DUBBELE PET

Door: Suzan Otten-Pablos

Het heeft zeker voordelen om hulpverlener, ervaringsdeskundige én moeder te zijn. De kennis die ik in mijn praktijk opdoe kan ik gebruiken in mijn gezin. En de ervaringen die ik binnen mijn gezin opdoe, maken mij weer een betrokken en begripvolle hulpverlener. Hierdoor ben ik geen theoretische robot en heb ik feeling met het werkveld.

Maar het heeft ook nadelen, want ik kom soms ook in situaties terecht waarin ik last heb van deze dubbele pet. Dan voel ik me een actrice die meerdere rollen heeft in een toneelstuk. Zoals vorige week. Zoon en dochter moesten naar de schoolarts.

Dat ging zo. Er kwam een brief met een datum en tijd om op het spreekuur te komen. Er werd hierbij natuurlijk geen rekening gehouden met mijn werk en eventuele andere afspraken. Vijf brieven, een aantal mailtjes en een telefoongesprek later zaten we dan eindelijk bij de dame in kwestie aan tafel. Heel stoer werden we ontvangen in het kamertje van de directrice. De schoolarts zat parmantig achter haar grote laptop, waar een hippe sticker op was geplakt. Alles werd routinematig ingetypt. Leuk voor in het dossier.

Maanden geleden had deze mevrouw me al een keer opgebeld. Het Ritalin gebruik van zoon en dochter baarde haar namelijk zorgen. Waarschijnlijk had ze ergens een tendentieus artikeltje over ADHD gelezen, want haar mening onderbouwen kon ze niet.

Vanaf dat moment stond mijn pet goed verkeerd. En dat werd al helemaal niet beter toen deze dame in het kantoortje beweerde dat er met mij geen afspraken zijn te maken. Dit was werkelijk de omgekeerde wereld en ik voelde ineens het stoom uit mijn oren komen. En ook haar gewauwel over ADHD en medicijnen kwam me nu mijn neus uit. Iets niet weten is één. Maar vervolgens doen of je er heel veel verstand van hebt is voor mij een zonde.

En ineens was ik er dus helemaal klaar mee. Ik voelde me niet serieus genomen als moeder, niet als ervaringsdeskundige en ook niet als hulpverlener. Dit maakte me zo boos en verdrietig dat ik al mijn redelijkheid verloor. Terwijl ik tekeer ging wist ik natuurlijk allang dat dit helemaal niet slim van me was. Want uiteraard werd ook dit ogenblikkelijk verwerkt als aanvulling voor in het dossier.

De laatste jaren ben ik eigenlijk al best veel veranderd. Ik heb geleerd om soms ook aardig te zijn tegen mensen die ik minder aardig vind. En ik heb geleerd om af en toe tot tien te tellen en soms ook weleens tot twintig, dertig of veertig.

En hierdoor zit ik vaak in tweestrijd. Als er bijvoorbeeld iets op school gebeurt wat naar mijn mening en met mijn kennis eenvoudig anders kan. Dan weet ik niet of ik verstandig moet zijn of dat ik mijn hart moet volgen. En of zekerheid en gemak belangrijk genoeg zijn om de onvrede en de negatieve emoties dan ook maar op de koop toe te nemen.

Op deze momenten probeer ik me zelf altijd af te vragen of iets mij een goed gevoel geeft op het bewuste moment, wat de gevolgen zijn van mijn handelen op langere termijn en of het in de toekomst nieuwe problemen op zal leveren. En soms geeft iets ook niet direct een goed gevoel, omdat anderen mijn keuzes of mijn gedrag niet accepteren. Maar als ik dan verder kijk lijkt het op langere termijn vaak wel beter te zijn.

Maar helaas is deze beheerste logica er niet altijd. Dan is er de impulsieve ik en maak ik gewoon een sprong in het duister. Want soms vind ik het maar een ongemakkelijke combinatie om hulpverlener, ervaringsdeskundige én moeder te zijn. Dan heb ik last van deze bijna onmogelijke dubbelrol. Want de meerdere petten passen nou eenmaal meestal niet tegelijkertijd op één hoofd.

19/12/11

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=93