vrijdag 30 december 2011

Alle honden hebben ADHD


Dit boeiende en informatieve boek benadert ADHD op een heel verfrissende manier. Op humoristische en liefdevolle wijze wordt de lezer begrip gevraagd voor kinderen die door hun ADHD anders zijn. Voor degenen die iemand met ADHD kennen, zullen veel van de fotos uit de hondenwereld zeer herkenbaar zijn.

Kathy Hoopmann won met Alle katten hebben Asperger de Moonbeam Childhood Wellness Award 2007. Ze schreef meerdere kinderenboeken, waaronder een serie die het Aspergersyndroom als thema heeft.

Wat voor het gedrag van verschillende hondenrassen kenmerkend is, vind je terug bij kinderen met hyperactief en concentratiegestoord gedrag, weergegeven in de diagnose ADHD: aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit.

De vergelijkingen hebben betrekking op uiterlijk gedrag van mens en dier; over oorzaken wordt terecht niet gesproken. Het gedrag van kinderen met ADHD kenmerkt zich door het tekort aan aandacht die ze geven bij handelingen. Tevens is de concentratie van hun aandacht zwak en zijn ze overbeweeglijk en impulsief. Jonge en ongetrainde honden vertonen ook het impulsieve en het overactieve; bij hen is dat normaal, bij kinderen is het vaak een opvoedings- of een ontwikkelingsprobleem.

De auteur is er goed in geslaagd met minimale tekst, maar vooral door de sprekende kleurenfoto's, gedragsovereenkomsten te tonen. Daardoor wekt ze begrip op voor ADHD-kinderen.

De lezer krijgt zo een goed beeld van wat abstracte uiteenzettingen over het ADHD-gedrag aan verklaringen bieden. In dit boekje wordt het op beeldende wijze duidelijk gemaakt, een prima methode om kernsymptomen te leren onderscheiden en kennen. Het is speels en in zijn bedoeling duidelijk: begrip te wekken voor mens en dier.




donderdag 29 december 2011

ADHD Behandeling, Tips en Adviezen

De behandeling van ADHD bestaat uit verschillende onderdelen. Meestal wordt er begonnen met psycho-educatie. Hierbij wordt niet alleen uitgebreide voorlichting over de stoornis gegeven, maar wordt er tevens gewerkt aan het leren herkennen en begrijpen van gedrag. Zo ontstaat inzicht in hoe probleemgedrag kan worden voorkomen en hoe er gereageerd kan worden als het zich toch nog voordoet.

ADHD wordt vaak behandeld met medicijnen. Effectief medicijngebruik gaat vaak samen met gedragstherapie. Daarbij gaat het erom dat gevolgen van gedrag direct en consequent duidelijk worden gemaakt. Dit kan zijn door het belonen van gewenst gedrag en/of door het straffen bij ongewenst gedrag.

Daarnaast is het belangrijk om voor kinderen met ADHD situaties voor te structureren, door te werken met duidelijke regels en schema’s. Dit geeft kinderen met ADHD veel steun, omdat het voor hen moeilijk is om zelf goede controle te krijgen over hun eigen gedrag.

Het best zou zijn als de behandeling van ADHD zich richt op zoveel mogelijk gebieden die van invloed zijn op het kind, dit noemt men wel een multimodale behandeling. Bij een multimodale behandeling worden zowel de ouders, het kind en de begeleiders van het kind betrokken. Bovendien wordt er bij de behandeling gebruik gemaakt van psycho-educatie, medicatie, gedragstherapie en het (voor)structureren van situaties.

Praktische aanpak
Tips voor ouders voor het omgaan met een kind met ADHD
  • Zorg voor duidelijke structuur, zoals een duidelijk dagindeling en duidelijke regels. Een kind met ADHD heeft deze structuur van buitenaf nodig.
  • Geef u kind duidelijke en haalbare opdrachten, waarbij u rekening houdt met de beperkingen van uw kind. Geef duidelijke en korte opdrachten en zorg ervoor dat u altijd maar één opdracht tegelijk geeft.
  • Wees alert op goed gedrag en beloon dit door het geven van complimenten en aandacht.
  • Praat met de leerkrachten over ADHD en de benadering van uw kind.
  • Geef het kind interessante en prikkelende taken, anders dwaalt de aandacht van het kind te snel af.
  • Zorg er voor dat er ook ruimte is voor het kind om zijn energie kwijt te kunnen en zich lekker uit te leven. Geef duidelijk aan wanneer dit wel kan en wanneer niet.
  • Zorg er voor dat het kind niet te veel bepaald wat er in het gezin gebeurt, houd zelf de touwtjes in handen. De andere kinderen hebben ook aandacht nodig.
  • Blijf (voor)structureren, zorg er voor dat de gemaakte regels en afspraken regelmatig worden herhaald.
  • Zorg altijd voor een snelle reactie op zowel ongewenst gedrag als gewenst gedrag. 
  • Let bij medicijngebruik goed op of uw kind op de juiste manier zijn medicijnen gebruikt.
  • Laat je niet tot een discussie met je kind verleiden. Stel vriendelijk en kort vast wat een kind moet doen.

Meer Tips:

zondag 25 december 2011

FEESTELIJKE TRADITIES

Door: Suzan Otten-Pablos

De feestdagen komen eraan en het is dus weer tijd om ons met zijn allen over te leveren aan tradities. Alles om ons heen verandert in een gezellige kerststemming. Zelfs de plantjes in het tuincentrum zijn goud gespoten. En om de kerstgedachte kracht bij te zetten genieten we van een boom met lampjes, ballen en andere versieringen.

Vorig jaar ben ik eenmalig onder de kerstboom uitgekomen. De hond zat midden in de puberteit en dat was natuurlijk een geweldig excuus. Aan zoon en dochter kon ik prima uitleggen dat ik knettergek zou worden van een hond die een paar weken met de kerstballen aan de haal zou gaan. Maar dit excuus is helaas niet ieder jaar te gebruiken en dus hebben we dit jaar weer een kerstboom. Een kleintje gelukkig, dat wel.

Het zijn best gekke dagen. Neem de overvolle agenda bij de kapper, met zelfs extra openingstijden. Want waarom moet je haar twee dagen per jaar beter zitten dan de andere 363 dagen? En waarom moet je outfit op deze dagen veel chiquer zijn dan anders en gaan mensen midden in de winter met een topje en naaldhakken lopen?

En dan de kerstkaartjes. Plotseling krijg je post uit alle hoeken en gaten. Van ooms en tantes uit Verweggistan, waarvan je niet eens wist dat ze bestonden. Of van die verschrikkelijke kaartjes die in de aanbieding waren en waarvan je weet dat het een verplicht nummer was. En die ook nog eens zo lelijk zijn dat je ze niet eens met goed fatsoen in je huis op kunt hangen.

Natuurlijk, dan wordt het oudejaarsavond. Gezellig samen met familie, vrienden, oliebollen, appelbeignets, hapjes en drankjes. En niet te vergeten de oudejaarsconference. De laatste seconden van het jaar gaan we hardop aftellen om vervolgens om klokslag twaalf uur champagne te drinken en elkaar een gelukkig Nieuwjaar te wensen. En daarna gaan we gezellig naar buiten om de buren drie zoenen te geven en om kapitalen aan vuurwerk de lucht in te knallen.

Normaal gesproken ben ik een nachtbraker, maar tijdens zo'n traditionele oudejaarsavond kan ik mijn ogen met moeite tot twaalf uur open houden. Dat komt omdat het dan moet. En als iets moet vind ik het al snel minder leuk. Van de oliebollen ben ik dagen misselijk en champagne vind ik vies. Om over de buurvrouw maar te zwijgen, die spreek ik namelijk anders ook nooit. En van het vuurwerk worden niet alleen de honden en zoon en dochter hyper, ook ik stuiter er van door mijn huis.

Nee, het is voor iemand met ADHD niet altijd makkelijk om te gehoorzamen aan voorschriften, regels, gewoonten en tradities.

Toch heb ik me lang aangepast aan de verplichte gezelligheid, want dat hoorde nou eenmaal zo. Maar wat was ik altijd blij als het allemaal weer voorbij was en mijn gezicht weer uit de plooi kon. Ik werd er meteen een stuk knapper van. En het werd pas weer echt vrede op aarde als ik in mijn joggingbroek op de bank kon kruipen en weer gewoon mezelf kon zijn.

En dus ging het roer om. Ik liet mij geen leefregels meer voorschrijven en ik bepaalde voortaan lekker zelf, op de kerstboom na, hoe ik de decembermaand zou invullen. Wat heb ik genoten van de eerste kerst zonder verplichtingen. Het broodje rookworst en de wafel met kersen en slagroom in de winterefteling smaakte vele malen beter dan alle kerstdiners van de afgelopen jaren bij elkaar.

Maar geloof het of niet, de kerstgedachte vind ik geweldig mooi. Zo mooi dat ik vind dat het eigenlijk altijd kerst zou moeten zijn. Liefde in een wereld van vrede zou namelijk een alledaags begrip moeten worden. En daarom neem ik mij voor om mij niets meer voor te nemen. Hooguit om iets dichter bij elkaar te staan. Veel geluk!

22/12/11

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=96

DUBBELE PET

Door: Suzan Otten-Pablos

Het heeft zeker voordelen om hulpverlener, ervaringsdeskundige én moeder te zijn. De kennis die ik in mijn praktijk opdoe kan ik gebruiken in mijn gezin. En de ervaringen die ik binnen mijn gezin opdoe, maken mij weer een betrokken en begripvolle hulpverlener. Hierdoor ben ik geen theoretische robot en heb ik feeling met het werkveld.

Maar het heeft ook nadelen, want ik kom soms ook in situaties terecht waarin ik last heb van deze dubbele pet. Dan voel ik me een actrice die meerdere rollen heeft in een toneelstuk. Zoals vorige week. Zoon en dochter moesten naar de schoolarts.

Dat ging zo. Er kwam een brief met een datum en tijd om op het spreekuur te komen. Er werd hierbij natuurlijk geen rekening gehouden met mijn werk en eventuele andere afspraken. Vijf brieven, een aantal mailtjes en een telefoongesprek later zaten we dan eindelijk bij de dame in kwestie aan tafel. Heel stoer werden we ontvangen in het kamertje van de directrice. De schoolarts zat parmantig achter haar grote laptop, waar een hippe sticker op was geplakt. Alles werd routinematig ingetypt. Leuk voor in het dossier.

Maanden geleden had deze mevrouw me al een keer opgebeld. Het Ritalin gebruik van zoon en dochter baarde haar namelijk zorgen. Waarschijnlijk had ze ergens een tendentieus artikeltje over ADHD gelezen, want haar mening onderbouwen kon ze niet.

Vanaf dat moment stond mijn pet goed verkeerd. En dat werd al helemaal niet beter toen deze dame in het kantoortje beweerde dat er met mij geen afspraken zijn te maken. Dit was werkelijk de omgekeerde wereld en ik voelde ineens het stoom uit mijn oren komen. En ook haar gewauwel over ADHD en medicijnen kwam me nu mijn neus uit. Iets niet weten is één. Maar vervolgens doen of je er heel veel verstand van hebt is voor mij een zonde.

En ineens was ik er dus helemaal klaar mee. Ik voelde me niet serieus genomen als moeder, niet als ervaringsdeskundige en ook niet als hulpverlener. Dit maakte me zo boos en verdrietig dat ik al mijn redelijkheid verloor. Terwijl ik tekeer ging wist ik natuurlijk allang dat dit helemaal niet slim van me was. Want uiteraard werd ook dit ogenblikkelijk verwerkt als aanvulling voor in het dossier.

De laatste jaren ben ik eigenlijk al best veel veranderd. Ik heb geleerd om soms ook aardig te zijn tegen mensen die ik minder aardig vind. En ik heb geleerd om af en toe tot tien te tellen en soms ook weleens tot twintig, dertig of veertig.

En hierdoor zit ik vaak in tweestrijd. Als er bijvoorbeeld iets op school gebeurt wat naar mijn mening en met mijn kennis eenvoudig anders kan. Dan weet ik niet of ik verstandig moet zijn of dat ik mijn hart moet volgen. En of zekerheid en gemak belangrijk genoeg zijn om de onvrede en de negatieve emoties dan ook maar op de koop toe te nemen.

Op deze momenten probeer ik me zelf altijd af te vragen of iets mij een goed gevoel geeft op het bewuste moment, wat de gevolgen zijn van mijn handelen op langere termijn en of het in de toekomst nieuwe problemen op zal leveren. En soms geeft iets ook niet direct een goed gevoel, omdat anderen mijn keuzes of mijn gedrag niet accepteren. Maar als ik dan verder kijk lijkt het op langere termijn vaak wel beter te zijn.

Maar helaas is deze beheerste logica er niet altijd. Dan is er de impulsieve ik en maak ik gewoon een sprong in het duister. Want soms vind ik het maar een ongemakkelijke combinatie om hulpverlener, ervaringsdeskundige én moeder te zijn. Dan heb ik last van deze bijna onmogelijke dubbelrol. Want de meerdere petten passen nou eenmaal meestal niet tegelijkertijd op één hoofd.

19/12/11

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=93

Beste Wensen...

De goede wensen voor onszelf en anderen zijn lang niet altijd uitgekomen...
Voor het werken aan een toekomst, betaalden we de prijs...

Geluk kun je niet verdienen; het is niet iets dat je straks of ergens anders vinden kunt...

Gelukkig ben je als je weet dat je het altijd al had kunnen zijn; of niet als je denkt dat het nog altijd ergens op je wacht...

Van onze kant dus geen Beste Wensen voor het Nieuwe Jaar; geen Geluk en Voorspoed voor de Toekomst, maar vooral: Het Aller- Aller- Allerbeste voor in het Hier en Nu..!!!


Medicatie bij ADHD

Er bestaat geen medicatie die ADHD kan genezen. Wel worden medicijnen toegepast om de symptomen van ADHD te verminderen of te laten verdwijnen.

De Nederlandse Gezondheidsraad schatte in het jaar 2000 dat ongeveer 2% van de kinderen tussen de vijf en veertien jaar zulke ernstige symptomen van ADHD of ADD heeft dat specifieke behandeling nodig is. Behalve psycho-educatie om de kennis van alle betrokkenen over te vergroten is een intensieve vorm van indirecte gedragstherapie aangewezen. Dit gebeurt vaak in de vorm van 'parent management training' (PMT) en 'mediatraining' van ouders en leerkrachten. Directe gedragstherapie aan het kind is voor de lange termijn veel minder effectief gebleken. Bij onvoldoende resultaat kan hieraan een medicamenteuze behandeling worden toegevoegd.

Alle ADHD-middelen zijn psychofarmaca. Deze beïnvloeden de werking van neurotransmitters, met name van dopamine en noradrenaline. De exacte wijze waarop de ADHD-symptomen worden verminderd is niet bekend. Het meest voorgeschreven worden stimulantia zoals methylfenidaat en noradrenaline heropnameremmers als atomoxetine en in bepaalde gevallen ook wel 'tricyclische antidepressiva' als imipramine of nortriptyline.

Antidepressiva en antipsychotica zijn geen specifieke ADHD-middelen, maar worden in verband met het veel voorkomen van comorbide stoornissen wel regelmatig toegepast.
Medicatie wordt als een serieuze optie beschouwd indien op andere wijze onvoldoende stemmings- en gedragsverandering kan worden bereikt. Wanneer men spreekt van een positieve reactie op medicatie, dan beoordeelt men dat meestal vanuit het slagen van symptoomonderdrukking en vanuit het oogpunt van de omgeving die van het gedrag van een ADHD'er hinder ondervindt.

Wanneer medicatie?
Vanuit mensen met ADHD zelf bezien worden de positieve effecten van deze medicatie ervaren als het verkrijgen van meer rust en overzicht in hun bestaan. Het ingesteld zijn op de juiste medicatie en in afdoende dosering kan de start voor een beter functioneren. Psycho-educatie kan desgewenst zorgen voor meer inzicht in oud symptoomgedrag, en dankzij de medicatie zou er ruimte kunnen ontstaan om nieuw gedrag aan te leren.

Op 25 september 2008 verscheen in de Gazet van Antwerpen een bericht dat de hoogste Britse gezondheidsinstanties ouders aanraden om alleen maar de meest onhandelbare kinderen, als laatste oplossing, Rilatine (in Nederland bekend als Ritalin) toe te dienen, en het sowieso niet te geven aan kinderen die jonger zijn dan vijf jaar.

Medicatie gecombineerd met andere therapie
Medicamenteuze therapie kan worden gecombineerd met, en voorwaarden scheppend zijn voor, andere vormen van behandeling. Dit kan zijn opvoedingsondersteuning, sociale vaardigheidstraining, leervaardigheden, enzovoorts, afhankelijk van de problemen die zich door ADHD voordoen.

Uit een aantal studies blijkt dat medicatie effectiever is dan gedragstherapie. De combinatie van medicatie en gedragstherapie is in sommige studies effectiever gebleken dan alleen medicatie. Andere studies toonden aan dat de combinatie niet effectiever is dan alleen medicatie.

Psychostimulantia
In Nederland worden twee typen psychostimulantium toegepast:
stimulantia met een piperidine-kern (methylfenidaat)
stimulantia met een fenethylamine-kern (amfetamine-achtigen)

Psychostimulantia hebben een paradoxale werking. Waar gezonde personen van deze middelen eerder onrustig worden, worden personen met ADHD bij een juiste dosering juist rustiger. De verklaring ligt in de afwijkende hersenstructuur bij ADHD. Verondersteld wordt, dat de delen van de hersenen die normaal de onrust moeten onderdrukken, door de stimulantia worden geactiveerd en daardoor hun werk beter kunnen verrichten. Dit werkt echter niet bij iedereen.

Methylfenidaat 
Van alle ADHD-medicatie wordt methylfenidaat verreweg het meest toegepast en er is ook de meeste ervaring mee.

Onderzoek heeft aangetoond dat ongeveer 70-80 % van de kinderen met ADHD positief reageert op methylfenidaat, waarbij het aandachtstekort, de hyperactiviteit en de impulsiviteit aanzienlijk minder worden. Ook is bewezen dat de medicatie bij ADHD'ers leidt tot minder drugsgebruik/misbruik, omdat drugs als vorm van zelfmedicatie overbodig zijn geworden. Ook niet-ADHD'ers presteren met dit medicijn beter, maar bij hen zal er eerder een overdosering optreden. Terwijl ADHD'ers bij een juiste dosering rustiger worden, zullen niet-ADHD'ers juist een drukker gedrag gaan vertonen. Het normale gebruik van methylfenidaat is niet verslavend gebleken. Er is zelfs gebleken dat hoe eerder er wordt gestart met het gebruik van methylfenidaat, hoe kleiner de kans is dat iemand met ADHD later drugs gaat gebruiken. Zonder medicatie is die kans gewoonlijk juist groter dan bij personen zonder ADHD.

-Gebruik van methylfenidaat
Medicatie met methylfenidaat is de meest gebruikte behandeling bij ADHD en heeft direct invloed op het gedrag. Deze stof is beschikbaar in toedieningsvormen met een kortdurende werking en met langerdurende werking. De kortwerkende vorm is verkrijgbaar onder de oorspronkelijke merknaam (Ritalin in Nederland, Rilatine in België) en daarnaast zijn er nog verschillende generieke varianten op de markt. In de praktijk is gebleken, dat er tussen de verschillende merken kleine verschillen in werking kunnen zitten, zodat bij verandering van merk de dosering soms moet worden aangepast. Dit is echter per persoon verschillend.

-Langwerkend methylfenidaat
Sinds 2004 bestaan de toedieningsvormen met langzame afgifte (slow release). De langwerkende varianten bevatten dezelfde werkzame stof als de kortwerkende, maar door de speciale constructie van de capsules of dragees komt deze geleidelijker vrij over een langere tijd.

Merkwaardigerwijze is methylfenidaat in Nederland alleen als medicijn voor kinderen en adolescenten geregistreerd. Voor volwassenen kan het middel alleen door de arts off label worden voorgeschreven.

Methylfenidaat kan volgens een voorgestelde richtlijn van de EMEA (de Europese medicijnen autoriteit) uit begin 2009 beter niet langer dan een jaar onafgebroken worden gebruikt omdat er nog te weinig onderzoek is gedaan naar de langetermijneffecten. De EMEA stelt ook dat meer controle nodig is gedurende het gebruik in verband met de kans op bloeddruk problemen en het verergeren van sommige psychische aandoeningen. Ook dient de groei van lengte en gewicht in de gaten gehouden te worden.

-Dosering
Kenmerkend voor methylfenidaat is, dat de stof snel in het bloed wordt opgenomen, snel werkt en ook weer snel is afgebroken. Voor de kortwerkende tabletten betekent dit, dat een dosis vrij snel is uitgewerkt en een vervolg-dosis moet worden ingenomen. De concentratie in het bloed vertoont vrij grote schommelingen. Als een dosis is uitgewerkt treedt gemakkelijk een rebound-effect op.

Een ongunstige eigenschap van methylfenidaat is de individueel zeer sterk uiteenlopende biologische beschikbaarheid. Deze loopt uiteen van 11 tot 51%. Dat betekent, dat bij de ene persoon slechts 11% van het ingenomen medicijn effectief is, bij een ander 51% en bij een derde kan het daar ergens tussenin liggen. Vooral in het begin is het daarom lastig om te bepalen wat de juiste dosis is. Er kan gemakkelijk een onder- of overdosering ontstaan. Het is goed mogelijk dat soms ten onrechte gedacht wordt dat het medicijn niet goed werkt, terwijl het in feite komt door een verkeerde dosering.

Bekend is, dat het innemen van methylfenidaat tezamen met sinaasappelsap (veel vitamine C), koolzuurhoudende dranken, sterke voedingssupplementen en dergelijke een vermindering van de werking teweeg brengt. Dit komt doordat sterke organische zuren in het maag-darmkanaal met het medicijn reageren. Bij een hoog vitamine C-gebruik is daarom een hogere dosering van het medicijn noodzakelijk. Daarnaast heeft bij vitamine C ook de werking als antioxidant invloed op de werking van methylfenidaat.

Ook inname met thee geeft een verminderde werking, vermoedelijk door het binden van het medicament aan de tannine (looizuur) in de thee.

Vanwege verschillende voordelen zijn de toedieningsvormen met langzame afgifte ontwikkeld. Zij hoeven minder vaak te worden ingenomen, worden gelijkmatiger in het lichaam opgenomen en er zijn geen tussentijdse rebounds. Er kan niet meer worden vergeten om op tijd een vervolgdosis in te nemen. Omdat er niet meer op verkeerde tijden wordt gedoseerd is de werking meestal gelijkmatiger.

-Kortwerkende tabletten
Geneesmiddelen die direct na inname methylfenidaat in het lichaam afgeven, zoals Ritalin (Rilatine) moeten veelal vaker dan één keer per dag worden ingenomen. Dit betekent dat ouders, kinderen en leerkrachten er tijdens en na schooltijd aan moeten denken dat het geneesmiddel moet worden ingenomen. Dit kan leiden tot een verminderde therapietrouw en daardoor tot een minder effectieve behandeling.

Doordat gemiddeld iedere drie à vier uur een dosis ingenomen moet worden kan er sprake zijn van piek- en dalspiegels van het middel in het bloed. Hierdoor kunnen rebound-verschijnselen ontstaan als een dosis is uitgewerkt.

-Toedieningsvormen met langzame afgifte
Dragees of capsules met langzame afgifte van de werkzame stof methylfenidaat hebben een langere werkingsduur dan tabletten, ze hoeven daardoor minder vaak ingenomen te worden. Ze worden op de markt gebracht onder de merknamen Ritaline MR, Concerta, Equasym en Medikinet. De werkingsduur van een capsule of dragee is afhankelijk van het merk. De afgifte kan ook beïnvloed worden door gelijktijdig ingenomen voedsel. In de praktijk blijkt de werkingsduur ook per individu te verschillen. De verschillende merken kunnen ook niet door elkaar gebruikt worden. Bij vergelijking van de werking van langwerkend methylfenidaat met die van (kortwerkend) Ritalin zijn verschillen in werking geconstateerd.

Methylfenidaat in een toedieningsvorm voor langzame afgifte worden in Nederland niet via de basisverzekering vergoed. De door de beoordelende instantie gegeven reden is, dat deze vorm geen therapeutische meerwaarde zou bieden ten opzichte van de kortwerkende vorm. In het verleden zijn er tevergeefs processen gevoerd om toedieningsvormen met langzame afgifte via de basisverzekering volledig vergoed te krijgen.

Dexamfetamine
Als alternatief voor methylfenidaat kan ook dexamfetamine (dextro-amfetamine) worden voorgeschreven.
Dexamfetamine heeft een ander werkingsmechanisme dan methylfenidaat. Dexamfetamine bevordert de afgifte van dopamine en noradrenaline; methylfenidaat remt de afbraak ervan. Twee verschillende manieren om de beschikbaarheid van deze neurotransmitters te verhogen. Het kan daarom zijn, dat iemand gunstiger reageert op dexamfetamine dan op methylfenidaat, of omgekeerd.

Een voordeel van dexamfetamine is verder, dat het een minder hevig rebound-effect geeft (tijdelijke heftige verergering van de ADHD-symptomen als de dosis uitgewerkt is) dan Ritalin of zijn generieke varianten.

Dexamfetamine heeft een langere werkingsduur dan de kortwerkende vorm van methylfenidaat, maar werkt minder lang dan de langwerkende vorm.

Tot nu toe wordt dexamfetamine in Nederland vrij weinig toegepast, maar het krijgt nu meer bekendheid. Het medicijn wordt door de apotheker bereid. Het middel is in Nederland (nog) niet verkrijgbaar in een variant met verlengde afgifte. In de VS is wel Adderal XR te koop; een mengsel van amfetamine-soorten.

Atomoxetine (Strattera)
In april 2005 is in Nederland Strattera geregistreerd met de werkzame stof (atomoxetine). Het is bedoeld voor de behandeling van kinderen met ADHD van 6 jaar en ouder en adolescenten, als onderdeel van een breed behandelprogramma. Strattera is de eerste non-psychostimulant die is geregistreerd voor deze indicatie.

Atomoxetine verschilt van psychostimulantia zoals methylfenidaat en amfetamine op de volgende punten:
Het heeft na de start wat meer tijd nodig (minimaal 2 tot 4 weken) om te kunnen beoordelen, of het middel naar tevredenheid werkt. Daar staat tegenover, dat het middel 24 uur per dag werkt en slechts langzaam uit het lichaam verdwijnt. Er is dus geen rebound-effect.

Het middel werkt tevens als antidepressivum. Het wordt afgeraden om antidepressiva voor te schrijven aan kinderen, omdat ze in sommige gevallen suïcideneigingen kunnen oproepen. Het middel bestaat nog maar kort. Er is minder zekerheid over de veiligheid bij langdurig gebruik.

Strattera wordt in Nederland niet vergoed door de basisverzekering. De reden daarvoor is, dat tot nu toe onvoldoende zou zijn aangetoond dat het middel een meerwaarde heeft ten opzichte van methylfenidaat. Een argument is, dat goed vergelijkend onderzoek met methylfenidaat ontbreekt en er derhalve geen voordelen zijn aan te tonen van atomoxetine in vergelijking met methylfenidaat.

Om de bijwerkingen van Strattera zo laag mogelijk te houden is het van belang om het middel te introduceren met een niet te hoge dosis. Het ervaren van te sterke bijwerkingen kan wijzen op een te hoge dosering, zelfs als deze niet hoger is dan de aanbevolen dosis van 1,2 mg. per kilogram lichaamsgewicht.

Antipsychotica
Antipsychotica worden voorgeschreven in een lichte dosering wanneer er sprake is van autisme in combinatie met ADHD en soms ook bij tics. Dit als alternatief voor psychostimulantia.

Antipsychotica hebben in de regel een antagonistische werking op de dopamine-receptoren. Het werkingsmechanisme is daarmee tegengesteld aan dat van psychostimulantia als methylfenidaat en dexamfetamine. Het gelijktijdig gebruik zou daarom moeten worden vermeden.

Pipamperon
Pipamperon is de werkzame stof in Dipiperon. Dit is een zogeheten antipsychoticum. Het wordt echter ook voorgeschreven bij ernstige opwinding en onrust.

Melatonine
ADHD gaat vaak gepaard met slaapklachten, zoals moeilijk inslapen of een slechte slaapkwaliteit. Niet alleen als bijwerking van medicatie, maar ook als direct symptoom van ADHD.

Experimenteel wordt hiervoor melatonine gegeven. De effectiviteit van deze therapie bij ADHD is wetenschappelijk echter nog niet overtuigend aangetoond.

Melatonine is verkrijgbaar als apothekersbereiding en als tablet met gereguleerde afgifte. Dit middel wordt in Nederland niet vergoed door de Basisverzekering.

Circadin
Circadin bestaat uit tabletten met verlengde afgifte, die 2 mg melatonine bevatten. Het is in 2007 geregistreerd voor patiënten van 55 jaar en ouder en uitsluitend op doktersrecept verkrijgbaar.

Bupropion (Wellbutrin)
Wellbutrin is een antidepressivum met als werkzame stof bupropion-hydrochloride, dat ook gebruikt wordt bij nicotine-verslaving. Het heeft ook invloed op ADHD-symptomen. Het wordt alleen door de basisverzekering vergoed indien het niet is voorgeschreven tegen rookverslaving. Bupropion is ook de werkzame stof in het middel tegen rookverslaving Zyban. Dit wordt ook niet vergoed door de basisverzekering.

Wellbutrin XR is een tablet met gereguleerde afgifte. Bupropion is niet bestemd voor kinderen. Het is alleen beschikbaar in een vrij hoge dosering (vanaf 150 mg.), wat bezwaarlijk kan zijn voor volwassenen met een laag lichaamsgewicht en voor ouderen.



woensdag 14 december 2011

ADHD en Mindfulness - zo goed als je kunt

Deze op Mindfulness gebaseerde training voor volwassenen met AD(H)D is een vooral op praktische opdrachten, lichaamsoefeningen en meditatie gebaseerde training.

De oefeningen zijn gericht op het verkrijgen en verbeteren van dagelijkse structuur, concentratie en aandacht.

Het sturen van de aandacht en het mentaal aannemen van een open, onderzoekende en oordeelsvrije houding vormen de basis van Mindfulness.

Het boek beschrijft een vooral op praktische opdrachten, lichaamsoefeningen en meditatie gebaseerde training. De oefeningen zijn gericht op het verkrijgen en verbeteren van concentratie. Het sturen van de aandacht en het aannemen van een open, onderzoekende en oordeelvrije houding vormen de basis van Mindfulness.

Downloaden oefeningen:
http://www.sendspace.com/file/xw2vjt

Mindfulness beoefenen is actief en onderzoekend waarnemen, oordeelsvrij, niet gericht op het negeren, vasthouden, veranderen of wegwerken van lichamelijke sensaties, gedachten of gevoelens. De houding is open en vriendelijk, tegelijkertijd ontspannen en alert. De ruimte die daardoor ontstaat geeft je de vrijheid om te kiezen en te antwoorden. Er treedt een verschuiving van perspectief op in de waarneming van 1e naar 3e persoon waardoor je loskomt van het zijn van een brij van gedachten en gevoelens.

Het waarnemen zonder te reageren op impulsen tijdens de meditatieoefening kan worden gezien als een gedragstherapeutische oefening, zoals het blootstellen van iemand aan dat waar hij angstig van wordt, zoals bijvoorbeeld spinnen of hoogte. De oefeningen komen voort uit en zijn gericht op concentratie, waarnemen en bewustwording.

Concentratie vraagt energie en dus zullen je motivatie en interesse hiervoor de brandstof moeten vormen. De training kan de kernsymptomen van ADHD niet doen verdwijnen maar misschien wel laten verbleken als je kunt gaan ervaren dat je, door acceptatie, meer grip krijgt op je klachten en de keten van reacties op ervaringen.

zaterdag 10 december 2011

Grondlegger Mindfulness op bezoek bij ADHD behandelcentrum


Jon Kabat-Zinn, de grondlegger van mindfulness-training, bracht zaterdag 23 april een bezoek aan het UvA Behandelcentrum voor Ouder en Kind.

