maandag 30 januari 2012

Ontmoeting mensen met autisme - Agenda - Zeeuwseregio.nl

MEE Zeeland start met bijeenkomsten voor mensen met autisme vanaf achttien jaar. MEE brengt hen met elkaar in contact en begeleidt de deelnemers bij het vormgeven van die nieuwe contacten.

Dit komt voort uit een enquête die MEE Zeeland in 2011 heeft gehouden onder Zeeuwen met een autisme spectrum stoornis (ASS) van 18 jaar en ouder. Hieruit kwam naar voren dat er bij hen belangstelling is voor activiteiten zoals samen eten, wandelen, gamen, bioscoopbezoek enzovoorts. Ook gaven diverse respondenten aan dat er interesse is om thema-avonden rondom vriendschappen en communicatie te organiseren.

Tijdens een bijeenkomst bij MEE Zeeland worden de resultaten van deze peiling gepresenteerd en is er gelegenheid om door te praten over de manier waarop nieuwe initiatieven georganiseerd kunnen worden in de eigen regio. Het is de bedoeling om daar eventueel al gezamenlijk plannen voor te maken.

Deze bijeenkomst vindt plaats op donderdagavond 9 februari aanstaande van 19.30 tot 21.30 uur in het kantoor van MEE Zeeland, Axelsestraat 202 te Terneuzen. Wie belangstelling heeft kan zich aanmelden via e-mail aan g.vanderlinde@meezeeland.nl of bellen naar 0115 67 53 00.


Telefoon: 0115 67 53 00
E-mail: g.vanderlinde@meezeeland.nl
Website: www.meezeeland.nl

Ontmoeting mensen met autisme - Agenda - Zeeuwseregio.nl

GEBARENTAAL

Door: Suzan Otten-Pablos

In de beleving van zoon had een klasgenootje tegen zijn tafeltje geduwd. Zoon werd boos en vervolgens de klas uitgestuurd. Zoon moest zich melden bij de chef van school.

Bij chef moest zoon stilzitten. In dit ene woord zitten meteen twee moeilijke opdrachten. Namelijk: stil en zitten. En beide dingen deed zoon dus ook niet. En omdat chef zich hierdoor niet kon concentreren op zijn werk, werd zoon naar de hal gestuurd om daar deze onhaalbare opdracht uit te voeren.

In de hal ging zoon natuurlijk niet stilzitten. En daarna gebeurde er van alles. Chef zei tegen zoon dat hij zich als een kleuter gedroeg. En hij vroeg of zoon niet had leren zitten. Het gevolg was uiteraard dat zoon nu helemaal niet meer deed wat er van hem werd gevraagd. Sterker nog, zoon was nu pas echt boos en stak de middelvinger op naar chef.

En toen was er sprake van een ernstige crisis. Want volgens de leerkracht en chef was hier sprake van een compleet onhandelbaar kind. En dus moesten we zoon met spoed van school komen halen. Jammer, want dit was alleen maar een onhandige vorm van crisismanagement en geen structurele oplossing voor zoon.

Mag zoon zijn middelvinger dan maar opsteken naar chef? Nee, natuurlijk niet. Had het anders kunnen lopen? Ja, waarschijnlijk wel. Want tussen het tafeltje en het gebaar met de middelvinger zat een heel proces.

De leerkracht had kunnen reageren met begrip, zonder te oordelen over goed of fout. Als de leerkracht begrip had getoond voor de gevoelens van beide kinderen en had aangegeven er later op terug te zullen komen, was de angel er waarschijnlijk direct uitgehaald. Dan had de les in alle rust door kunnen gaan en was de confrontatie met chef voor zoon bespaard gebleven.

Maar ook als deze tactiek niet had geholpen had het waarschijnlijk niet hoeven te escaleren. Chef had begrip kunnen tonen en kunnen erkennen dat hier geen sprake is van onwil, maar van onmacht. Maar chef tolereerde het gedrag niet en ging de strijd én de frustratie aan door van een kind met ADHD te eisen om, midden in een boze bui, stil te zitten. Een onmogelijke opgave waarvan je bij voorbaat weet dat het zal mislukken.

