Door Suzan Otten-Pablos
Drie kinderen met een slechte motoriek moesten tijdens de sinterklaasviering op school naar voren komen. In het grote boek stond dat deze drie kinderen slordig schrijven. Daarom moesten deze kinderen alle drie het woordje Sinterklaas op het bord schrijven. De beste won.
Een knap staaltje gebrek aan pedagogische tact. Sinterklaas werd gebruikt als middel om deze drie kinderen te confronteren met hun beperkingen. En ook alle klasgenootjes waren getuige van deze voorstelling. De drie kinderen gingen niet alleen af als een gieter, de klasgenootjes zullen hierdoor voortaan ook op een bepaalde manier naar deze kinderen kijken.
Dit verhaal is een pijnlijk, waar gebeurd, voorbeeld van wat kinderen met ADHD en hun ouders steeds maar weer voor de kiezen krijgen. Niet alleen op school of bij de sportclub, maar ook door
bijvoorbeeld de berichtgeving in de media. Leken schrijven er namelijk tegenwoordig complete kranten mee vol.
Een voorbeeldje van een dergelijk leek is een voor een krant schrijvende pianodocente die meent over psychiatrische kennis te beschikken en daarom even lekker los mocht gaan op de opiniepagina. Ouders zouden veel meer tijd aan de opvoeding moeten besteden en moeten ophouden om hun kind te voorzien van een zielige diagnose. Een kind loopt niet vast door een label, maar door gebrek aan geduld en discipline, wat allemaal komt door opvoedingsonmacht. De ouders moeten hun kinderen meer structuur bieden en de dagen positiever invullen.
Wat een arrogantie! Het is gewoon jammer dat we geen etiketten meer mogen plakken …
Net toen ik bedacht dat dit je pianodocent maar zal zijn en dat zelfs de piano er spontaan vals van zou worden, bleek dat dezelfde krant nog wat ruimte over had voor een column van een amateurpsychologe. In misschien wel het domste artikel over ADHD wat ik ooit heb gelezen beweert deze leek dat ADHD een identiteit is geworden en dat het onterecht wordt gezien als een ziekte. Ouders en leerkrachten grijpen massaal naar het wondermiddel Ritalin om kinderen rustig te maken. En de boefjes in de farmaceutische industrie lachen in hun vuistjes. Die verdienen goud geld, zonder te weten welke effecten de pillen op lange termijn zullen hebben.
Andere vermeende deskundigen beweren dat ADHD onderhand een epidemie lijkt te worden. Kinderen krijgen met het grootste gemak de diagnose ADHD opgeplakt, terwijl ADHD iets zegt over de draagkracht en tolerantie van de sociale omgeving van het kind. En daarom is ADHD een waandiagnose die de werkelijkheid verdoezelt en als je niet netjes in de maat loopt krijg je Ritalin.
Deze leken zijn duidelijk niet op de hoogte van de recente ontwikkelingen op het gebied van ADHD, want het is onlangs nog aangetoond dat ADHD wel degelijk bestaat. En het zijn ook nog eens deze leken die de term ADHD ongenuanceerd gebruiken en vervolgens kritiek hebben op het feit dat iedereen etiketten plakt. De mensen om wie het gaat zijn veel genuanceerder, maar moeten zich toch voortdurend verdedigen.
De half geïnformeerde journalisten, amateurpsychologen en alle andere loslopende leken moeten nu toch echt eens een toontje lager gaan zingen en ophouden met het publiceren van deze schadelijke artikelen. Door dit onzinnige geklets worden kinderen, ouders, behandelaars, zorgverzekeraars en politici onterecht op het verkeerde been gezet en onnodig bang gemaakt. Hierdoor zal van een noodzakelijke behandeling worden afgezien en zal medicatie in het uiterste geval niet meer worden vergoed.
En als deze mensen dan toch per se wat over ADHD willen schrijven, omdat dit zo lekker scoort
in Google, moeten ze voortaan betere bronnen gebruiken, in plaats van gebruik te maken van de eigen supermarktervaringen. Dus beste schrijvers, gebruik de media voortaan niet meer als middel om mensen met hun beperkingen te confronteren. Deze vorm van leedvermaak is namelijk erg kort door de bocht, slecht voor het zelfbeeld en de eigenwaarde en te vergelijken met wat er gebeurde met de drie kinderen in de klas.
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=89
Geen opmerkingen:
Een reactie posten