@drBramBakker, ik wil graag gesprek met je.
Aan mijn reactie onder je column over ADHD en voeding, was je al duidelijk dat ik het niet met je eens ben. Niet omdat ik twijfel aan de rol van voeding in de behandeling van ADHD. Wel integendeel. Het is zelfs een onderwerp dat me persoonlijk raakt. Mijn eerste onderzoek uit 1993, nog voor mijn opleiding tot psychiater, ging over ADHD en allergieën. Het onderwerp is me blijven boeien, ondanks het feit dat ik mijn eerste artikel erover nergens kwijt kon.
Dat je een lans zou breken voor aandacht voor voeding, had ik verwacht. Sterker nog, je pleidooi om dieet in de behandeling van ADHD grotere aandacht te geven apprecieer ik zeer. De wetenschap steunt je namelijk. Nog maar begin 2012 werd in een toonaangevend kindergeneeskundig tijdschrift op basis van alle eerdere onderzoek over dit onderwerp geconcludeerd dat voeding een bijdrage kan leveren aan de behandeling van de symptomen van ADHD.
Ook zijn we het erover eens dat we een debat moeten voeren over de diagnose ADHD. Er zijn te veel aanwijzingen dat deze diagnose niet steeds oordeelkundig gesteld wordt. Het is ook mij een doorn in het oog dat de huidige financiering van de zorg, en van extra steun in het onderwijs, het hebben van een etiket maar al te vaak vereist. Het is van de gekke dat kinderen anders niet in aanmerking komen voor noodzakelijke hulp.
Wat ik niet verwacht had, is dat je, om je punt te maken, onderzoekers ongefundeerd en ongenuanceerd een veeg uit de pan zou geven. Verrassend was dat je je blindelings achter de publicatie en vooral de uitlatingen van Lidy Pelsserschaarde over de relatie tussen ADHD en voeding. Ook jij moet toch zien dat haar onderzoeksresultaten niet overeenkomen met haar stellige beweringen. Uit haar onderzoek blijkt immers niet dat 60 procent van alle kinderen met ADHD, en met een milde gedragsstoornis (oppositioneel opstandige stoornis), geholpen zijn met een dieet. Als gevolg van de selecte populatie die ze rekruteerde weten we niet hoeveel kinderen met ADHD baat kunnen hebben bij een dergelijk dieet.
En daarmee komen we op het punt waarin we ernstig verschillen van mening. Uit jouw uitlatingen aan mijn adres begrijp ik dat je vind dat je als columnist vrijelijk je mening moet kunnen geven. Zonder rekening te moeten houden met op gedegen wetenschappelijk onderzoek en praktijkonderzoek gebaseerde kennis. Dat vind ik niet. Niet in jouw geval.
Jij bent Bram Bakker, die als psychiater voor de Volkskrant columns schrijft. Dé Bram Bakker die de ene keer een hartstochtelijk pleidooi houdt voor het opnemen van seksuele disfunctiestoornissen in DSM en enkele weken later twijfels uit over de diagnose ADHD. Psychiater Bram Bakker, die in zijn ruime praktijkervaring vast al meerdere keren personen gezien heeft die door hun impulsiviteit verslaafd geraakt zijn. Of door hun hyperactiviteit aan de wiet geslagen zijn om rust te vinden. Zo ziet de lezer jou, en daar kan je je niet aan onttrekken. Door jouw uitspraken raak je mensen met ernstige ADHD.
Bram Bakker is bovendien niet zomaar een psychiater. Je bent @drBramBakker, gepromoveerd dus. Wat betekent dat je getoond hebt onderzoek te kunnen doen en te kunnen interpreteren. Van zo iemand verwachten we dat hij in staat is een wetenschappelijk artikel grondig te beoordelen. Kritisch te beoordelen. Daarom wegen jouw woorden veel zwaarder dan die van eender welke andere columnist. Inclusief Malou van Hintum, die op vlak van de psychiatrie niet de minste is. Ze heeft er een uitstekend publieksboek over geschreven.
Beste Bram, ik ben het eens met je pleidooi voor meer aandacht voor voeding in de behandeling. Bij ADHD, maar ook bij andere stoornissen. Ik ben het niet eens met de wijze waarop je je boodschap brengt. Ik zou het debat daarover graag persoonlijk met je aangaan. Helaas ga je dat uit de weg. Met je vakgenoten weiger je de discussie aan te gaan, terwijl je wel je kritiek naar de buitenwereld ventileert. Dat is de reden dat ik deze column schrijf.
Ik wil je uitnodigen om het gesprek aan te gaan. Bij polarisatie is niemand gebaat. We weten beiden dat de psychiatrie van enorme betekenis kan zijn voor onze patiënten en voor de maatschappij in zijn geheel. Aan hen zijn we dit verplicht.
Noot:
Deze blog is aan de Volkskrant aangeboden doch geweigerd.
Bron: www.artsennet.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten