Door: Suzan Otten-Pablos
Zoon en dochter hebben het rapport gekregen. Twee prachtige rapporten met alleen maar voldoendes. En toch stond er op het rapport van dochter dat haar concentratie matig is en dat ze snel is afgeleid. Niet heel vreemd voor een kind met ADHD.
Mijn gedachten gaan terug naar mijn schooltijd. Helaas zijn deze herinneringen over het algemeen niet erg positief. Op mijn rapporten stond namelijk nooit iets leuks. Ik zal een korte samenvatting geven van zes jaar lagere school. Nonchalant, slordig, ongedurig en druk. Aandachttrekkend, onverschillig en niet geïnteresseerd. Onrustig, gauw afgeleid, een slechte concentratie én kan beter. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat er nooit bij iemand een stuiterbelletje is gaan rinkelen.
Tijdens de afscheidsavond, aan het einde van de zesde klas, konden alle ouders en klasgenootjes nog één keer horen hoe slecht het allemaal met mij gesteld was. Er werd verteld dat ik een plekje vooraan had gekregen, omdat ik hier om vroeg door mijn gedrag en om mijn geklets af te remmen. Ik was vaak boos, maar o nee, vervelend was ik zeker niet. Ik was alleen maar wat wispelturig. En wat was men benieuwd naar wat ik op de middelbare school zou gaan uitspoken. Want als ik wilde, kon ik best werk leveren.
Eigenlijk was ik een heel eenzaam meisje. Ik was anders dan de anderen. Ik herinner me die jongen die in de zesde klas nog in zijn broek plaste. Zonder naar oorzaak of gevolg te kijken, pakte de meester de meetlat en gaf de jongen op zijn donder. De lat zei krak en bijna iedereen moest lachen. Maar ik vond het ongelofelijk dom en onrechtvaardig en ik had de meester het liefst met meetlat en al over mijn tafeltje getrokken.
Hoewel ik me vaak verstandiger voelde dan mijn klasgenootjes had ik toch moeite met school. Ik besefte heel goed hoe dom en hoe onhandig ik vaak overkwam. Alles ging mis, ik werd alleen maar gecorrigeerd en hoorde bijna nooit iets positiefs. En omdat ik niet geestelijk gehandicapt ben, was ik mij ook nog eens pijnlijk bewust van mijn falen. Daarom zette ik een masker op, zodat niemand mijn onzekerheid en negatieve zelfbeeld kon zien.
Ik moet denken aan die keer dat ik in een boze bui ondoordacht de vioolstok van mijn zus door midden brak. De gevolgen van mijn gedrag overzag ik gewoon niet. En zo ging het ook op school. Er werd van mij verlangd dat ik mij hield aan de regels binnen de klas. Stil zitten, luisteren naar wat de leerkracht vertelde, mijn hand opsteken, netjes schrijven en nog veel meer.
Natuurlijk deed ik mijn best en het was geen kwestie van wel of niet willen. Ik was simpelweg, biologisch gezien, minder goed in staat om de vereiste motivatie op te brengen. Als er wat meer geduld, humor, creativiteit en kennis was geweest over de invloed van ADHD op mijn leerproces had ik een veel fijnere schooltijd gehad. Dan was er niet alleen aandacht geweest voor mijn zwakke kanten, maar ook voor mijn sterke kanten. Dan had het me geen jaren gekost om in mijzelf te leren geloven.
Er is nu gelukkig meer kennis over ADHD als vroeger. Maar helaas lijkt onze onderwijsminister alleen in de schoolscores geïnteresseerd te zijn. Dus toetsen we wat af en worden schoolcijfers verkeerd geïnterpreteerd. Een toets voorspelt in het individuele geval namelijk helemaal niets, want of een kind een bepaalde ontwikkeling zal doormaken kan vooraf niet worden vastgesteld.