Het UvA Behandelcentrum voor Ouder en Kind, dat onder leiding staat van UvA-hoogleraar Orthopedagogiek Susan Bögels, houdt zich bezig met de toepassing van en onderzoek naar mindful parenting en mindfulness voor kinderen. Een belangrijke reden voor Kabat-Zinn om eens een kijkje te nemen bij het behandelcentrum. Samen met zijn vrouw schreef hij in 1997 een boek over mindful parenting: Everyday Blessings: The Inner Work of Mindful Parenting.

Chronisch zieke en terminale patiënten
Kabat-Zinn was nog verbonden als moleculair bioloog aan het prestigieuze Massachusetts Institute of Technology, toen hij een aandachtstraining ontwikkelde voor chronisch zieke en terminale patiënten om hen te leren omgaan met stress, angst, pijn en ziekte. Mindfulness vindt zijn oorsprong in het boeddhisme, en draait om het bewust aandacht leren geven aan wat zich op dit moment voordoet zonder te oordelen.

Hij besloot zijn carrière een draai te geven door zich volledig te richten op de toepassing van en het onderzoek naar mindfulness-trainingen. In de loop der tijd publiceerde hij diverse wetenschappelijke artikelen over de toepassing en het effect van deze trainingen, en vele boeken over de toepassing ervan.

Stress Reduction Clinic
Kabat-Zinn is in de loop der tijd uitgegroeid tot dé autoriteit op het gebied van mindfulness-training. De in 1995 door hem opgerichte Stress Reduction Clinic aan de University of Massachusetts Medical School houdt zich bezig met onderzoek en het geven van trainingen aan patiënten én professionals.

Joke Hellemans, die bij het UvA Behandelcentrum voor Ouder en Kind in dienst is als mindfullness-trainer, was een van de eerste Nederlandse professionals die werd opgeleid aan de Stress Reduction Clinic. Dit contact met Hellemans én de vele gepubliceerde artikelen van onderzoekers bij het UvA Behandelcentrum deden Kabat-Zinn besluiten om een bezoek te brengen aan het centrum.

Heartfulness
Gedurende een volle dag bekeek Kabat-Zinn video’s van trainingen en spraken Bögels en hij over de aanpak van het UvA Behandelcentrum. Hij toonde zich zeer onder de indruk. Bögels: ‘Ons mindfulness programma voor kinderen met ADHD en hun ouders, waarin kinderen en hun ouders in een parallelle kind- en oudergroep mediteren, leidt er niet alleen toe dat er iets verandert in de aandachtsprocessen van kinderen en hun ouders, maar ook dat er iets verandert in de relatie tussen ouder en kind. Kabat-Zinn zei het heel mooi: dit is niet alleen mindfulness, maar ook heartfulness.’

Bögels en Kabat-Zinn hebben gemeen dat ze allebei hardcore-wetenschappers zijn. ‘Hij vroeg ook onmiddellijk naar de objectieve aandachtsmaten en de effect sizes. Die zijn indrukwekkend – uit ons onderzoek is gebleken dat mindfulness werkt voor kinderen en pubers met ADHD. Ons programma mindful parenting heeft een onmiskenbaar effect op de psychopathologie van ouder én kind, op ouderstress en het opvoeden zelf.’

Toegevoegde waarde
Inmiddels ziet ook de klinische praktijk – van zorgverzekeraars tot professionals in de ouder- en kindzorg – de toegevoegde waarde van mindfulness-trainingen.

Vergeleken bij dat enthousiasme bleven de Nederlandse subsidiegevers voor onderzoek tot voor kort een beetje achter. 'Onderzoeksvoorstellen op dit gebied werden door ZonMw afgedaan als ‘te innovatief’. Inmiddels lijkt dat tij gelukkig ook te keren – ik heb goede hoop dat we binnenkort wat mooie subsidies binnenhalen voor ons onderzoek.’

Het bezoek van Kabat-Zinn kan daar alleen maar aan bijdragen, denkt Bögels. ‘Hier komt ongetwijfeld een meer intensieve samenwerking van tussen de onderzoekers van het UvA Behandelcentrum en het netwerk van Kabat-Zinn. Dat zorgt er dan weer voor dat ons onderzoek ook wereldwijd meer bekendheid krijgt.’

Auke Hamers van de audiovisuele dienst van Pedagogiek, Onderwijskunde en Lerarenopleiding (POWL) maakte filmopnamen van het bezoek van Jon Kabat-Zinn aan het UvA Behandelcentrum. Hieronder is een fragment van deze opnamen te bekijken. Hamers bereidt ook een documentaire voor over mindfulness bij het UvA behandelcentrum.

VALSE NOTEN

Door Suzan Otten-Pablos

Drie kinderen met een slechte motoriek moesten tijdens de sinterklaasviering op school naar voren komen. In het grote boek stond dat deze drie kinderen slordig schrijven. Daarom moesten deze kinderen alle drie het woordje Sinterklaas op het bord schrijven. De beste won.

Een knap staaltje gebrek aan pedagogische tact. Sinterklaas werd gebruikt als middel om deze drie kinderen te confronteren met hun beperkingen. En ook alle klasgenootjes waren getuige van deze voorstelling. De drie kinderen gingen niet alleen af als een gieter, de klasgenootjes zullen hierdoor voortaan ook op een bepaalde manier naar deze kinderen kijken.

Dit verhaal is een pijnlijk, waar gebeurd, voorbeeld van wat kinderen met ADHD en hun ouders steeds maar weer voor de kiezen krijgen. Niet alleen op school of bij de sportclub, maar ook door

bijvoorbeeld de berichtgeving in de media. Leken schrijven er namelijk tegenwoordig complete kranten mee vol.

Een voorbeeldje van een dergelijk leek is een voor een krant schrijvende pianodocente die meent over psychiatrische kennis te beschikken en daarom even lekker los mocht gaan op de opiniepagina. Ouders zouden veel meer tijd aan de opvoeding moeten besteden en moeten ophouden om hun kind te voorzien van een zielige diagnose. Een kind loopt niet vast door een label, maar door gebrek aan geduld en discipline, wat allemaal komt door opvoedingsonmacht. De ouders moeten hun kinderen meer structuur bieden en de dagen positiever invullen.

Wat een arrogantie! Het is gewoon jammer dat we geen etiketten meer mogen plakken …

Net toen ik bedacht dat dit je pianodocent maar zal zijn en dat zelfs de piano er spontaan vals van zou worden, bleek dat dezelfde krant nog wat ruimte over had voor een column van een amateurpsychologe. In misschien wel het domste artikel over ADHD wat ik ooit heb gelezen beweert deze leek dat ADHD een identiteit is geworden en dat het onterecht wordt gezien als een ziekte. Ouders en leerkrachten grijpen massaal naar het wondermiddel Ritalin om kinderen rustig te maken. En de boefjes in de farmaceutische industrie lachen in hun vuistjes. Die verdienen goud geld, zonder te weten welke effecten de pillen op lange termijn zullen hebben.

Andere vermeende deskundigen beweren dat ADHD onderhand een epidemie lijkt te worden. Kinderen krijgen met het grootste gemak de diagnose ADHD opgeplakt, terwijl ADHD iets zegt over de draagkracht en tolerantie van de sociale omgeving van het kind. En daarom is ADHD een waandiagnose die de werkelijkheid verdoezelt en als je niet netjes in de maat loopt krijg je Ritalin.

Deze leken zijn duidelijk niet op de hoogte van de recente ontwikkelingen op het gebied van ADHD, want het is onlangs nog aangetoond dat ADHD wel degelijk bestaat. En het zijn ook nog eens deze leken die de term ADHD ongenuanceerd gebruiken en vervolgens kritiek hebben op het feit dat iedereen etiketten plakt. De mensen om wie het gaat zijn veel genuanceerder, maar moeten zich toch voortdurend verdedigen.

