BUITEN DE LIJNTJES KLEUREN

Door: Suzan Otten-Pablos

Op de kleuterschool moest ik leren kleuren. De eerste weken mocht ik nog wel krassen, maar al snel kwamen er regels en werd het ontzettend belangrijk om binnen de lijntjes te blijven kleuren. En omdat ik absoluut niet anders wilde zijn, deed ik natuurlijk mijn best om mij aan te passen aan deze norm. Iedereen wilde immers dat ik binnen de paden bleef.

Jarenlang heb ik mijn best gedaan om me te schikken naar de normen en waarden van anderen en heb ik geprobeerd om vooral niet uniek te zijn. Maar hoeveel moeite ik ook deed, het lukte me niet. Steeds zat ik er net naast en kleurde ik toch buiten de lijntjes. Want ik was anders én ik bleef anders. En stiekem vond ik het veilige pad ook maar saai en wilde ik helemaal niet binnen de lijntjes kleuren. Eigenlijk wilde ik mijn eigen spelregels bepalen om te ontdekken hoe ik dingen anders, slimmer en beter aan kon pakken.

Ook mijn kinderen probeer ik mee te geven dat ze hun eigen mening mogen hebben. Dat ze niet in de pas hoeven te lopen om anderen tevreden te stellen. Want ik zou het eeuwig zonde vinden als ze er net zo lang over doen als ik. Daarom leer ik mijn kinderen dat buiten de lijntjes kleuren niet fout is, maar anders. Maar ik leer ze ook dat hier soms durf voor nodig is, omdat het weerstand op kan roepen bij andere mensen.

Dat bleek deze week maar weer eens tijdens de fruitdag op school. Zoon mocht kiezen tussen kiwi en mandarijn en beide fruitsoorten lust zoon niet. En dat zei hij dus ook. Maar zoon moest proeven, dat was nou eenmaal de regel die men had bedacht. Een regel voor alle kinderen. Maar zoon weigerde dit en dat werd niet geaccepteerd. Zoon kleurde namelijk buiten de lijntjes.

Zoon werd boos, met alle lelijke woorden van dien. En voor deze lelijke woorden kreeg zoon straf en moest hij nablijven. Een beetje kortzichtig vond ik het wel. Als de autonomiebehoefte van een elfjarig kind wordt genegeerd wordt een elfjarig kind nou eenmaal boos. En waarschijnlijk wordt een elfjarig kind met ADHD zelfs nog een beetje extra boos.

Zoon mag van mij dus lekker zelf bepalen wat hij eet en wat niet. En dus stelde ik aan juf voor om deze proefregel dan toch nog maar een keer te bespreken op school. Maar de juf zag niets in dit idee. Hier kon school echt niet aan gaan beginnen. Want dan krijgen binnen de kortste keren alle ouders eigen ideeën. En bovendien was zoon de enige die moeite had met deze regel. En omdat ik in het bijzijn van zoon tegen de juf zei dat zoon op school geen kiwi of mandarijn hoeft te proeven viel ik de juf ook nog eens af. Zoon kon trouwens best proeven. Het ene mandarijntje was volgens juf namelijk echt het andere mandarijntje niet.

En dat laatste klopt. Het ene mandarijntje is inderdaad zuur en het andere mandarijntje is zoet. Zo is het ook met mensen. Dochter hield pas haar spreekbeurt over ADHD. Ze vertelde dat iemand met ADHD een stofje in de hersenen mist. En dat het pilletje wat ze krijgt het ontbrekende stofje weer aanvult. Klopt als een bus, maar ik kan het niet laten om het toch even om te draaien. Misschien hebben mensen met ADHD helemaal geen stofje te weinig, maar hebben mensen zonder ADHD een stofje te veel.

Hiermee wil ik alleen maar zeggen dat iedereen anders is. Uniek. Jouw lijntjes hoeven mijn lijntjes niet te zijn en andersom. Gelukkig maar, want dat is nu juist zo mooi. We moeten daarom onze stereotype verwachtingen loslaten en het juist waarderen als mensen de norm ter discussie durven te stellen. En deze mensen zouden ook zomaar eens gelijk kunnen hebben. Vernieuwing komt namelijk niet doordat mensen altijd allemaal hetzelfde doen. Je kunt dus binnen of buiten de lijntjes kleuren. Goed of slecht bestaat niet. En dat is prima.

http://www.adhdnetwerk.nl/