Door: Suzan Otten-Pablos
Toen ik nog niet zolang wist dat zoon ADHD had deed ik allerlei wanhopige pogingen om zijn ADHD te genezen. Het ging er bij mij gewoon werkelijk echt niet in dat deze diagnose weleens levenslang zou kunnen zijn. Als er iets was wat ik absoluut niet wilde was het medicijnen geven aan mijn kind. En dus had ik mijn hoop volledig gevestigd op de alternatieve therapieën.
Zo kwam ik met zoon bij een mevrouw terecht die gespecialiseerd was in Reiki. In haar huis had ze hiervoor op de bovenverdieping een speciaal ingericht kamertje. Al op de trap kwam de geur van rustgevende wierook me tegemoet. Zoon keek me een beetje vreemd aan, maar hij was nog jong, dus hij vond het allemaal wel best. En de reiki-mevrouw luisterde ook zo goed naar mij, waardoor ik mij volkomen begrepen voelde.
Omdat ik zo graag wilde dat het zou helpen maakte ik mezelf serieus wijs dat het ook hielp. En dit legde ik vervolgens dan ook iedereen in de mond. Tegen de toenmalige juf zei ik regelmatig dat hij er thuis zo’n rustig kind van geworden was. Honderdtachtig graden verschil met voor de behandeling. De juf keek me aan of ik gek geworden was, want er was op school natuurlijk helemaal niets veranderd.
Achteraf schaam ik me eigenlijk wel een beetje voor mezelf. Dat ik zo halsstarrig bezig was en mijn ogen wilde sluiten voor iets wat er wel was, maar wat ik niet wilde zien. En dat allemaal omdat het gewoon niet in mijn ideale plaatje paste. Bijna dwangmatig wilde ik mijn kind veranderen in een gemiddeld en gewoon kind.
Aan de andere kant deed ik het natuurlijk uit liefde. Het was alleen maar goed bedoeld om hem afzijdig te houden van die troep die artsen aan hem voor wilden schrijven. Wist ik veel dat al die alternatieve smeerseltjes en mengseltjes ook niet altijd even gezond zijn en dat hierin ook giftige stoffen kunnen zitten. Wat ik wilde was de best mogelijke behandeling voor mijn kind. Niets meer en niets minder. Maar ondertussen baatte het hem niet en schaadde het hem wel.
Inmiddels weet ik dat deze alternatieve periode een proces was om dingen te verwerken en om het een plaats te kunnen geven. Het schaamtegevoel kan ik daarom relativeren. Want mijn vlucht uit de werkelijkheid is een vlucht die heel veel ouders van kinderen met een diagnose nemen. Logisch en verklaarbaar. En de meeste ouders komen gelukkig ook weer vrij snel met beide benen op de grond.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel. Deze mensen blijven niet alleen hangen, ze worden zelfs opvallend strijdlustig en gaan hand in hand met de alternatieve genezers. Zij voeren een ware strijd tegen de pillenmaffia. Ze promoten niet alleen allerlei alternatieve therapieën, ze schoppen ook nog eens keihard om zich heen, om ouders die niet langer stil willen staan, maar vooruit willen kijken, onzeker te maken.
Zo kreeg ik de afgelopen weken meerdere welgemeende adviezen. Kinderen zouden rustiger worden als ze brandweerrood ondergoed zouden dragen en als ze zich inbeelden dat ze een boom zijn. Een ander idee was emigreren. Verder las ik over een coach die konijnen inzet tijdens haar therapie. En ook was er een blog over de werking van acupunctuur te lezen.
Zoon zag het helemaal zitten om een boom te worden. Dan kon hij tenminste 100 worden. Het brandweerrode ondergoed vond hij iets minder. Emigreren brengt veelt rust. Vooral voor mij. En dochter wilde ogenblikkelijk starten met de konijnentherapie. Maar ze begreep uiteindelijk gelukkig ook dat de desbetreffende mevrouw veel geld aan deze therapie verdient. Dat ze op marktplaats een konijn plus een hok koopt voor 10 euro en dat ze 60 euro rekent voor een sessie om het konijntje te mogen aaien.
Over de acupunctuur ben ik maar even niet begonnen. De halfjaarlijkse controle bij de tandarts is al traumatisch genoeg. Bij de gedachte aan een lijf vol naalden zullen mijn kinderen nooit meer slapen. Dus wat mij betreft is het liever slikken dan prikken. En aan de kinderboerderij denken is trouwens ook veel leuker. Om de konijntjes te aaien. Helemaal gratis.
adhdnetwerk.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten