De feestdagen komen eraan en het is dus weer tijd om ons met zijn allen over te leveren aan tradities. Alles om ons heen verandert in een gezellige kerststemming. Zelfs de plantjes in het tuincentrum zijn goud gespoten. En om de kerstgedachte kracht bij te zetten genieten we van een boom met lampjes, ballen en andere versieringen.
Vorig jaar ben ik eenmalig onder de kerstboom uitgekomen. De hond zat midden in de puberteit en dat was natuurlijk een geweldig excuus. Aan zoon en dochter kon ik prima uitleggen dat ik knettergek zou worden van een hond die een paar weken met de kerstballen aan de haal zou gaan. Maar dit excuus is helaas niet ieder jaar te gebruiken en dus hebben we dit jaar weer een kerstboom. Een kleintje gelukkig, dat wel.
Het zijn best gekke dagen. Neem de overvolle agenda bij de kapper, met zelfs extra openingstijden. Want waarom moet je haar twee dagen per jaar beter zitten dan de andere 363 dagen? En waarom moet je outfit op deze dagen veel chiquer zijn dan anders en gaan mensen midden in de winter met een topje en naaldhakken lopen?
En dan de kerstkaartjes. Plotseling krijg je post uit alle hoeken en gaten. Van ooms en tantes uit Verweggistan, waarvan je niet eens wist dat ze bestonden. Of van die verschrikkelijke kaartjes die in de aanbieding waren en waarvan je weet dat het een verplicht nummer was. En die ook nog eens zo lelijk zijn dat je ze niet eens met goed fatsoen in je huis op kunt hangen.
Natuurlijk, dan wordt het oudejaarsavond. Gezellig samen met familie, vrienden, oliebollen, appelbeignets, hapjes en drankjes. En niet te vergeten de oudejaarsconference. De laatste seconden van het jaar gaan we hardop aftellen om vervolgens om klokslag twaalf uur champagne te drinken en elkaar een gelukkig Nieuwjaar te wensen. En daarna gaan we gezellig naar buiten om de buren drie zoenen te geven en om kapitalen aan vuurwerk de lucht in te knallen.
Normaal gesproken ben ik een nachtbraker, maar tijdens zo'n traditionele oudejaarsavond kan ik mijn ogen met moeite tot twaalf uur open houden. Dat komt omdat het dan moet. En als iets moet vind ik het al snel minder leuk. Van de oliebollen ben ik dagen misselijk en champagne vind ik vies. Om over de buurvrouw maar te zwijgen, die spreek ik namelijk anders ook nooit. En van het vuurwerk worden niet alleen de honden en zoon en dochter hyper, ook ik stuiter er van door mijn huis.
Nee, het is voor iemand met ADHD niet altijd makkelijk om te gehoorzamen aan voorschriften, regels, gewoonten en tradities.
Toch heb ik me lang aangepast aan de verplichte gezelligheid, want dat hoorde nou eenmaal zo. Maar wat was ik altijd blij als het allemaal weer voorbij was en mijn gezicht weer uit de plooi kon. Ik werd er meteen een stuk knapper van. En het werd pas weer echt vrede op aarde als ik in mijn joggingbroek op de bank kon kruipen en weer gewoon mezelf kon zijn.
En dus ging het roer om. Ik liet mij geen leefregels meer voorschrijven en ik bepaalde voortaan lekker zelf, op de kerstboom na, hoe ik de decembermaand zou invullen. Wat heb ik genoten van de eerste kerst zonder verplichtingen. Het broodje rookworst en de wafel met kersen en slagroom in de winterefteling smaakte vele malen beter dan alle kerstdiners van de afgelopen jaren bij elkaar.
Maar geloof het of niet, de kerstgedachte vind ik geweldig mooi. Zo mooi dat ik vind dat het eigenlijk altijd kerst zou moeten zijn. Liefde in een wereld van vrede zou namelijk een alledaags begrip moeten worden. En daarom neem ik mij voor om mij niets meer voor te nemen. Hooguit om iets dichter bij elkaar te staan. Veel geluk!
22/12/11
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=96
Het zijn best gekke dagen. Neem de overvolle agenda bij de kapper, met zelfs extra openingstijden. Want waarom moet je haar twee dagen per jaar beter zitten dan de andere 363 dagen? En waarom moet je outfit op deze dagen veel chiquer zijn dan anders en gaan mensen midden in de winter met een topje en naaldhakken lopen?
En dan de kerstkaartjes. Plotseling krijg je post uit alle hoeken en gaten. Van ooms en tantes uit Verweggistan, waarvan je niet eens wist dat ze bestonden. Of van die verschrikkelijke kaartjes die in de aanbieding waren en waarvan je weet dat het een verplicht nummer was. En die ook nog eens zo lelijk zijn dat je ze niet eens met goed fatsoen in je huis op kunt hangen.
Natuurlijk, dan wordt het oudejaarsavond. Gezellig samen met familie, vrienden, oliebollen, appelbeignets, hapjes en drankjes. En niet te vergeten de oudejaarsconference. De laatste seconden van het jaar gaan we hardop aftellen om vervolgens om klokslag twaalf uur champagne te drinken en elkaar een gelukkig Nieuwjaar te wensen. En daarna gaan we gezellig naar buiten om de buren drie zoenen te geven en om kapitalen aan vuurwerk de lucht in te knallen.
Normaal gesproken ben ik een nachtbraker, maar tijdens zo'n traditionele oudejaarsavond kan ik mijn ogen met moeite tot twaalf uur open houden. Dat komt omdat het dan moet. En als iets moet vind ik het al snel minder leuk. Van de oliebollen ben ik dagen misselijk en champagne vind ik vies. Om over de buurvrouw maar te zwijgen, die spreek ik namelijk anders ook nooit. En van het vuurwerk worden niet alleen de honden en zoon en dochter hyper, ook ik stuiter er van door mijn huis.
Nee, het is voor iemand met ADHD niet altijd makkelijk om te gehoorzamen aan voorschriften, regels, gewoonten en tradities.
Toch heb ik me lang aangepast aan de verplichte gezelligheid, want dat hoorde nou eenmaal zo. Maar wat was ik altijd blij als het allemaal weer voorbij was en mijn gezicht weer uit de plooi kon. Ik werd er meteen een stuk knapper van. En het werd pas weer echt vrede op aarde als ik in mijn joggingbroek op de bank kon kruipen en weer gewoon mezelf kon zijn.
En dus ging het roer om. Ik liet mij geen leefregels meer voorschrijven en ik bepaalde voortaan lekker zelf, op de kerstboom na, hoe ik de decembermaand zou invullen. Wat heb ik genoten van de eerste kerst zonder verplichtingen. Het broodje rookworst en de wafel met kersen en slagroom in de winterefteling smaakte vele malen beter dan alle kerstdiners van de afgelopen jaren bij elkaar.
Maar geloof het of niet, de kerstgedachte vind ik geweldig mooi. Zo mooi dat ik vind dat het eigenlijk altijd kerst zou moeten zijn. Liefde in een wereld van vrede zou namelijk een alledaags begrip moeten worden. En daarom neem ik mij voor om mij niets meer voor te nemen. Hooguit om iets dichter bij elkaar te staan. Veel geluk!
22/12/11
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=96
Geen opmerkingen:
Een reactie posten