Volgens kinderpsychiater Michiel Noordzij moet je dan in groeitaal spreken. Een kind heeft drie functioneringsniveaus. Het bovenste niveau is het niveau dat van het kind verwacht mag worden gezien zijn leeftijd. Op dat niveau kunnen we met het kind een gesprek voeren over het gedrag dat we van hem verwachten en is het zinvol om een straf uit te delen bij ongewenst gedrag. Daaronder bevindt zich het niveau waarop het kind nog wel te motiveren is om gewenst gedrag op te bouwen, bijvoorbeeld met een beloningsprogramma. En het laagste niveau is het niveau waarop het kind niet meer te bereiken is met stickers plakken en al helemaal niet meer met goede gesprekken.

Want het is natuurlijk zinloos om een kind dat zich op dat onderste niveau bevindt, te benaderen vanaf het hoogste niveau. Het kind zal echt niet luisteren naar preken over hoe hij zich zou moeten gedragen. Integendeel. Het kind zal alleen maar slechter gaan luisteren en minder respect tonen.

En dat is ook logisch. Het kind hoort dag in, dag uit wat het fout doet. Eigenlijk geef je dus steeds het signaal dat het kind niet mag zijn wie het is. Door het kind serieus te nemen op zijn huidige functioneringsniveau wijs je het niet af als persoon. En als je dit op de goede manier doet zal dit doorwerken in de rest van het gedrag.

Door alleen kritisch naar het kind te kijken maak je problemen groter en erger. Door kritisch te kijken naar je eigen gedrag bouw je aan een oplossing. Dat is soms best moeilijk. Maar door een taal te spreken die het kind verstaat maak je echt een groots gebaar. Niet alleen naar het kind, maar zeker ook naar jezelf.

30/01/2012
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=549&idblog=37

zaterdag 28 januari 2012

Mindfulness met Kinderen

Hoe breng je kinderen meer mentale rust, emotionele stabiliteit en welzijn bij? 
Met dit cd-boek!

Inclusief cd vol sfeervolle mediaties voor kinderen en hun begeleiders.
  • Heeft je kind ook last van stress?
  • Heeft het soms het gevoel dat de verwachtingen zo hoog zijn dat het niet kan voldoen aan het ideaalbeeld en heeft het daardoor last van een opgejaagd gevoel?
  • Zou je willen dat je kind meer zelfvertrouwen kreeg?
Mindfulness kan de weg zijn om je kind te helpen gewoon zichzelf te zijn.

OP de cd die bij het boekje zit, staan de oefeningen uit het unieke KIDDYMINDS-trainingsprogramma voor kinderen.

Dit programma hielp al honderden kinderen op moeilijke momenten goed om te gaan met gevoelens van angst en verdriet.


maandag 23 januari 2012

VREEMDE SPRONGEN

Door: Suzan Otten-Pablos

Tijdens het congres van het ADHD Netwerk met het thema: 'Bedreigingen rondom het ADHD-gezin' wordt het belang van een passende behandeling bij ADHD gelukkig goed duidelijk gemaakt. Belangrijk, want ADHD is geen onschuldige aandoening en het beloop kan grillig zijn.

Mensen met ADHD lopen het risico om te ontsporen. Maar tegelijkertijd is ADHD gelukkig ook een hele behandelbare aandoening. Door op het juiste moment en op de juiste manier in te grijpen kan veel gevolgschade worden voorkomen.

Na een inspirerend congres gaan mijn collega en ik met een strijdbaar gevoel en een rugzak vol verhalen richting huis. Op het station praten we met een conducteur. Ik zeg dat ik alvast een taxi wil bellen voor straks, maar de conducteur zegt dat ik hier beter nog maar even mee kan wachten. Er kan immers onderweg nog van alles gebeuren. Zelfdoding bijvoorbeeld.

In de trein praten we verder. Hij is nu twintig jaar conducteur en heeft het zes keer meegemaakt.
En daar vertelt hij ons van alles over. Tien minuten later staan we ineens stil. En daar gaat hij. Lijkbleek, met een zaklantaarn, voor de zevende keer in twintig jaar, het pikkedonker in. Door de intercom vertelt de machinist met een aangeslagen stem wat er is gebeurd.

Uren lang staan we stil in de onbewoonde wereld. Niet alleen de trein lijkt stil te staan, maar ook de tijd. Het enige wat we zien zijn donkere weilanden, mannen met zaklantaarns en blauwe zwaailichten. Ik heb genoeg tijd om na te denken over wat ik vandaag allemaal op het congres heb gehoord. Maar ik denk ook aan de bezuinigingsmaatregelen op het PGB en binnen de GGZ.