Het zou moeten gaan over de onderwijskwaliteit en wat er nodig is voor leerkrachten om het maximale uit leerlingen te halen. Gelukkig worden op de school van zoon en dochter de verschillen over het algemeen wel gezien én geaccepteerd. En mijn kinderen weten dat ik niet trots ben op de cijfers die ze halen, maar dat ik trots ben op wie ze zijn.
Maar toch was die ene opmerking op het rapport van dochter voor mij voldoende om mij weer heel even net zo verdrietig en klein te voelen als toen.
28/11/11
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=84
Tijdens de afscheidsavond, aan het einde van de zesde klas, konden alle ouders en klasgenootjes nog één keer horen hoe slecht het allemaal met mij gesteld was. Er werd verteld dat ik een plekje vooraan had gekregen, omdat ik hier om vroeg door mijn gedrag en om mijn geklets af te remmen. Ik was vaak boos, maar o nee, vervelend was ik zeker niet. Ik was alleen maar wat wispelturig. En wat was men benieuwd naar wat ik op de middelbare school zou gaan uitspoken. Want als ik wilde, kon ik best werk leveren.
Eigenlijk was ik een heel eenzaam meisje. Ik was anders dan de anderen. Ik herinner me die jongen die in de zesde klas nog in zijn broek plaste. Zonder naar oorzaak of gevolg te kijken, pakte de meester de meetlat en gaf de jongen op zijn donder. De lat zei krak en bijna iedereen moest lachen. Maar ik vond het ongelofelijk dom en onrechtvaardig en ik had de meester het liefst met meetlat en al over mijn tafeltje getrokken.
Hoewel ik me vaak verstandiger voelde dan mijn klasgenootjes had ik toch moeite met school. Ik besefte heel goed hoe dom en hoe onhandig ik vaak overkwam. Alles ging mis, ik werd alleen maar gecorrigeerd en hoorde bijna nooit iets positiefs. En omdat ik niet geestelijk gehandicapt ben, was ik mij ook nog eens pijnlijk bewust van mijn falen. Daarom zette ik een masker op, zodat niemand mijn onzekerheid en negatieve zelfbeeld kon zien.
Ik moet denken aan die keer dat ik in een boze bui ondoordacht de vioolstok van mijn zus door midden brak. De gevolgen van mijn gedrag overzag ik gewoon niet. En zo ging het ook op school. Er werd van mij verlangd dat ik mij hield aan de regels binnen de klas. Stil zitten, luisteren naar wat de leerkracht vertelde, mijn hand opsteken, netjes schrijven en nog veel meer.
Natuurlijk deed ik mijn best en het was geen kwestie van wel of niet willen. Ik was simpelweg, biologisch gezien, minder goed in staat om de vereiste motivatie op te brengen. Als er wat meer geduld, humor, creativiteit en kennis was geweest over de invloed van ADHD op mijn leerproces had ik een veel fijnere schooltijd gehad. Dan was er niet alleen aandacht geweest voor mijn zwakke kanten, maar ook voor mijn sterke kanten. Dan had het me geen jaren gekost om in mijzelf te leren geloven.
Er is nu gelukkig meer kennis over ADHD als vroeger. Maar helaas lijkt onze onderwijsminister alleen in de schoolscores geïnteresseerd te zijn. Dus toetsen we wat af en worden schoolcijfers verkeerd geïnterpreteerd. Een toets voorspelt in het individuele geval namelijk helemaal niets, want of een kind een bepaalde ontwikkeling zal doormaken kan vooraf niet worden vastgesteld.
Het zou moeten gaan over de onderwijskwaliteit en wat er nodig is voor leerkrachten om het maximale uit leerlingen te halen. Gelukkig worden op de school van zoon en dochter de verschillen over het algemeen wel gezien én geaccepteerd. En mijn kinderen weten dat ik niet trots ben op de cijfers die ze halen, maar dat ik trots ben op wie ze zijn.
Maar toch was die ene opmerking op het rapport van dochter voor mij voldoende om mij weer heel even net zo verdrietig en klein te voelen als toen.
28/11/11
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=84
Geen opmerkingen:
Een reactie posten