door: Suzan Otten-Pablos
Al vanaf het moment dat het gedoogakkoord werd ondertekend weet ik dat het allemaal één grote vergissing is. De dag dat de onzalige plannen van het gedoogwrak van tafel zullen worden geveegd kan voor mij dus ook niet snel genoeg komen. En daarom heb ik zoon en dochter taart beloofd op de dag dat de gedoogvrienden elkaar niet meer aardig zullen vinden.
Maar na zeven weken gestuntel in het Catshuis begin ik mij toch serieus af te vragen wanneer die crisis er eindelijk zal gaan komen. Nietsvermoedend doe ik daarom de wekelijkse boodschappen. Bij de gebaksafdeling zie ik dat er taart in de aanbieding is. We eten eigenlijk nooit taart, dus ik twijfel. Maar voor deze ene keer neem ik de taart toch mee. Geen idee eigenlijk waarom. Gewoon lekker.
Op de terugweg hoor ik het nieuws. Toeval of niet, blonde Geert is weggelopen. Definitief deze keer. Zegt hij. Want hij heeft er geen zin meer in. Het beleid is namelijk slecht voor Henk en Ingrid. Het kabinet is gevallen. Er is eindelijk hoop op nieuwe verkiezingen en op een beter beleid. Eenmaal thuis maak ik een dansje en eten we taart.
Vreemde dagen volgen. De beelden op de televisie en in de krant laten een enorme politieke verdeeldheid zien. Als ik er naar kijk zie ik in het gedrag van alle politici mijn kinderen terug. Die kun je ook geen onbewaakt ogenblik alleen laten. En de schaduw van de een is nog groter dan de schaduw van de ander. Of er is helemaal geen schaduw.
Omdat de hele wereld meekijkt moet de impasse worden doorbroken. Want als de politici nog langer boos op elkaar blijven en elkaar de schuld blijven geven van alles worden we door niemand meer serieus genomen. En daarom nemen de oppositiepartijen plaats aan de onderhandelingstafel. En onderhandelen betekent altijd dat iedereen water bij de wijn zal moeten doen.
Wat de gedoogvrienden niet lukt in zeven weken lukt nu ineens binnen twee dagen. Van het gedoogakkoord blijft niet veel over en gaat een groot deel de prullenbak in. Binnen twee dagen wordt er ineens een akkoord bereikt over miljarden. Trots als een pauw zijn de onderhandelaars.
Natuurlijk is er ook goed nieuws. De bezuinigingen op het Passend Onderwijs zijn van tafel. Dat geeft lucht. Tijdelijk dan. De klassen binnen het speciaal onderwijs worden nu niet groter, maar binnen het reguliere onderwijs moeten wel meer kinderen met een beperking blijven. En hierdoor wordt de druk op het reguliere onderwijs groter. Ook zullen er binnen het onderwijs nog steeds ontslagen vallen, zelfs als de wet Passend Onderwijs controversieel zal worden verklaard. En verder worden de rugzakjes gewoon afgeschaft en is het met de inspraak van ouders ook nog steeds belabberd gesteld.
Ook door de plannen met betrekking tot het Persoonsgebonden Budget (PGB) is een streep gezet. Het PGB zal voor 90 procent van (toekomstige) budgethouders blijven bestaan. Er zal de komende tijd gewerkt moeten worden aan een betere en zorgvuldigere indicatiestelling. Maar er is ook nog veel onduidelijkheid. Zo is het de vraag of Begeleiding en Kortdurend Verblijf nog steeds overgeheveld zullen gaan worden naar de gemeenten of dat deze overheveling controversieel zal worden verklaard. Verder komt er een wachtlijst en zullen nieuwe budgethouders pas in 2013 een beroep kunnen op het PGB.
Eerlijk is eerlijk de taart was heerlijk en ik heb er mijn vingers bij afgelikt. Maar toen de feeststemming eenmaal voorbij was realiseerde ik me dat het uitsluiten van de zwakkeren een bewuste politieke keuze was en dat we niet te vroeg moeten juichen. Want de chaos die is aangericht door Rutte & Co is echt ongelofelijk groot.
Adhdnetwerk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten