Hartelijk dank dat u deze brief aan mij persoonlijk richt en heel fijn dat u actie onderneemt. Ik ben daar blij mee, want polarisatie is inderdaad schadelijk en onnodig.
U hebt kennis genomen van mijn standpunt en het is prettig te zien dat u het begreep. Helaas geldt dat niet voor sommige mensen die in het publieke domein reageren op mijn boek. De Volkskrant journalist naar wie u verwijst begon haar column met 'ADHD zou het gevolg van incompetente of luie ouders zijn' en brengt daarmee de onterechte boodschap de wereld in dat ik dat zou verkondigen in mijn boek. Ouderverenging Balans en Platform Verontruste Ouders doen dat nog veel ongenuanceerder en vijandiger. Daar heb ik geen vat op, maar ik denk dat dat soort acties zeer polariserend werken. Het moge duidelijk zijn dat ik daar ook niet blij mee ben.
Het gaat erom dat er kinderen zijn die onterecht, en daarmee bedoel ik onnodig, een ADHD diagnose krijgen. Op die kinderen slaat de titel van mijn boek 'Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen'. Zonder problemen die er zijn te willen ontkennen, doe ik een voorstel over hoe we er zo kindvriendelijk mogelijk mee om kunnen gaan.
Ik maak me, net als u, ook zorgen om de kinderen voor wie de diagnose ADHD bedoeld is. Het label wordt nu zo ruim toegepast, dat het aan geloofwaardigheid verliest. En dat doet - zoals u ook stelt – deze kinderen en gezinnen ernstig tekort. Aan het vertekende beeld in de Zembla aflevering heeft volgens mij vooral Dhr. Pereira bijgedragen, die voor de camera hele families op methylfenidaat zette.
Ik vind het belangrijk om onderscheid te maken tussen ziekte en stoornis (niet alleen ADHD, maar ook de andere DSM categorieën). Natuurlijk is dit onderscheid lang niet altijd duidelijk. Maar globaal is er bij ziekte vaak een meetbare lichamelijke afwijking die symptomen veroorzaakt. ADHD (en andere DSM categorieën) is geen meetbare lichamelijke afwijking, maar een naam voor problematische gedragingen. Veel ouders, kinderen, leerkrachten, en zelfs hulpverleners denken dat ADHD een aanwijsbaar breindefect is dat de problemen veroorzaakt, deze denkfout moet m.i. de wereld uit. De meeste kinderen met een diagnose ADHD hebben immers geen aantoonbare hersenafwijkingen en zouden dus ook niet op moeten groeien met dat idee.
Ik pleit ervoor om kinderen met milde en matige problematiek in eerste instantie te helpen door hun ouders en leerkrachten te ondersteunen en te versterken. Precies zoals u zegt: ‘Niet omdat ouders de oorzaak zijn, maar omdat kinderen bij de ouders leven en zij hun kind de hele dag begeleiden. Wat zij doen in het dagelijkse leven van het kind kan geen therapeut bereiken’. Gedragswetenschappers kunnen deze ondersteuning aan ouders en leerkrachten bieden in de eerste lijn, waar een diagnose niet nodig is om behandeling vergoed te krijgen. Uitbreiding van het aantal sessies dat vergoed wordt in de eerste lijn (nu vijf), is iets waarvoor ik me hard wil maken. Kinderen voor wie deze hulp onvoldoende is, kunnen we alsnog doorverwijzen naar de tweedelijns Psychiatrie, voor psychiatrische diagnostiek en onder andere medicamenteuze behandeling. Een dergelijk stepped diagnosis model, kan overdiagnostiek voorkomen zonder onderbehandeling te riskeren. De Psychiatrie kan zich dan richten op waar ze goed in is: het behandelen van ernstige en complexe problematiek.
U hoeft mij geen filmpjes te tonen van kinderen die van geen kanten te hanteren zijn, ik ken ze. Juist voor hen zou ik samen met u willen strijden voor het redden van de geloofwaardigheid van de ADHD diagnose.
Laura Batstra
Bron: Artsennet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten