel. Deze mensen blijven niet alleen hangen, ze worden zelfs opvallend strijdlustig en gaan hand in hand met de alternatieve genezers. Zij voeren een ware strijd tegen de pillenmaffia. Ze promoten niet alleen allerlei alternatieve therapieën, ze schoppen ook nog eens keihard om zich heen, om ouders die niet langer stil willen staan, maar vooruit willen kijken, onzeker te maken.

Zo kreeg ik de afgelopen weken meerdere welgemeende adviezen. Kinderen zouden rustiger worden als ze brandweerrood ondergoed zouden dragen en als ze zich inbeelden dat ze een boom zijn. Een ander idee was emigreren. Verder las ik over een coach die konijnen inzet tijdens haar therapie. En ook was er een blog over de werking van acupunctuur te lezen.

Zoon zag het helemaal zitten om een boom te worden. Dan kon hij tenminste 100 worden. Het brandweerrode ondergoed vond hij iets minder. Emigreren brengt veelt rust. Vooral voor mij. En dochter wilde ogenblikkelijk starten met de konijnentherapie. Maar ze begreep uiteindelijk gelukkig ook dat de desbetreffende mevrouw veel geld aan deze therapie verdient. Dat ze op marktplaats een konijn plus een hok koopt voor 10 euro en dat ze 60 euro rekent voor een sessie om het konijntje te mogen aaien.

Over de acupunctuur ben ik maar even niet begonnen. De halfjaarlijkse controle bij de tandarts is al traumatisch genoeg. Bij de gedachte aan een lijf vol naalden zullen mijn kinderen nooit meer slapen. Dus wat mij betreft is het liever slikken dan prikken. En aan de kinderboerderij denken is trouwens ook veel leuker. Om de konijntjes te aaien. Helemaal gratis.

adhdnetwerk.nl

maandag 9 juli 2012

GASSEN MAAR !

Door: Suzan Otten-Pablos

Er zijn mensen die zich netjes aan de regeltjes houden. Zij geven aan dat ze medicatie gebruiken als onderdeel van de behandeling van de bij hen gediagnostiseerde ADHD. En die eerlijkheid kost deze mensen met ADHD, die deel willen nemen aan het verkeer, veel geld. Zij moeten namelijk ineens veel meer gaan betalen dan een persoon die niet weet dat hij ADHD heeft of iemand die het niet netjes heeft opgegeven.

Let op. Hoe druk je iemand met ADHD in een hokje? Heel simpel. Zeg tegen iemand die sinds twee jaar de diagnose ADHD heeft en al tien jaar zijn rijbewijs; betalen jij. Ben je erg vooruit gegaan sinds je diagnose? Leuk. Rijd je beter met medicatie? Telt niet mee. Je hebt de diagnose ADHD, dus je bent een gevaar op de weg. Niet zeuren. En dat je al jaren je maximale no-claim hebt en in heel je leven maar drie verkeersboetes hebt gekregen doet ook even niet ter zake.

Belachelijk verhaal, maar toch is dit lange tijd de realiteit geweest. Iedere drie jaar moesten mensen met de diagnose ADHD meer dan 200 euro betalen voor een gesprekje van een kwartier. Dit werd een herkeuring genoemd. Een duur woord voor een praatkwartiertje waar totaal niet werd ingegaan op rijervaring, eventuele ongevallen en snelheidsovertredingen.

Mensen met ADHD rijden over het algemeen, niet allemaal dus, inderdaad slechter dan mensen zonder ADHD. Dat blijkt uit verschillende studies, onder andere van Barkley. Ze maken bijvoorbeeld meer ongelukken, hebben meer verkeersboetes en zitten vaker onder invloed achter het stuur. Echter mét medicatie rijden ze over het algemeen juist beter. En daarom was het ook zo raar dat de keuring alleen mensen betrof die medicatie gebruiken.

Pure geldklopperij dus. En hoeveel mensen met ADHD zouden er op de weg rijden, die de diagnose niet zwart op wit hebben staan? Daarbij kunnen mensen zonder ADHD ook van alles hebben waardoor ze niet goed kunnen rijden. En wat dacht je van al die druggebruikers, alcoholisten en mensen die wat dan ook gebruiken? Die mogen wel gewoon autorijden?

Onder bepaalde omstandigheden kan ik me dus best voorstellen dat onbehandelde ADHD tot gevaarlijke situaties kan leiden. Maar dat geldt ook voor mensen met slechte ogen, oude mensen en mensen met andere risicovolle eigenschappen. Als je het zo bekijkt moet je in beginsel iedereen gaan keuren en niet alleen bij mensen met ADHD een sticker op het voorhoofd plakken.

Maar gelukkig lijkt het gedaan te zijn met deze onzin. De Tweede Kamer gaf minister Melanie Schultz deze week de opdracht de keuringen voor deze groep mensen per direct af te schaffen. De driejaarlijkse keuring kost mensen met de diagnose ADHD namelijk, onnodig, bakken met geld. De minister moet nu onder meer het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen opdragen de keuringen niet meer uit te voeren. Eigenlijk wilde Schultz een advies van de Gezondheidsraad afwachten, voordat ze een besluit zou nemen over de driejaarlijkse keuringen. Want ze wilde niet samen met de Kamer verantwoordelijk zijn voor ongelukken die zouden gebeuren zonder dat ze het advies van de Gezondheidsraad zou hebben afgewacht.

Maar misschien had  Schultz juist veel eerder in gesprek moeten gaan met een specialist. Een specialist had haar namelijk goed uit kunnen leggen hoe ADHD in elkaar steekt. Het zou handiger zijn geweest als de overheid en het CBR eerder hadden geluisterd naar mensen die er onderzoek naar hebben gedaan en er voor hebben geleerd.

Gelukkig kunnen de mensen met ADHD die dagelijks met de auto van A naar B willen rijden vanaf nu weer opgelucht ademhalen. De verplichte keuring is namelijk voltooid verleden tijd. Iedereen wordt vanaf nu weer op dezelfde manier gekeurd, namelijk door middel van het rijexamen. En zo hoort het ook. Dus mensen, de tank volgooien en gassen maar!

02/07/2012
adhdnetwerk.nl

Zoeken in Bol.com