De half geïnformeerde journalisten, amateurpsychologen en alle andere loslopende leken moeten nu toch echt eens een toontje lager gaan zingen en ophouden met het publiceren van deze schadelijke artikelen. Door dit onzinnige geklets worden kinderen, ouders, behandelaars, zorgverzekeraars en politici onterecht op het verkeerde been gezet en onnodig bang gemaakt. Hierdoor zal van een noodzakelijke behandeling worden afgezien en zal medicatie in het uiterste geval niet meer worden vergoed.

En als deze mensen dan toch per se wat over ADHD willen schrijven, omdat dit zo lekker scoort

in Google, moeten ze voortaan betere bronnen gebruiken, in plaats van gebruik te maken van de eigen supermarktervaringen. Dus beste schrijvers, gebruik de media voortaan niet meer als middel om mensen met hun beperkingen te confronteren. Deze vorm van leedvermaak is namelijk erg kort door de bocht, slecht voor het zelfbeeld en de eigenwaarde en te vergelijken met wat er gebeurde met de drie kinderen in de klas.

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=89

Ben jij anders?

Kinderen met ADHD of een contactstoornis krijgen vaak te horen dat ze druk zijn of raar doen. Dit boekje is speciaal voor hen geschreven. In 'Ben jij anders?' wordt uitgelegd wat er met hen aan de hand is. Welke problemen zijn daardoor kunnen tegenkomen en hoe zij hiermee om kunnen leren gaan.

Ook geeft het boek opdrachten en richtlijnen voor hun (groeps)opvoeders. 'Ben jij anders?' geeft handvaten voor een betere omgang tussen opvoeder en kind. Voor opvoeders wordt het gemakkelijker om naast hun kind te gaan staan, terwijl het voor kinderen gemakkelijker wordt om steun van volwassenen te accepteren.

Ben jij anders? - is de startvraag van dit eenvoudige voorlichtingsboek over ADHD en ASS en het mooie is dat deze vraag rechtsreeks aan de jonge lezer wordt gesteld: de lezer (die 'anders' is) wordt vanaf het begin serieus genomen.

Op dezelfde manier komen beide thema's aan de orde: een inleiding waarin kenmerken en mogelijke remedie beschreven worden. Vervolgens wordt ieder kenmerk uitgewerkt: beknopte theorie (erg algemeen), wat/hoe je kunt oefenen (perspectief bieden), een verhaaltje over Dennis (herkenning/identificatie), vragen over herkenning en opdrachten (herkenning/gerichte oefensituaties). 

In eenvoudige taal, gericht op kinderen, komt een moeilijke problematiek voorbij. Natuurlijk is het van belang dat ouders of opvoeders dit proces volgen en ondersteunen. Hoe dit het beste kan, wordt precies beschreven bij de richtlijnen, die net als de geraadpleegde bronnen en aanbevolen literatuur achterin te vinden zijn. 

Eenvoudige computertekeningen (zwarte lijnen) verduidelijken en ondersteunen de tekst. De auteur is zelf werkzaam als groepswerker en schreef dit voorlichtingsboek ter afronding van haar studie SPH. Eenvoudige uitgave, geen echt nieuwe gezichtspunten; als werkboek voor kinderen van ca. 8 t/m 12 jaar vrij uniek. 


woensdag 7 december 2011

Kan mindfulness / meditatie helpen bij ADHD?

Door Pieter Jan Carpentier

In het kort komt mindfulness neer op ervarend leren door een combinatie van stille momenten van meditatie en gerichte aandacht op dagelijkse activiteiten. Hoewel mindfulness is opgezet als een cognitief-experientieel proces gericht op verbeterde zelfregulatie, met het gericht leren focussen van aandacht, is het wel degelijk te beschouwen als een vorm van aandachtstraining.

Het gegeven dat meditatie het vermogen heeft hersenactiviteit en aandacht te reguleren, maakt dat het zeker de moeite waard is om te onderzoeken of mindfulness therapie een complementaire behandeling kan zijn voor ADHD. In dit onderzoek is in de eerste plaats gekeken of deze therapie haalbaar is voor deze patiëntengroep. Wat dat betreft komen er mooie resultaten uit: van de 32 deelnemers maken er 25 het hele programma af: 8 wekelijkse sessies van 2 ½ uur, met tussendoor huiswerkoefeningen (waarvoor een instructie-CD werd meegegeven). Alle deelnemers waren erg tevreden over het programma: een gemiddelde score van 9 op 10 op de tevredenheidsschaal. Bovendien zijn er ook hoopvolle aanwijzingen voor effectiviteit: diezelfde 25 volhardende deelnemers meldden een verbetering van hun ADHD symptomen, en 30% van hen rapporteerde zelfs een reductie van minstens 30% van hun symptomen, dus een belangrijke vooruitgang. Dit was ook terug te vinden in de gemiddelde scores op neurocognitieve testen voor en na het programma.

Nu is dit vooral een haalbaarheidsonderzoek geweest, en voor een echte effectmeting ontbreekt nog een controle-groep. Bovendien is de verbetering vooral in subjectieve uitkomstmaten teruggevonden, dus volledig overtuigend is dit nog niet. Tweederde van de deelnemers waren stabiel ingesteld op medicatie; dat ook bij met medicatie behandelde patiënten nog (subjectieve) verbetering te boeken valt, is toch wel een interessant gegeven.

Ook al moet de effectiviteit verder onderbouwd worden, toch is dit onderzoek om meerdere redenen interessant. In de eerste plaats zijn er legio patiënten die in aanmerking komen voor effectieve niet-medicamenteuze behandelingen: patiënten die geen medicatie mogen/willen/ kunnen gebruiken, maar ook patiënten die met medicatie onvoldoende resultaat boeken. Daarnaast geeft het onderzoek ook te denken over hoe stabilisatie van ADHD-symptomen bereikt kan worden. Ook al blijft medicatie de koninklijke weg in de behandeling van ADHD, op deze manier komen alternatieve en complementaire routes in zicht.

Bron:
Kenniscentrum ADHD bij volwassenen


maandag 5 december 2011

ALLE AUTISME / AD(H)D BLOGS OP ÉÉN PLEK..!


Op deze site: http://autismeblogs.blogspot.com/ vindt je alle (Nederlands- en Vlaamstalige) Autisme en ADHD blogs onder- en naast elkaar.

D.m.v. Sitefeeds (RSS) blijf je steeds op de hoogte van de nieuwste Blogposts, artikelen en berichten over Autisme en AD(H)D.

Weet je een Blog of een Site-feed (RSS) die je hier mist? Laat het ons weten via het reactieformulier onder dit bericht, of via ons mailadres twitterwatnu@gmail.com

Als tegenprestatie vragen wij je om op jouw site of blog de links op te nemen naar dit blog: http://autismeblogs.blogspot.com/ en naar onze zusterblogs: http://autismewatnu.blogspot.com/ c.q. http://adhdwatnu.blogspot.com/

SINTERKLAAS

Door: Suzan Otten-Pablos

Nog even en de man met de baard is weer vertrokken naar Spanje. Dat gebeurt altijd in stilte, want niemand is ooit op het idee gekomen om aandacht te besteden aan de uittocht van de beste man. Misschien zijn ze in Spanje nog niet zo ver dat ze weten dat voorspelbaarheid geen overbodige luxe is voor kinderen met ADHD.

De hele poppenkast is eigenlijk verwarrend. Sinterklaas is namelijk in staat om op meerdere plaatsen tegelijk aan te komen. Soms met de boot en soms op het paard. En ook 's nachts is deze man, met hulp van zijn pieten, in staat om alle schoenen van alle kinderen in Nederland te vullen. Het is de vraag hoe hij binnenkomt. Door de deur? Door het raam? Of toevallig toch door de schoorsteen?

Sinterklaas moet ook wel heel rijk zijn om zoveel cadeautjes te kunnen betalen. Best ongelofelijk. Soms komt Sint zelfs bij je langs op pakjesavond. Dan mag je met een beetje geluk, of pech, bij hem op schoot zitten. Dan hoor je wat er allemaal over je in het grote boek staat. Sinterklaas weet en ziet namelijk alles. Oei. In het grote boek staat dus vast ook dat je drie maanden geleden op vrijdagmorgen de klas uit bent gestuurd, omdat je naar buiten zat te kijken.

