OPRUIMWOEDE

Door: Suzan Otten-Pablos

Iedere zaterdag komt het tegen de middag opzetten; een hardnekkige opruimwoede. Het is een standaardprocedure zeg maar. Er moet opgeruimd worden en zoon en dochter worden woedend. Dochter begint te gillen als een mager speenvarken, omdat we haar altijd maar storen in haar spel. En zoon dreigt, omdat we zijn vrije weekend verpesten, contact op te zullen nemen met oma of met de legopolitie.

Zoon is namelijk van de lego. Niet van een beetje lego, maar van veel lego. En van nog veel meer stof. Nou is het handige van lego dat je bouwwerken uit elkaar kunt halen en dat je daarna weer iets nieuws van de legoblokjes kunt maken. Althans, dat is mijn idee. Want zoon haalt helemaal niets uit elkaar. Daar is lego bij hem niet voor. Zijn bouwwerken zijn voor eeuwig. En zijn legokunst is soms zo stoffig dat je bijna naar lucht moet happen als je in de buurt komt.

Van opruimen en afstoffen wil zoon dan ook niets weten. Want stel je voor dat er onderdelen zullen sneuvelen. Zoon wil geen enkel risico. Want hij heeft er al vijf jaar aan gebouwd. "Rembrandt deed drie jaar over dát schilderij. Ik doe hier nu dus al twee jaar langer over dan hem", is het argument van zoon.

Als zoon op dreef is kun je beter oordopjes in je oren doen. Hij gaat dan maar door. "Het lijkt hier altijd wel vrijdag de dertiende. Ik pak mijn tas en ga bij oma wonen". En als ik dan vraag of hij zijn bouwwerken alsjeblieft mee wil nemen, is deze opmerking natuurlijk niet zo bedoeld.

Terwijl ik deze column schrijf krijg ik een ingeving. Waarom zou ik zoon en dochter eigenlijk in hun welverdiende weekend lastig vallen? Het is toch eigenlijk onzin om zoon en dochter te storen in hun vrije tijd en om ze te verplichten om op te ruimen?

We kunnen het anders aanpakken. Want hoe voorkom je rommel? Door te denken dat er geen rommel is. En als je denkt dat er geen rommel is, is het er gewoon ook niet. Denken we dan. Want de rommel is er natuurlijk nog wel, er komt zelfs steeds meer rommel bij, maar we doen alsof het er niet is. Een soort magische verdwijntruc zeg maar.

Als we de rommel weg denken hoeven we ook niet meer op te ruimen. Best een aantrekkelijk idee. Want als we niet meer op hoeven te ruimen hebben we op zaterdag ook geen last meer van opruimwoede. En dus ook geen last meer van schreeuwende kinderen én van hoofdpijn.

Dit heb ik natuurlijk niet zelf bedacht. Want sommige dingen zijn voor mij te simpel om zelf te bedenken. Dat laat ik dan doen. Het boek; 'Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen' is in dit geval mijn inspiratiebron. In dit boek, wat binnenkort verschijnt, vertelt een psychologe van de koude grond hoe je een diagnose weg kunt goochelen. Heel knap. En als dit met een diagnose kan, kan het natuurlijk met alles.

Het idee is als volgt. ADHD is geen ziekte en met ADHD wordt je niet geboren. ADHD is gewoon een hype. Niet aan meedoen dus. Ouders en leerkrachten moeten leren om beter met kinderen om te gaan. Of nog beter; gewoon de diagnose ADHD niet meer stellen. De onbehandelde ADHD is er natuurlijk nog wel, er komt zelfs heel veel gevolgschade bij, maar we doen alsof het er niet is. Een soort magische verdwijntruc zeg maar.

Dus als zoon en dochter later groot zijn en ik ze ga opzoeken in een inrichting, omdat ze in een dronken bui een oud omaatje bont en blauw hebben geslagen en haar van haar tasje hebben beroofd, kan ik eigenlijk maar één ding doen. En dat is vol ontgoocheling verwijzen naar dit boek …

http://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx?id=481&idn=108