door: Suzan Otten-Pablos
Laatst was dochterlief op school verdrietig. Papa en mama hadden een meningsverschil en papa was zonder wat tegen mama te zeggen naar zijn werk vertrokken. Zonder na te denken vergat hij ook om dochter een kus te geven. En nu was ze bang dat papa en mama zouden gaan scheiden.
Papa vertrekt nooit meer zonder een kus te geven naar zijn werk en school heeft het goed opgepakt door het verdriet van dochter serieus te nemen. Maar ook door haar tegelijkertijd een spiegel voor te houden. Door te laten zien dat mama en papa het ook niet leuk vinden als zij en broer ruzie maken. "Maar zij huilen niet", zei dochter.
Het is een opmerking die je weer zo heerlijk aan het denken zet. De laatste keer dat ik echt hartverscheurend heb gehuild was op de dag dat we afscheid moesten nemen van de vorige school. Ik voelde het onrecht wat zoon was aangedaan tot in mijn botten. Maar ik huilde ook omdat ik besefte dat er nog veel meer kinderen slachtoffer zouden worden van het slechte beleid van deze school.
Dat we later grotendeels gelijk hebben gekregen van de klachtencommissie maakte wel iets goed, maar de pijn is altijd een beetje gebleven. Want wat heb ik veel muren gezien, onbegrip en vooroordelen. En ik zie ze soms nog steeds. Maar altijd, echt altijd, zal ik blijven opkomen voor wat ik belangrijk vind.
Mijn kinderen weten zelf nog niet hoe mooi ze zijn. Ik weet het wel. En ik wil dat ze de kans krijgen om te zien wat de tijd met ze doet. Dat ze weten dat ze niet alles meteen hoeven te kunnen en dat het allemaal goed met ze komt als ze maar even geduld hebben. Kinderen hoeven niet meteen een vlinder te zijn. Ze moeten bij iedere slag die ze maken genieten en voelen dat ze leven.
Maar onze onderwijsminister, mevrouw Verbijsterveldt, snapt niet dat er heel veel verschillende kleuren vlinders zijn. Nee, de slissende tuttebol concentreert zich tegenwoordig niet meer op kinderen in het onderwijs, maar op het moraliseren van ouders. Ze vindt namelijk dat ouders meer tijd aan hun kinderen moeten besteden en minder moeten gaan werken. Dat zegt ze niet omdat er ergens een aanwijzing te vinden zou zijn dat ouders hun kinderen verwaarlozen. Dat zegt ze uit schuldgevoel, omdat ze vroeger zelf haar kinderen aan een betaalde oppas heeft overgelaten om leesmoeder te kunnen zijn én om carrière te kunnen maken.
Ze zegt het natuurlijk ook om de bezuinigingen te kunnen legitimeren. Want ouders vragen al jaren om meer betrokken te worden bij het onderwijs van hun kinderen. Maar deze minister denkt alleen in termen van cijfertjes en geld. Werkelijk alles wat leraren nodig hebben om vorm te geven aan passend onderwijs wordt afgepakt en moet dwangmatig worden omgeruild voor de prestatiebeloning, iets wat leraren helemaal niet willen.
Het onderwijs anno nu houdt in dat ouders meer luizen moeten gaan tellen en meer schoolwasjes moeten gaan draaien. En in ruil hiervoor krijgen ouders inzicht in de voortgang en de cijfers die de kinderen halen. Prietpraat van een mevrouw die beter een hobby kan gaan zoeken en voortaan de ouders met rust moet laten.
Gezag heb je, of je nou leraar bent of minister, pas als je gerespecteerd wordt en respect moet je verdienen. Maar voor deze volksvertegenwoordiger, met een onverwerkt trauma, voel ik hoogstens afschuw. Respect heb ik voor mijn kinderen die opgroeien in een land waar je lekker 130 kilometer per uur over de snelweg mag scheuren, maar waar alles wat er werkelijk toedoet stelselmatig wordt afgebroken.
Ouders huilen wel. Ik huil om de onzekere toekomst van mijn kinderen. Maar het verdriet geeft me ook wind onder mijn vleugels om mijn kinderen weerbaar te maken in een versplinterd land.
En hierdoor zien mijn kinderen helaas ook veel te vaak mijn tranen niet.
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=86
Geen opmerkingen:
Een reactie posten