Sint heeft ook een hele grote zak. Stoute kinderen kunnen in die zak worden gestopt. Dan moet je voor straf mee met Sinterklaas naar Spanje. Ik zou zeggen; doen, het is in Spanje veel beter weer dan hier. Maar kinderen hebben deze logica nog niet. Die zien het al voor zich. Een lange reis op een boot naar een vreemd land. Sinterklaas is aardig, want hij geeft cadeautjes, maar bij deze man gaan wonen, zonder papa en mama, is natuurlijk een heel ander verhaal.

Alle kinderen doen extra hun best om aardig te zijn, want het zal je maar gebeuren. En dus zingen alle kinderen of hun leven er van afhangt, maken de mooiste tekeningen en kopen wortels voor een paard dat niet bestaat. En uiteindelijk belandt natuurlijk gelukkig niemand in die enge zak en hoeft ook niemand een jaartje zonder ouders op vakantie.

Het mag duidelijk zijn; het moment dat ik kon vertellen dat Sinterklaas een verklede man was, kon wat mij betreft echt niet snel genoeg komen. Maar ik had ook een herinnering. De dag dat mijn moeder het grote geheim onthulde stortte mijn leven namelijk tijdelijk in. Ik voelde me ontzettend belazerd dat er zolang moedwillig tegen me was gelogen.

Met lood in de schoenen gingen we dus op een avond met zoonlief praten. Dit ging makkelijk. Mooi, zou je zeggen. Maar de reactie van zoon was zó praktisch, dat ik me afvroeg waar ik in vredesnaam al die jaren moeite voor had gedaan. Want hij wist allang dat het allemaal nep was en dat wij de cadeautjes regelden. En daar ging het toch om, de cadeautjes. En o ja, verder nog iets?

Dochterlief viel niet veel later van haar geloof. Zij geloofde alleen nog even in Sinterklaas op 5 december. Voor het gemak. Want die cadeautjes moesten haar natuurlijk niet ontgaan. Ze wilde vorig jaar zelfs nog een keertje voor de zekerheid een brief naar Spanje sturen met haar lange verlanglijstje.

Het hele gedoe ligt nu gelukkig achter ons. Je hoort wel eens dat ouders deze periode met verdriet achter zich laten, want o, wat worden de kinderen nu toch groot. Van dit gevoel heb ik nou werkelijk geen moment last gehad, want eigenlijk snap ik helemaal niets van degene die dit feest ooit heeft bedacht.

Alhoewel ... stiekem vind ik het toch wel een beetje jammer dat Sinterklaas niet bestaat. Want als dat wel zo was zou er maar één grote wens op mijn verlanglijstje staan. Neem het hele kabinet mee in de grote zak. Plek zat. Het is lekker warm in Spanje en voor een heleboel kinderen geeft het ook nog eens heel veel rust!

05/12/11
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=87

zondag 4 december 2011

OUDERS HUILEN NIET

door: Suzan Otten-Pablos

Laatst was dochterlief op school verdrietig. Papa en mama hadden een meningsverschil en papa was zonder wat tegen mama te zeggen naar zijn werk vertrokken. Zonder na te denken vergat hij ook om dochter een kus te geven. En nu was ze bang dat papa en mama zouden gaan scheiden.

Papa vertrekt nooit meer zonder een kus te geven naar zijn werk en school heeft het goed opgepakt door het verdriet van dochter serieus te nemen. Maar ook door haar tegelijkertijd een spiegel voor te houden. Door te laten zien dat mama en papa het ook niet leuk vinden als zij en broer ruzie maken. "Maar zij huilen niet", zei dochter.

Het is een opmerking die je weer zo heerlijk aan het denken zet. De laatste keer dat ik echt hartverscheurend heb gehuild was op de dag dat we afscheid moesten nemen van de vorige school. Ik voelde het onrecht wat zoon was aangedaan tot in mijn botten. Maar ik huilde ook omdat ik besefte dat er nog veel meer kinderen slachtoffer zouden worden van het slechte beleid van deze school.

Dat we later grotendeels gelijk hebben gekregen van de klachtencommissie maakte wel iets goed, maar de pijn is altijd een beetje gebleven. Want wat heb ik veel muren gezien, onbegrip en vooroordelen. En ik zie ze soms nog steeds. Maar altijd, echt altijd, zal ik blijven opkomen voor wat ik belangrijk vind.

Mijn kinderen weten zelf nog niet hoe mooi ze zijn. Ik weet het wel. En ik wil dat ze de kans krijgen om te zien wat de tijd met ze doet. Dat ze weten dat ze niet alles meteen hoeven te kunnen en dat het allemaal goed met ze komt als ze maar even geduld hebben. Kinderen hoeven niet meteen een vlinder te zijn. Ze moeten bij iedere slag die ze maken genieten en voelen dat ze leven.

Maar onze onderwijsminister, mevrouw Verbijsterveldt, snapt niet dat er heel veel verschillende kleuren vlinders zijn. Nee, de slissende tuttebol concentreert zich tegenwoordig niet meer op kinderen in het onderwijs, maar op het moraliseren van ouders. Ze vindt namelijk dat ouders meer tijd aan hun kinderen moeten besteden en minder moeten gaan werken. Dat zegt ze niet omdat er ergens een aanwijzing te vinden zou zijn dat ouders hun kinderen verwaarlozen. Dat zegt ze uit schuldgevoel, omdat ze vroeger zelf haar kinderen aan een betaalde oppas heeft overgelaten om leesmoeder te kunnen zijn én om carrière te kunnen maken.

Ze zegt het natuurlijk ook om de bezuinigingen te kunnen legitimeren. Want ouders vragen al jaren om meer betrokken te worden bij het onderwijs van hun kinderen. Maar deze minister denkt alleen in termen van cijfertjes en geld. Werkelijk alles wat leraren nodig hebben om vorm te geven aan passend onderwijs wordt afgepakt en moet dwangmatig worden omgeruild voor de prestatiebeloning, iets wat leraren helemaal niet willen.

Het onderwijs anno nu houdt in dat ouders meer luizen moeten gaan tellen en meer schoolwasjes moeten gaan draaien. En in ruil hiervoor krijgen ouders inzicht in de voortgang en de cijfers die de kinderen halen. Prietpraat van een mevrouw die beter een hobby kan gaan zoeken en voortaan de ouders met rust moet laten.

Gezag heb je, of je nou leraar bent of minister, pas als je gerespecteerd wordt en respect moet je verdienen. Maar voor deze volksvertegenwoordiger, met een onverwerkt trauma, voel ik hoogstens afschuw. Respect heb ik voor mijn kinderen die opgroeien in een land waar je lekker 130 kilometer per uur over de snelweg mag scheuren, maar waar alles wat er werkelijk toedoet stelselmatig wordt afgebroken.

Ouders huilen wel. Ik huil om de onzekere toekomst van mijn kinderen. Maar het verdriet geeft me ook wind onder mijn vleugels om mijn kinderen weerbaar te maken in een versplinterd land.
En hierdoor zien mijn kinderen helaas ook veel te vaak mijn tranen niet.

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=86

Van hoop des vaderlands naar ADHD'er: de "jongen" in de opvoedingsliteratuur

Begin twintigste eeuw werden jongens nog gezien als mannen-in-wording, op weg naar een belangrijke rol in de maatschappij. Dat ze in de tussentijd brutaal en baldadig waren, hoorde erbij. Tegenwoordig zijn diezelfde eigenschappen een probleem, vooral in de klas. Jongens zijn niet veranderd, wel hoe opvoeders naar hen kijken, concludeert historica Angela Crott. Zij promoveert op 21 december aan de Radboud Universiteit op onderzoek naar opvoedingsliteratuur over jongens tussen 1882 en 2005.

