CHAOS IN DE ORDE

Door: Suzan Otten-Pablos

Als ik terugkijk naar mijn eigen jeugd was ik een druk kind en altijd in beweging. Voortdurend bezig met van alles en nog wat. Niet te stoppen als ik ergens mijn zinnen op had gezet. En dat is nog steeds zo. Want ik ben gedreven in de dingen die ik wil bereiken, wat soms overigens ook wel eens kan doorslaan in doordrijven.

De bewegingsdrang is door de jaren heen wel minder geworden. Kletsen doe ik nog steeds veel, maar er is vooral veel innerlijke onrust. Altijd in gedachten. Ideeën die nooit lijken te stoppen. Plannen voor nu en plannen voor de toekomst. Het is vaak een creatieve warboel in mijn volle hoofd. Altijd. Dag én nacht.

Alleen om mij heen is het geen chaos. Nooit geweest ook. Alles is overzichtelijk en netjes. Nee, ik vergeet niets, ik ben attent en ik raak nooit iets kwijt. Mensen die voor het eerst bij komen werpen nogal eens een verbaasde blik op het nette huis van deze spraakwaterval. Want mensen vinden het gek dat ze geen chaos bij mij aantreffen.

Maar zo vreemd is het niet. Het is mijn manier van overleven. Want door alles voor elkaar te hebben probeer ik mijn onrust te compenseren. Dat geeft duidelijkheid en overzicht. En dus houvast en structuur. Dan kan ik mij beter ontspannen. En dus beter functioneren. Beter werken én beter slapen. Want ook in bed gaan mijn gedachten dan minder met mij aan de haal en zijn mijn dromen minder heftig én indrukwekkend.

Hoe logisch ook, jaren geleden bereikte ik toch zomaar het tegenovergestelde. Want ik had mezelf op deze manier natuurlijk flink overbelast. De accu was spontaan leeg. Ineens was ik een gevalletje ernstige burn-out. Van het ene op het andere moment kon ik werkelijk niets meer. Want ik was niet eens meer in staat om een kopje op te tillen.

Wat voelde ik me ellendig en beroerd. En toch was deze burn-out een cadeautje. Het was letterlijk een geluk bij een ongeluk, al dacht ik daar op dat moment natuurlijk heel anders over. Deze burn-out was een keerpunt. Want eindelijk ontmoette ik de juiste mensen en kreeg ik voor het eerst in mijn leven goede adviezen.

In deze periode startte ik met medicatie. Hierdoor werd alles overzichtelijker. En hierdoor werd ik zoveel gelukkiger. Want het lukte me zomaar om beter en rustiger uit mijn woorden te komen. Ruimte over te laten voor anderen. Werkelijk alles ging beheerster, redelijker en leuker. En ik was ineens in staat om grenzen te stellen aan mijzelf en aan mijn omgeving. Hierdoor werd ik stukken minder dwangmatig precies en dat voelde als een openbaring.

Gelukkig heb ik dit gevoel, dankzij de medicatie, vast kunnen houden. Mijn huis is nog steeds netjes. En bij het invullen van de belastingpapieren kan ik nog steeds binnen een minuut alles wat we nodig hebben tevoorschijn toveren. Maar er is ook een verschil. Want ik maak mij niet meer druk over dat ene pluisje op de vloer. En ook niet over tien pluisjes. Want met twee kinderen die door het huis stuiteren is dat namelijk een zinloze bezigheid.

Door mijn ideaalbeeld los te laten, ben ik een leuker mens, een leukere partner én een leukere moeder geworden. Hierdoor ben ik veel beter in staat om van mijn geweldige kinderen te genieten. Want ze weten veel, ze zijn leergierig en enthousiast. En ze zijn ook nog eens slim, hebben heel veel humor en kunnen uren prutsen en van niets iets maken. Misschien niet altijd op een voor mij ideale manier, maar voor mij is deze chaos in de orde echt veel gezonder dan die ellendige orde in de chaos. En dat gevoel laat ik dus echt nooit meer los.

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=121
16/04/2012