Talloze organisaties, instellingen en verenigingen hebben minister Schippers gewaarschuwd.
Het aantal meldingen van plannen voor zelfdoding als gevolg van de kabinetsmaatregelen met het PGB is toegenomen. Maar ook binnen de GGZ is men bezorgd en bang dat de verhoging van de
eigen bijdrage onnodige doden tot gevolg zal hebben.

Als we uren later eindelijk op het tussenstation aankomen, horen we meteen dat de mensen die niet moeten overstappen weer vast zitten. Er is binnen hetzelfde traject een tweede persoon voor de trein gesprongen. En ook wij kunnen niet verder. Op het nippertje missen we gelukkig onze volgende trein. De fatale sprong van een derde persoon is een feit.

Mijn brein denkt verder. Drie doden binnen een paar uur. Heel veel verdrietige nabestaanden.
Zij zullen hun geliefden nooit meer thuis zien komen. Hadden de mensen die sprongen onbehandelde ADHD? Waren ze hierdoor depressief? Had vroegtijdig behandelen deze mensen kunnen helpen en hadden we deze sprongen op deze manier kunnen voorkomen?

In mijn hoofd vraag ik me af of dit het is waarvoor de minister wordt gewaarschuwd. Depressieve patiënten vinden zichzelf vaak toch al nutteloos en zien geen toekomst voor zichzelf. Ze zullen dus niet snel voor een eigen behandeling betalen, als ze dat al kunnen.

De minister hiervoor persoonlijk verantwoordelijk houden gaat misschien te ver. Maar we mogen toch wel aan deze minister vragen of ze niet langer wil schipperen met de gezondheid van mensen? En toch ook wel of ze minder onbegrijpelijke keuzes wil maken? Dan weten we tenminste zeker dat deze vreemde sprongen geen gevolg zijn van de bezuinigingsmaatregelen die door zoveel mensen worden afgekeurd.

Na middernacht word ik met een onwerkelijk gevoel thuisgebracht. Zoon en dochter zijn nog wakker. Ze kunnen niet slapen, want ze missen me. Ze stuiteren door het huis, de medicatie is uitgewerkt. En dat maakt me nu ook even niets meer uit.

Dochter heeft een prachtige tekening voor me gemaakt. In heel veel verschillende kleuren heeft ze erbij geschreven: 'Voor mama, omdat ik je lief vind'. Ik moet even slikken. Ik ben thuis. Ik wel.

23/01/12
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=100

zondag 22 januari 2012

EEN VALSE START

Door: Suzan Otten-Pablos

Op de eerste schooldag van het nieuwe jaar komen zoon en dochter thuis met een brief. Een brief van het bestuur. Vanwege een verschil van inzicht moet de directeur haar functie neerleggen. Een interim directeur zal haar vervangen. Voor vragen kunnen we ons bij hem melden.

Natuurlijk zijn er vragen. Heel veel vragen zelfs. Maar ik wil ze niet stellen aan een vreemde meneer. En hoewel ik besef dat deze interim directeur ook maar een opdracht heeft mee gekregen voelt het toch alsof hij de plaats en het kantoortje van iemand anders inpikt.

Kennelijk speelt er een conflict tussen de brievenschrijfster en de directeur en niemand weet waar het precies over gaat. We weten alleen dat de directeur weg is en waarschijnlijk niet meer terug zal komen.

De brief heeft zoon en dochter in ieder geval geen gelegenheid gegeven om aan de verandering te wennen en dat is te merken. Bij zoon heeft dit negatief gedrag tot gevolg. Na het lezen van de brief zegt zoon dat hij het even aan zal kijken met de nieuwe directeur en als het hem niet bevalt hij maar niet meer naar school gaat. En twee dagen na de brief krijg ik telefoon van juf, omdat zoon het spoor bijster is en door het lint gaat.

Geen vreemde reactie, want als het even niet helemaal lekker ging met zoon, kon hij altijd bij de directeur terecht om even te kletsen of om stoom af te blazen. Dat kan nu niet meer. En dat mist hij. Want op de een of andere manier was deze directeur in staat om door te dringen tot het ADHD brein van zoon. Dan zette ze de radio op tien en gingen ze samen dansen. Of zoon mocht lekker rennen op het plein om rust te krijgen in zijn hoofd.

Ze was in staat om buiten kaders te denken. We denken er bijvoorbeeld over om zoon een jaartje langer over de basisschool te laten doen, omdat hij dan waarschijnlijk hoger in kan stromen binnen het vervolgonderwijs. Maar de onderwijsminister ziet liever dat leerlingen snel en met een laag niveau de school verlaten, dan dat ze er wat langer over doen en hoger uitstromen.

De directeur zou in dit geval toch voor het toekomstperspectief van zoon hebben gekozen en dat maakte het verschil. Ze was oprecht betrokken, dat voelde je. Tijdens de opening van mijn praktijk, twee en half jaar geleden, zaten zoon en dochter nog niet op deze school. Maar de directeur was de enige uit de omgeving die vanuit het onderwijs haar gezicht liet zien. Dat vond ik heel bijzonder.

En al waren we het niet altijd eens, haar manier van communiceren heb ik altijd gewaardeerd en bewonderd. Daarom zal de school zonder deze directeur voor ons ook nooit meer hetzelfde zijn, want zij gaf de school een gezicht. Een gouden randje. Zelden heb ik binnen het onderwijs iemand ontmoet met zoveel bevlogenheid en passie.

Het nieuwe jaar had in de beleving van zoon en dochter een valse start. En in mijn beleving ook. Want met het vertrek van de directeur verdwijnt er een schat aan expertise en bezieling. Maar we zullen ook vooruit moeten kijken. Zo simpel is het. En dat betekent dat we als ouders niet machteloos toe moeten kijken. We moeten duidelijk blijven maken wat wij belangrijk vinden voor onze kinderen.

Want school bestaat niet alleen uit schrijven, lezen en rekenen. Kinderen met ADHD hebben ook ruimte nodig om de energie kwijt te kunnen. Maar het allerbelangrijkste is dat er rekening wordt gehouden met de beperkingen én met de mogelijkheden. En die mogelijkheden zijn eindeloos.
Alleen worden ze vaak pas zichtbaar met heel veel liefde, aandacht en geduld.

16/01/2012
http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=549&idblog=35

zaterdag 21 januari 2012

Opgeruimd leven met ADHD


Effectieve strategieën van een professional organizer en ADHD-expert!

Wat is de grootste uitdaging voor volwassenen met ADHD? Orde op zaken stellen, de boel regelen, organiseren. ADHD stopt niet na de jeugd, het uit zich alleen anders. De opdracht is niet meer 'zit stil en luister', maar 'regel je leven'. Als volwassene met ADHD moet je leren je tijd, spullen, werkplek en huis te organiseren om niet te verdrinken in de overvloed aan prikkels en informatie uit de buitenwereld.

Boeken over organiseren zijn er genoeg, maar dit is het eerste boek dat rekening houdt met de specifieke problemen van mensen met ADHD. Het staat vol handige strategieën om je leven beter te organiseren en stress te verminderen. Het leert je beter om te gaan met ADHD door te zorgen voor structuur en steun. Het leert, kortom, opgeruimd te leven met ADHD!

  • Hoe stroomlijn je het huishouden?
  • Hoe orden je je papieren?
  • Hoe breng (en houd) je je financiën op orde?
  • Hoe deel je je tijd beter in?

Opgeruimd leven met ADHD is een praktisch en duidelijk boek, vol nuttige tips en aansprekende voorbeelden.

Judith Kolberg is professional organizer en managementadviseur. Kathleen Nadeau is psycholoog en auteur van verschillende boeken over ADHD.

Bij ADHD of aandachtsstoornis denkt men meestal aan kinderen, maar ook volwassenen kunnen hiermee kampen. Zij hoeven niet meer op school stil te zitten, maar moeten hun leven zien te organiseren en hun tijd, spullen, werkplek en huis onder controle houden, zodat ze niet verdrinken in een overvloed van prikkels. Bij deze uitdaging wil dit boek, geschreven door een professional organiser en een ADHD-expert, een handje helpen.

Het boek is als volgt ingedeeld:

  • Woord vooraf, voorwoord en dankbetuiging. Hierna volgt: 
  • Deel 1: 'Een beginnetje maken'. 
  • Deel 2: 'ADHD onder controle krijgen'. 
  • Deel 3: 'Dingen organiseren'. 
  • Deel 4: 'Tijd indelen'. 
  • Deel 5: 'Papieren organiseren'. 
  • Deel 6 : 'Kort slothoofdstuk'. 
  • Deel 7: 'Hulpbronnen', biedt een overzicht van adressen en literatuur. 