Jongens doen het in het onderwijs minder goed dan meisjes, daar is de afgelopen tien jaar al veel over geschreven. Dat zou mede komen omdat het huidige onderwijs beter aansluit bij 'meisjescompetenties' zoals communicatieve vaardigheden. Angela Crott, gefascineerd door opvoeding en sekseverschillen (in 2004 publiceerde ze het boek Is mijn zoon een macho?), zag er aanleiding in om de geschiedenis in te duiken.
Wat is er aan de hand met de jongen als 'opvoedeling'? Is er eigenlijk wel wat met hem aan de hand? Om met het eind te beginnen: nee, met jongens is niks aan de hand. Zij zijn, aldus Crott, wezenlijk hetzelfde gebleven. 'Jongens hebben altijd een drang tot lawaai, actie, exploratie en gelding gehad.' Wat door de tijd verandert, is de waardering voor dergelijke 'jongenseigenschappen' – wat weer een gevolg is van veranderingen in de samenleving.

Hoop des vaderlands
In de eerste periode die Crott bestudeerde, 1882-1900, worden adolescente jongens beschreven als thuis niet altijd even gemakkelijk, geen zin hebbend in school, worstelend met hun seksualiteit – aspecten die in de opvoedingsliteratuur erna vaak terugkomen. Maar in deze periode zijn deze kenmerken geen groot probleem, want de jongen is 'de hoop des vaderlands'.

Diploma minder belangrijk
Dat blijft hij tussen 1900 en 1945. 'Dat de jongen toen de held was – de 'erfprins des hemels' werd hij in een van de bronnen genoemd -past bij de hiërarchische samenleving van die tijd. Mannen werkten, vrouwen ondersteunden hen; vaders stonden aan het hoofd van het gezin. Dat was het voorland voor de jongen.'
Dat jongens wel eens een grote mond hadden, was bijzaak, van voorbijgaande aard. De opvoedingsliteratuur van deze periode tilt ook niet enorm zwaar aan het hebben van een diploma. Het is menig auteur duidelijk dat veel jongens 'ideale schooleigenschappen' missen als concentratievermogen, gehoorzaamheid, stil kunnen blijven zitten. Als een jongen zonder diploma school verlaat, is hij geen mislukkeling.

Kleine criminelen?
Na de oorlog verandert het beeld en wordt de baldadigheid van jongens vaker beschreven als overlast. De grens tussen kattenkwaad en criminaliteit wordt een onderwerp. Verschillende ontwikkelingen spelen hierbij mee, zegt Crott. Verstedelijking, waardoor groepjes baldadige jongens in steden vaker opduiken en opvallen; het wegvallen van de vooroorlogse jeugdbewegingen als ontmoetingsplek; democratisering, waardoor het gezag van de ouders afneemt. 'En de sociale wetenschappen komen op, waardoor de aandacht voor jongeren en hun gedrag sowieso toeneemt.'

Verdacht
De jongen wordt echt verdacht tussen 1970 en 1980, het hoogtepunt van de tweede feministische golf . Zijn jongensagressie moet worden ingetoomd, net als zijn hoogmoedige geldingsdrang, want waarom zou hij beter zijn dan meisjes? Voor zijn exploratiedrang geeft de opvoedingsliteratuur een eigentijdse vorm , haalt Crott aan: 'Werd in de vorige periode emigratie voorgehouden als een mooi avontuur, nu bevelen de opvoeders ontwikkelingssamenwerking aan.'

Alle Dagen Heel Druk
Tussen 1980 en 2005 is de sekseneutrale opvoeding in zwang. Jongens mogen zich steeds minder jongensachtig gedragen. Een goede opleiding krijgt steeds meer belang, en jongenseigenschappen die daar slecht bij aansluiten (lawaai, een overdaad aan lichamelijke energie, ongehoorzaamheid) worden als een probleem gezien en zelfs gemedicaliseerd.
'ADHD, in de betekenis van Alle Dagen Heel Druk, is gedrag dat op school heel slecht uitkomt. Pillen daartegen schelen enorm in de onrust in de klas.'

Meer begrip en waardering
De geschiedenis overziend pleit Crott voor meer begrip en waardering voor jongensgedrag. 'Als jongens moeilijk schools kunnen leren, moet je ze dan iedere keer vragen om reflecties op hun eigen gedrag te schrijven en portfolio's in te leveren? Er moeten toch ook onderwijsvormen te bedenken zijn die meer inspelen op hun fysieke energie, hun durf en nieuwsgierigheid.'
Ze noemt de ambachtsschool, het schooltype waar jongens het altijd goed hebben gedaan en de enige school die positief besproken wordt in de bronnen. 'Als er nu gesproken wordt over kenniseconomie, dan gaat het niet over deze vorm van kennis. Die verdient meer waardering, zodat ouders hun zonen daar weer met trots naar toe laten gaan.'

Van hoop des vaderlands naar ADHD'er. Het beeld van de jongen in opvoedingsliteratuur (1882 - 2005). Promotie mevrouw drs. A.J.M. Crott, woensdag 21 december 2011 (Letteren). Promotor: prof. dr. Th.L.M. Engelen

Angela Crott (Sittard, 1955) studeerde aan de pedagogische academie Heerlen, was onderwijzeres en studeerde tussen 1990 en 1995 Geschiedenis aan de Universiteit Leiden. Zij publiceerde in 2004 het boek 'Is mijn zoon een macho? Over het opvoeden van jongens'. Eind 2006 begon Crott aan de Radboud Universiteit Nijmegen als buitenpromovenda aan haar onderzoek naar de opvoeding van jongens in de twintigste eeuw. Dit onderzoek is begeleid vanuit het Institute for Historical, Literary and Cultural Studies van de Radboud Universiteit.


zaterdag 3 december 2011

Sus Octopus

Sus houdt niet van stilzitten. Hij wil altijd honderd dingen tegelijk doen. Zijn ouders worden er horendol van!

Volgens zijn vader gedraagt Sus zich als een op hol geslagen robot. Altijd druk, weinig slapen en wel anderen van het werk houden. Een ADHD-kind dus, maar die afkorting komt in het hele boek niet voor. Als Sus met zijn klas een aquarium bezoekt, raakt hij zo onder de indruk van een octopus dat hij er zichzelf mee identificeert.

's Avonds neemt hij acht rustgevende pilletjes in plaats van een pilletje zoals door de dokter voorgeschreven. Dan groeien er, in een akelige droom, acht slangen uit zijn lijf die zich vastklampen aan zijn bed. Het verhaal komt traag op gang, maar wordt in de loop van het boek spannender.

Sus wordt goed neergezet door zijn gedachten en gesprekken die alle kanten op gaan. De open bladspiegel heeft een groot, stevig lettertype met hier en daar grappige zwart-witillustraties in gemengde technieken. De omslagillustratie trekt de aandacht, maar is enigszins misleidend.

Vanaf ca. 8 jaar.



donderdag 1 december 2011

Een stoute mevrouw..!


Eerst wilde minister Bijsterveldt niet meer betalen dat we geholpen werden op school. Ze zei dat onze mamma's en pappa's daar niks meer over te zeggen hadden.

En toen wilde ze samen met de andere ministers dat we minder geld kregen en dat we meer moesten betalen om naar de therapie, de dokter of naar de opvang te gaan. Dat moesten onze mamma's en pappa's nu allemaal zelf gaan betalen. Maar zoveel geld hebben we niet en daarom moeten onze mamma's en pappa's harder gaan werken.

Op woensdagmiddag kunnen onze mamma's en pappa's ons nier meer ergens naar toe brengen of iets leuks met ons doen, want onze mamma's en pappa's moeten langer werken en komen dan heel laat thuis (als ze tenminste niet zonder werk komen te zitten...).

En nu zegt minister Bijsterveldt dat onze mamma's en pappa's te lui zijn om iets voor ons te doen en dat ze zich meer met de school moeten bemoeien. En ze zei nou juist dat dat niet mocht..!

Minister Bijsterveldt zegt dat dat allemaal voor onze bestwil is. Maar wij geloven dat niet...
Volgens ons jokt minister Bijsterveldt daar heel erg over. Volgens ons wil ze gewoon stiekem zoveel mogelijk geld overhouden en het dan aan de mensen geven die toch al veel geld hebben...

Daarom vinden we minister Bijsterveldt een gemene en een stoute mevrouw!
En we zijn heel erg blij dat ze niet onze mamma is..!

Zoeken in Bol.com