SINTERKLAAS

Door: Suzan Otten-Pablos

Nog even en de man met de baard is weer vertrokken naar Spanje. Dat gebeurt altijd in stilte, want niemand is ooit op het idee gekomen om aandacht te besteden aan de uittocht van de beste man. Misschien zijn ze in Spanje nog niet zo ver dat ze weten dat voorspelbaarheid geen overbodige luxe is voor kinderen met ADHD.

De hele poppenkast is eigenlijk verwarrend. Sinterklaas is namelijk in staat om op meerdere plaatsen tegelijk aan te komen. Soms met de boot en soms op het paard. En ook 's nachts is deze man, met hulp van zijn pieten, in staat om alle schoenen van alle kinderen in Nederland te vullen. Het is de vraag hoe hij binnenkomt. Door de deur? Door het raam? Of toevallig toch door de schoorsteen?

Sinterklaas moet ook wel heel rijk zijn om zoveel cadeautjes te kunnen betalen. Best ongelofelijk. Soms komt Sint zelfs bij je langs op pakjesavond. Dan mag je met een beetje geluk, of pech, bij hem op schoot zitten. Dan hoor je wat er allemaal over je in het grote boek staat. Sinterklaas weet en ziet namelijk alles. Oei. In het grote boek staat dus vast ook dat je drie maanden geleden op vrijdagmorgen de klas uit bent gestuurd, omdat je naar buiten zat te kijken.

Sint heeft ook een hele grote zak. Stoute kinderen kunnen in die zak worden gestopt. Dan moet je voor straf mee met Sinterklaas naar Spanje. Ik zou zeggen; doen, het is in Spanje veel beter weer dan hier. Maar kinderen hebben deze logica nog niet. Die zien het al voor zich. Een lange reis op een boot naar een vreemd land. Sinterklaas is aardig, want hij geeft cadeautjes, maar bij deze man gaan wonen, zonder papa en mama, is natuurlijk een heel ander verhaal.

Alle kinderen doen extra hun best om aardig te zijn, want het zal je maar gebeuren. En dus zingen alle kinderen of hun leven er van afhangt, maken de mooiste tekeningen en kopen wortels voor een paard dat niet bestaat. En uiteindelijk belandt natuurlijk gelukkig niemand in die enge zak en hoeft ook niemand een jaartje zonder ouders op vakantie.

Het mag duidelijk zijn; het moment dat ik kon vertellen dat Sinterklaas een verklede man was, kon wat mij betreft echt niet snel genoeg komen. Maar ik had ook een herinnering. De dag dat mijn moeder het grote geheim onthulde stortte mijn leven namelijk tijdelijk in. Ik voelde me ontzettend belazerd dat er zolang moedwillig tegen me was gelogen.

Met lood in de schoenen gingen we dus op een avond met zoonlief praten. Dit ging makkelijk. Mooi, zou je zeggen. Maar de reactie van zoon was zó praktisch, dat ik me afvroeg waar ik in vredesnaam al die jaren moeite voor had gedaan. Want hij wist allang dat het allemaal nep was en dat wij de cadeautjes regelden. En daar ging het toch om, de cadeautjes. En o ja, verder nog iets?

Dochterlief viel niet veel later van haar geloof. Zij geloofde alleen nog even in Sinterklaas op 5 december. Voor het gemak. Want die cadeautjes moesten haar natuurlijk niet ontgaan. Ze wilde vorig jaar zelfs nog een keertje voor de zekerheid een brief naar Spanje sturen met haar lange verlanglijstje.

Het hele gedoe ligt nu gelukkig achter ons. Je hoort wel eens dat ouders deze periode met verdriet achter zich laten, want o, wat worden de kinderen nu toch groot. Van dit gevoel heb ik nou werkelijk geen moment last gehad, want eigenlijk snap ik helemaal niets van degene die dit feest ooit heeft bedacht.

Alhoewel ... stiekem vind ik het toch wel een beetje jammer dat Sinterklaas niet bestaat. Want als dat wel zo was zou er maar één grote wens op mijn verlanglijstje staan. Neem het hele kabinet mee in de grote zak. Plek zat. Het is lekker warm in Spanje en voor een heleboel kinderen geeft het ook nog eens heel veel rust!

05/12/11
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=87