Naast de ADHD-vriendelijke strategieen zijn de auteurs vooral gebrand op structuur en steun. Dit boek bestaat uit een enorme berg adviezen waardoor het voor mensen met een aandachtsstoornis moeilijk kan zijn om  het overzicht te behouden. De uitgebreide index kan hierbij echter goede diensten bewijzen.




zaterdag 14 januari 2012

Neurofeedback

Neurofeedback (NFB), ook wel neurotherapie, neurobiofeedback of EEG-biofeedback (EEGBF) genoemd, is een therapie waarbij de hersengolfactiviteit wordt omgezet in beelden, geluiden of trillingen. Met behulp van deze “feedback” zou men via operante conditionering de eigen hersenactiviteit kunnen beïnvloeden. Bepaalde soorten hersengolven hangen namelijk rechtstreeks samen met bepaalde hersenactiviteiten. Zo blijken de trage corticale golven, ofwel de slow cortical potentials (SCP), verband te houden met slaap en ontspanning, terwijl de snellere betagolven juist duiden op concentratie. De bedoeling van neurofeedback nu is om de golven die met een bepaalde klacht verband houden te onderdrukken en de golven die de klacht verminderen juist te versterken.

Neurofeedback als behandeling van AD(H)D is nog steeds omstreden. Wel wordt het reeds 10 jaar toegepast in de Verenigde Staten. Het principe van neurofeedback is gebaseerd op het (Q)EEG-scanbeeld van een AD(H)D'er. Het onevenwicht tussen trage (bijzaken) en snelle (hoofdzaken) hersengolven wordt bijvoorbeeld geregistreerd en weergegeven op een computerscherm. Wanneer echter de trage onder een bepaald niveau èn de snelle hersengolven boven een bepaald niveau komen, komen er punten bij op een teller. Hierdoor wordt men gestimuleerd om de hersengolven langer op ditzelfde niveau (dus op een geconcentreerd niveau) te houden. Door de positieve feedback merkt men dat dit niveau langer gerekt kan worden en dus de concentratie van de AD(H)D'er.

Hierbij is het echter wel noodzakelijk dat men regelmatig deze neurofeedback ondergaat, dat men een minimum van 30 sessies volgt, èn dat ze nog regelmatig moet worden onderhouden in de maanden nadat de behandeling vruchten heeft afgeworpen. De combinatie van klassieke en chaosbeheersing-neurofeedback kan volgens verschillende studies AD(H)D volledig verhelpen. Eén studie van Lubar maakt melding dat neurofeedback bij een groep van 51 mensen met AD(H)D na 10 jaar nog steeds stabiele resultaten gaf. In Nederland wordt deze behandeling door verzekeraars vaak niet of maar gedeeltelijk vergoed.

In 2009 is in samenwerking met onderzoekers van de Universiteit van Tübingen (Duitsland), de Radboud Universiteit Nijmegen, Brainclinics en het EEG Resource Instituut een meta-analyse uitgevoerd. Een meta-analyse is een analyse waarbij alle onderzoeken uit het verleden zijn meegenomen, die het effect van Neurofeedback bij ADHD hebben onderzocht. In totaal zijn er 15 onderzoeken meegenomen met een totaal van 1194 patiënten. Op basis van dit onderzoek kan inderdaad geconcludeerd worden dat Neurofeedback als bewezen en effectieve behandelmethode gezien kan worden voor de behandeling van ADHD.

Uit deze analyse bleek dat Neurofeedbackbehandeling een grote en klinisch relevante verbetering gaf op impulsiviteit en aandachtsproblemen en een redelijke verbetering op hyperactiviteit. Tevens werd een bevestiging gevonden van een aantal kritiekpunten die door andere onderzoekers in het verleden zijn geuit; zo bleek dat randomisatie inderdaad een vereiste is voor betrouwbaar onderzoek. Ondersteuning van deze conclusies kwam van een tweetal met randomisatie en adequate controlegroepen werkende studies uit 2009

Bron: Wikipedia


zaterdag 7 januari 2012

D.R.U.K. of A.D.H.D.? + extra on-line materiaal

Is ADHD iets typisch westers, het onvermijdelijke gevolg van een hyperactieve samenleving? Hoe leg je aan een allochtone ouder uit waar gewoon druk gedrag stopt en ADHD begint?

Psychologen Romina Cuadros Perez en Matthias Bouckaert presenteren een educatief pakket voor allochtone ouders van kinderen met ADHD. De auteurs zijn verbonden aan Espero, een residentieel centrum voor kinderen en jongeren met gedragsproblemen in Brussel. Met de steun van de Koning Boudewijnstichting kon Espero een educatief pakket op maat van de doelgroep uitwerken. Werken met beeldmateriaal, met interactieve opdrachten en werken in groep kreeg daarbij bijzondere aandacht. 

Dit pakket combineert relevante achtergrondinformatie over ADHD met concrete instrumenten om aan de slag te gaan.

In de eerste hoofdstukken schetsen de auteurs een algemeen beeld van de allochtone gezinnen in Belgie, Nederland en Europa, en gaan ze dieper in op ADHD en het onderzoek op dat vlak. Veel nieuwe informatie krijg je hier helaas niet. Interessanter is het educatief pakket zelf, dat uitgewerkt materiaal bevat voor een tweetal sessies waarin allochtone ouders worden geinformeerd over ADHD. 

Elk hoofdstuk sluit af met enkele referenties en achteraan volgen een lijst met literatuursuggesties, een vragenlijst en ondersteunend materiaal. Een degelijk boek voor mensen die geregeld met allochtone ouders werken, in het onderwijs, de hulpverlening of het vormingswerk.  



woensdag 4 januari 2012

Mindfulness helpt jongeren met ADHD

Onderzoekers uit Californië (USA) gingen na wat het effect was van een 8 weken durende mindfulness training bij patiënten met ADHD. Zij kwamen tot de bevinding dat de patiënten na het volgen van de training een algemene verbetering rapporteerden in ADHD symptomen. De patiënten scoorden ook beter op verschillende neurocognitieve testen.

De onderzoekers concludeerden dat mindfulness training kan worden gezien als een geschikte interventie die gedrags- en neurocognitieve storingen bij ADHD kenmerkend kan verbeteren.

Referentie: Zylowska L., Ackerman D.L., Yang M.H., Futrell J.L., Horton N.L., Hale T.S., Pataki C., Smalley S.L. (2007) Mindfulness meditation training in adults and adolescents with ADHD. Journal of Attention Disorders, doi:10.1177/1087054707308502

Zie ook: http://adhdwatnu.blogspot.com/2011/12/

zondag 1 januari 2012

Mogen jongens geen jongens meer zijn..?

In onze gefeminiseerde, verstedelijkte samenleving met haar nadruk op onderwijs en diploma's kunnen jongens te weinig hun lawaaiige, beweeglijke en baldadige zelf zijn. De afkeuring van agressiviteit, beweeglijkheid en lawaaierigheid is alleen maar sterker geworden...


Dat stelt tenminste historica Angela Crott. In haar proefschrift Van hoop des vaderlands naar adhd'er - Het beeld van de jongen in opvoedingsliteratuur (1882-2005) schrijft Crott dat baldadigheid van jongens rond 1900 veel meer werd geaccepteerd dan nu. Zo waren jongens nu eenmaal, was het idee. Als ze tegen de orde aanschopten, bijvoorbeeld door iets te vernielen of te stelen, leidde dat niet meteen tot ongerustheid bij ouders en opvoeders.

Maar vanaf de jaren zestig raakte de vergoelijkende term 'baldadigheid' grotendeels in onbruik voor jongensgedrag. Steeds vaker ging het over 'agressiviteit'. Een gevolg van de vrouwenemancipatie, stelt Crott. Daardoor kwamen jongensachtige geldingsdrang en geweld in een slechter daglicht te staan.

Diploma's
Maatschappelijke veranderingen zoals de voortschrijdende verstedelijking versterkten die ontwikkeling. In de eerste helft van de twintigste eeuw konden veel jongens op het platteland nog redelijk ongestoord hun gang gaan, stelt Crott. Na de oorlog leefden meer jongens in vollere steden, dichter op hun ouders en andere volwassenen die nadrukkelijker hun oordeel uitspraken over grensoverschrijdend gedrag.

De afkeuring van agressiviteit, beweeglijkheid en lawaaierigheid van jongens is de afgelopen decennia alleen maar sterker geworden, beschrijft Crott, die zulk gedrag grotendeels een biologisch gegeven acht. Dat laatste is omstreden. Volgens de Leidse gezinspedagoog Rien van IJzendoorn is verre van duidelijk of het agressievere gedrag van jongens toe- of afneemt door gefeminiseerd onderwijs.

Omdat het nu eenmaal jongens zijn, is het voor hen moeilijk lang rustig en geconcentreerd te zitten werken, stelt Crott. Wat dat betreft was het leven voor veel jongens tot in de jaren zestig makkelijker, toen diploma's minder belangrijk waren.

Bron: demorgen.be

Zoeken in Bol.com